De Groentenwinkel

Voor verse biologische groenten gaan de inwoners van Olympus niet naar de supermarkt, maar naar hun eigen groentenboer. Je kunt er alle seizoensgroenten kopen en nog wat extra's zoals huisgemaakte jam en brood. Het is een klein knus pand, waar de groenten in rekken uitgestald staan. Demeter, Sophie's moeder, is eigenaar van de winkel, maar zelf is ze meer op het land bezig dan binnen. Sophie werkt er wel regelmatig samen met wat andere knechten.

Hayden opende de deur van de groentenwinkel. Meteen sprong hij verschrikt op bij een vreselijke bel die aangaf dat je naar binnen of naar buiten ging en stapte dan ook maar snel naar binnen. Hij was weleens langs gelopen en had elke keer een soort engel zien rondlopen. Eerst dacht hij dat het toeval was, maar kwam er later achter dat ze er wel moest werken. Dus leunde hij nonchalant tegen de balie, terwijl zijn ogen naar het meisje zochten. Een jongen achter de balie vroeg of hij hem kon helpen, maar Hayden wimpelde hem met een handgebaar af.

Met een mand vol kolen kwam Sophie de winkel binnen. Ze glimlachte naar een klant en begon aan haar taak: het bijvullen van de schappen. Voorzichtig legde ze de rode, witte, spitse en savooie kolen op hun plekje. Toen ze opstond streek ze haar groene schort glad en rangschikte de komkommers en paprika's. Ze vond het leuk om kleurenspectrums te maken. Dat deed ze vaak na sluitingstijd, als ze geen zin had om te poetsen.

Met een starende blik volgde hij al haar bewegingen. Hij kon enkel even knikken toen ze hem begroette en wreef daarna door zijn haren. God, het was alsof ze zijn aanwezigheid niet een merkte. Iedereen merkte altijd zíjn aanwezigheid op, waarom zij niet? Juist de persoon waarvan hij het wilde. Nog steeds kalm en nonchalant liep hij langs de schappen groenten en kwam zo dichter naar haar toe. Expres liet hij een tomaat vallen en raapte die langzaam op.

Persephone zong in haar hoofd, haar favoriete deuntje en schrok toen de klant een tomaat liet vallen. Ze boog om het op te rapen, maar zag dat hij dat al deed en kwam weer overeind. Sophie keek hem met een vriendelijk gezicht aan en waarschuwde hem: 'Tomaten kunnen niet veel hebben. Je zou voorzichtiger moeten zijn.' Ze pakte de tomaat uit zijn handen en streek over de schil. 'Nu zit er een zachte plek op. Ik zou een nieuwe pakken als ik jou was.'

Hij lachte zijn scheve glimlach en trok verontschuldigend een schouder op. 'Sorry, soms ben ik heel erg klunzig,' zei hij en pakte zoals ze zei een nieuwe tomaat. Hij bleef enkel naast haar staan en gooide de tomaat van de ene in de andere hand. 'Dus, jij bent de baas van deze winkel, of niet soms?' Benieuwd keek hij haar aan, maar steeds gleed zijn blik maar af naar haar lippen, of haar gouden haren, of zelfs haar lichaam. Hij slikte hard en keek weer recht in haar ogen. 'Zitten wij niet samen op school?'

'Dat blijkt wel ja.' reageerde Sophie met een lach. Ze hield de tomaat vast, maar schikte ondertussen met haar vrije hand de courgettes. 'Niet echt, mijn mama is de eigenaar, maar ze werkt liever buiten op het land. Dus moet ik de winkel maar doen.' Ze zuchte kort, Sophie stond net zo graag tussen de planten, maar ze vermaakte zich ook prima hier, tussen de mensen. 'Dat zou best kunnen, maar ik ben ongelooflijk slecht met gezichten en namen, dus het spijt me als ik je niet herken.'

Voordat hij het zelf wist, moest hij glimlachen om haar woorden. Toch keek hij snel weer nors en oninteresseerd, ook al was allesbehalve waar. 'Ja, ik geloof dat ik je weleens in de gangen heb gezien.' Hij ging naast haar staan, maar leunend tegen de bak met courgettes, zodat hij haar aan kon kijken. 'Dan weet je nu mijn naam: Hayden.' Hij stak zijn hand uit en keek haar weer recht in haar ogen aan. Het was ongelofelijk, maar hij kon er geen enkel sprankeltje negativiteit in vinden. Ze was zo puur en hij wist niet hoe hij er mee om moest gaan.

