Het Olympus park

Buiten het centrum van Olympus ligt een groot, maar toch idyllisch parkje. Het bevat verscheidene bankjes en kapelletjes, verspreid over het doolhof van kleine wegen. Ook kan je in het midden een vijver vinden, al is deze erg klein, maar wel geschikt om op te schaatsen in de winter. Verder vind je ook een klein en knus café aan de rand van het park.

Herald verveelde zich en zo ging het wel vaker aangezien hij elke dag vroeg op moest, post wegbracht tot in de middag en dan weer naar huis mocht. Hierbij slenterde hij maar door het park met zijn handen in zijn zakken. Het was verschrikkelijk om niet meer de afleiding te hebben die hij als boodschapper wel had gehad. Toen gebeurde er tenminste nog wat zaken, maar nu hij in dit vervloekte mensen lichaam zat gebeurde er haast nooit iets. Hij kon nog eens niet vliegen... Hij zocht dus naar vrouwelijk gezelschap, maar nog geen enkele had hem aangestaan waarbij hij maar plaats nam op een bankje in de hoop dat iemand erg eenzaam zou zijn. Verschrikkelijk eenzaam, want hij had het nodig.

Rhine zat op de rand van de vijver en liet haar voeten erin zakken. Elke ochtend kwam ze hier om te joggen, maar de laatste tijd voelde ze zich er te zwak voor. Dus zat ze hier elke ochtend in het water en genoot daar dan maar van. Instinctief legde ze ook haar hand in het water en vervormde het met haar krachten. Toen ze nog gewoon op de Olympus woonden, was ze zoveel sterker geweest. Ze haalde haar voeten weer uit het water, trok haar schoenen aan en liep verder, tot ze opeens een bekend persoon zag op een bankje. Wie het was, wist ze enkel niet meer.

Omdat hij een leren jasje had, maakte hij er een spelletje van om zijn vleugels in-en-uit te trekken. Natuurlijk niet te ver zodat hij er geen kleerscheuren van overhield, maar ze gingen net iets verder toen een prachtige vrouw zijn ogen ontmoette. Ze kwam bekend voor. 'Amfitrite?' vroeg hij met een geamuseerde glimlach. 'Nog altijd even beeldschoon als toen.' Hierbij grijnsde hij en maakte hij het zich gemakkelijk na zijn vleugels weer helemaal in te trekken. Misschien herkende ze hem, misschien ook niet.

Ze was verbaasd dat hij haar wel herkende en bekeek hem nog eens goed. Zo'n knap gezicht kon ze toch niet zomaar vergeten? 'H... He... Hermes?' vroeg ze onzeker en glimlachte toen breed. 'Hermes! Je bent het echt!' Voorzichtig knuffelde ze hem, ze wilde geen harde druk op haar buik, en ging naast hem op het bankje zitten. Eigenlijk had ze helemaal niet verbaasd moeten zijn om hem hier te zien, hij was ook een god en dus verbannen naar dit rotdorp. Toch was ze nog maar weinig andere goden tegengekomen. 'Hoe gaat het?'

Herald vond het lichamelijke contact van Amfitrite nogal vreemd aangezien ze nog nooit eerder zoiets hadden beleefd. Misschien kwam het wel doordat hij een god was. Oké, oké: boodschapper, maar hij twijfelde er niet aan dat Posoiden hier ook was. Hij liet zijn vrouw niet zomaar in de steek. Wel leek ze een beetje verdikt te zijn of wel kwam dat door het menselijke lichaam. 'Hoe het gaat? Goed, maar deze wereld is verschrikkelijk saai. Mijn functie in deze wereld wordt uitgevoerd door meerdere mensen. Kan je het geloven? Met jou dan?'

Ze vond het fijn om een andere god te vinden die hetzelfde lot had als haar. Ja, haar man natuurlijk ook, maar die zag het misschien toch weer anders dan Hermes hier. Ze haalde haar schouders op en keek naar de grond. 'Gaat wel goed. Het begint al te wennen, dit leven,' loog ze en keek hem toen met een glimlach aan. 'Ik werk hier in het zwembad, dat is pas een grap.' Ze moest zachtjes lachen en keek hem toen begripvol aan. 'Ja, postbodes, nietwaar? Die baan wordt zo onderschat hier in deze wereld.'

Hermes vond haar altijd al aantrekkelijk, maar het begon pas te tintelen als Amfitrite zo dicht bij was. Hetzelfde had hij met Aphrodite en andere knappe vrouwelijke goden, maar geluk had hij enkel nog bij mensen gehad. Vele goden zagen hem slecht voor de boodschapper die hij was. 'Zo besparen ze al op het golvenbad,' grapte hij met een grijns. 'Het is vooral erg... Alleen.' Het was niet leuk om geen gezelschap te hebben zoals hij wil in de godenwereld had.