Hij had een leuke glimlach, constateerde Sophie. Ze wilde verder gaan met haar groentes, maar ze kon zijn blik niet ontwijken en nam zijn uitgestoken hand aan. 'Hallo, Hayden.' Ze liet zijn hand weer gaan na die kort vast gehouden te hebben. Hij voelde koud aan, maar dat merkte Sophie niet. Echter was ze zich wel bewust van zijn blik die constant op haar gericht leek. 'Ik ben niet te koop.' zei ze verlegen. 'De groentes hebben je aandacht meer nodig.'

Haar hand leek te branden in de zijne en snel liet hij dan ook maar los. Hij had een seconde nodig om weer op adem te komen en keek haar weer aan. Opnieuw moest hij glimlachen en schudde ongelovig zijn hoofd. Ze was ook nog eens grappig. 'Tja, misschien zal ik eens een blik werpen op wat vreselijk gezonde groentes, als ik eerst je naam mag weten.' Kort raakte hij even haar schouder aan, maar trok hem snel terug toen hij opnieuw dat branderige gevoel voelde. Het deed geen pijn en was op de een of andere manier wel fijn.

Sophie moest lachen omdat hij glimlachte en ze hield haar hand voor haar mond. 'Sorry, wat stom, ik stel mezelf niet eens voor. Ik ben Sophie.' Bij zijn aanraking keek ze hem slechts nieuwsgierig aan, maar wendde zich tot de groentes. 'Kan ik je misschien helpen?' vroeg ze, doelend op het grote assortiment aan groenten en ook fruit. Er waren veel klanten die niet eens wisten wat de helft van de dingen voor moest stellen, laat staan hoe verukkelijk het smaakte.

Hij stopte zijn handen in zijn zakken om te voorkomen dat hij haar nogmaals zou aanraken en keek even afwezig rond. 'Ehm, misschien wel. Ik ben heel benieuwd welke...' Hij beet op zijn lip en zocht in zijn hoofd naar een excuus om hier nog even te blijven, '...groentes goed bij lasagne passen?' Hij keek haar aan en glimlachte flauwtjes. Wat een rot smoes was dat zeg, het verbaasde hem zelfs. 'Alleen als je tijd hebt hoor, Sophie.'

Sophie werd helemaal enthousiast van zijn vraag. Ze hielp graag mensen et de beste combinaties van eten. 'Nou zijn er veel mensen die standaard voor tomaten in de lasagne gaan of spinazie, aar wat echt verukkelijk is, is lasagne et courgette.' Ze wuivde zijn opmerking dat ze misschien geen tijd zou hebben met een glimlach weg en pakte een mand van de stapel. Ze zocht groene en gele courgettes voor hem uit terwijl ze vrolijk door praatte hoe hij het moest bereiden.

Hij sloeg met zijn hand tegen zijn voorhoofd toen ze ook werkelijk zijn vraag beantwoordde en snel zocht hij naar een uitweg. Paar keer probeerde hij ertussen te komen, totdat hij besefte dat dat een hopeloze missie was en hij haar maar gewoon stilletjes volgde. 'Ja, klinkt verrukkelijk,' zei hij sarcastisch. Hij hield wel van groentes, maar was er niet bepaald origineel mee. Hij hakte het gewoon in stukjes en at het op. 'Uhm, Sophie, doe je ook iets buiten de winkel? Sport je ergens of werk je nog op andere plekken?' Hij kon het gaan ontkennen, maar deed geen moeite: hij zou veel moeite gaan doen om haar vaker te kunnen zien.

Sophie was tevreden toen Hayden zei dat het verukkelijk klonk, die reactie hoopte ze bij iedere klant te behalen. Bij zijn vraag keek ze hem echter lange tijd nadenkend aan voor ze antwoord gaf: 'Ik werk thuis ook op de akker. Oh, en ik ga graag wandelen in het buitengebied, waar je niemand anders tegenkomt, zo heerlijk rustig.' Sceptisch bekeek ze Hayden. 'Waarom vraag je dat precies?'

Hij herkende haar sceptische blik en wreef met de neus van zijn schoen over de grond. 'Ik dacht, misschien hebben we wel wat dingen overeen. Ik hou bijvoorbeeld ook van wandelen.' En dat was nou eens niet gelogen. Hij vond het eerlijk om door de bossen te lopen of te joggen. 'En, ehm, je ziet eruit als een heel lief meisje en ik zou je best graag willen leren kennen.' Hij propte weer snel zijn handen in zijn zakken en keek haar afwachtend aan. Hij was niet het type die lang om dingen heen bleef draaien.

'Oh, echt waar?' vroeg ze verbaasd. Hij zag er niet als het wandeltype uit, maar de ervaring leerde dat je, je niet door het uiterlijk moest laten misleiden. Ze lachte dan ook bij zijn oprechte opmerking dat ze er lief uitzag. 'Dat kan heel erg tegenvallen hoor. Wie weet heb ik ook wel hele enge hobby's, zoals..' Sophie dacht kort na maar kon niets bedenken en haalde toen maar grinnikend haar schouders op.

'Ja, bijna niet voor te stellen he,' zei hij met een flauwe glimlach. Hij krabte even aan zijn kin en keek haar geruststellend aan. 'Ik kan wel met enge hobby's leven,' lachte hij en leunde tegen de muur aan. Hij wierp een dreigende blik op een man die Sophie wou aanspreken en snel liep de man ook weg. Zelfingenomen keek Hayden hem na en daarna weer naar Sophie. 'Misschien kunnen we ooit samen ergens wandelen?' stelde hij verlegen voor.

Sophie had een doekje erbij gepakt en wreef zand van de oranje pompoenen af, terwijl ze luisterde naar Hayden. Ze was niet iemand die lang stil kon staan, ze moest altijd wat te doen hebben. 'Omdat je zelf enge hobby's hebt?' vroeg Sophie met een speelse glimlach. Ondertussen ging ze verder met haar pompoenen en had niets door van de man. Ze kwam pas overeind toen hij haar vroeg om samen te wandelen. Enthousiast knikte ze. 'Dat lijkt me gezellig!'

'Ik denk dat ze niet nog meer oranje kunnen worden, hoor,' grapte hij zachtjes en ging naast haar staan. Hij haalde zijn schouders op en keek met dezelfde speelse glimlach terug. 'Misschien,' zei hij enkel en pakte een pompoen in zijn hand. 'Smaken deze dingen nou eigenlijk lekker?' vroeg hij zichzelf af en keek haar toen ongelovig, maar ook enorm enthousiast aan. 'Echt waar?'

'Ik ben benieuwd.' Sophie glimlachte en keek naar de pompoen in zijn handen. 'Ik vind van wel. Pumpkin Pie is echt heerlijk.' Bij zijn enthousiasme lachte ze. 'Natuurlijk, waarom zou ik dat niet willen?' Ze vond het niet erg om alleen te wandelen, maar hoe meer zielen hoe meer vreugd was één van die motto's waar ze in erg in geloofde. 'Ehm, zal ik je courgettes alvast naar de kassa brengen?' vroeg ze toen ze de mand met de groene en gele groenten weer oppakte.

'Pumpkin pie...' herhaalde hij met een geamuseerde glimlach en volgde haar naar de kassa. 'Ja, dat is prima.' Hij haalde zijn portemonnee tevoorschijn en legde wat geld op de toonbank. Hij plukte nerveus aan zijn mouw en haalde zijn schouders op. 'Geen idee, je kent enkel mijn naam en mijn interesse voor jou. Beetje raar, nietwaar?' grapte hij. 'Alhoewel, ik durf ook alleen met jou te wandelen en ik ken ook enkel jouw naam en je liefde voor groentes.'

Sophie sloeg de courgettes aan. Ze hadden nog zo'n leuke oude kassa, die vooral heel veel lawaai maakte en je niet hielp met het geld dat terug gegeven moest worden. Maar dat was niet erg, Sophie was erg goed in hoofdrekenen geworden. Ze gaf Hayden het wisselgeld. 'Goh, je bent een echte durfal Hayden! Dat je het aandurft met een onbekende te gaan wandelen.' Sophie lachte en stopte zijn boodschappen in een papieren zak, ze deden hier niet aan plastic.

Nu ze bezig was met de kassa, had hij de gelegenheid om haar goed te bekijken. Hij nam elk stukje huid in zich op en vooral haar prachtige glimlach wou hij nooit meer vergeten. Hij nam het wisselgeld aan en moest hardop lachen. Terwijl hij de tas aannam - met die rottige groentes erin - boog hij over de kassa en keek haar aan. 'Je wilt niet weten wat ik allemaal durf,' mompelde hij mysterieus en met zijn halve glimlach.

Sophie had de rand van haar schort tussen haar handen geklemd en ze voelde nagels in haar palmen toen Hayden dichterbij kwam. Hij leek zo aardig, maar tegelijkertijd voelde het als verboden terrein. Iets schreeuwde in haar, maar een ander deel vertelde haar dat ze paranoïde deed. Ze keek hem kort in stilte aan en lachte toen onbezorgd. 'Dat hoor ik dan wel als je me mee uit wandelen neemt.' Sophie pakte zijn vrije hand vast, haalde een pen uit de zak van haar schort en schreef er 10 cijfertjes op, haar nummer.