Ze giechelde achter haar hand. 'Ja precies. Poseidon werkt er ook, dus die is van de golven en zulke dingen.' Met een gemeende pruillip keek ze hem aan en legde haar hand op zijn schouder. 'Je mag altijd langskomen bij ons en bij het zwembad. Poseidon zal het ook geweldig vinden om je weer te zien. Net als ik.' Ze glimlachte bemoedigend en opgelucht. Met Poseidon had ze het heerlijk, maar ze had ook weleens behoefte aan een leeftijdsgenoot, zoals Hermes. 'Hoe heet je eigenlijk hier in deze wereld?' vroeg ze nieuwsgierig.

Hermes snoof even bij haar voorstel. 'Ik hou niet van zwemmen. Het maakt mijn vleugels nat.' Hierbij staarde hij nors voor zich uit. Hij vond het niet eerlijk dat hij niet zo'n vrouw had om te beminnen en natuurlijk kreeg machtige Poseidon alle lekkere stukjes vis in die hele wijde zee. Hij snapte niet waarom die eigenlijk getrouwd was. 'Herald,' sprak hij uit met een goed Engels accent. Zijn naam was niet moeilijk. 'Ironisch genoeg betekend het boodschapper. Die van jou dan?'

Ze hief verbaasd haar gezicht op. 'Heb je nu nog steeds je vleugels? Geluksvogel!' Zelf had ze al haar spullen niet mogen houden, zoals haar harpoen, het verlengstuk van haar arm. Ze herhaalde zijn naam en glimlachte. 'De mijne is Rhine. Kort, makkelijk, beetje exotisch. Helemaal goed.' Ze sloeg haar benen over elkaar heen en keek zuchtend naar de rivier. 'Ik mis de Olympus nu meer dan ooit,' zei ze zachtjes en keek hem aan. 'Ik mis jou. Ik mis alle goden.'

'Niet te sentimenteel, Amfitrite! Ik ben niet de god van de troostende. Ik mis enkel het daar zijn. Dat was onze thuis. Hoe kan ik me ooit in deze wereld thuis voelen als ik hier in een leugen leef die nog erger is dan alle leugens in de wolken?' Hierbij staarde hij haar aan waarna hij zijn handen tot vuisten balmde. 'Ik heb meer dan enkel mijn vleugels. Ik was slechts een boodschapper. Heb niet zo'n sterke krachten als jou, Amfitrite. Dus wat kon ik doen tegen die titanen?'

Ze keek hem met een geamuseerde blik aan. 'Hermes... Je bent ook de god van de zelfonderschatting. Je weet half niet hoe belangrijk je voor Olympus bent geweest en nu nog steeds bent.' Ze hield haar hoofd scheef en hoopte weer een glimlach bij hem te zien. 'En over paar weken went het hier vast wel... Hoop ik,' murmelde ze zachtjes en hoopvol. Ze had er eigenlijk niet zoveel vertrouwen in.

'Oh alsjeblieft, Rhine.' Hij sprak haar aardse naam met een bittere nadruk uit. 'We hebben nu niet allemaal het geluk dat we met een 'wederhelft' opgescheept zitten.' Hij bedoelde zichzelf met de we. Hij wist niet of er nog andere hier waren. 'Dit is niet onze thuis. Niet de mijne. Noord, oost, zuid, west; thuis best.' Hij keek haar aan. Zonder enige glimlach. Opeens vond hij haar zo irritant met al die positieve vibe.

Haar ogen vernauwde zich en ze keek hem boos aan. 'Ah, dus het gaat erom dat ik een man heb en jij geen vrouw? Kom op zeg, ik ben uitgehuwelijkt aan hem. Als je enig sympathie in je had, was je blij voor me geweest dat het een geweldige man is en we het heel goed met elkaar kunnen vinden.' Ze vervormde boos met haar handen het water in het meertje en keek hem niet meer aan. 'Dus aardige gebaren worden niet meer in dank afgenomen? Je bent veranderd, Hermes.'

'Je doet alsof we beste vrienden waren en ik echt helemaal veranderd bent, Amfitritre, maar de waarheid is dan dat je me helemaal niet kende. Ik ben nog steeds dezelfde, maar blijkbaar jij ook. Altijd zo naïef. En geweldig voor je dat je zo'n geweldige man hebt,' Hierbij stond hij recht. 'Als dat zou veranderen dan zou je altijd van hem kunnen scheiden. Wat geweldig is deze aarde hé! Aardige gebaren worden in dank genomen, maar waarheid gaat altijd boven dat. En ik denk dat ik maar ga. Voor er opeens een vloedgolf me zou raken. Veel plezier met je man en doe hem absoluut niet de vriendelijke groeten.' Hierbij draaide hij haar de rug om.