Het Mortuarium

Het plaatselijke mortuarium. Inclusief kast vol lades voor lijken en een onderzoektafel. Steriel, wit en schoon.

Werknemers:
- Erin also known as Eris

Er was net een lijk, of netjes gezegd lichaam, opgehaald om opgebaard te worden in de kist. Erin was de laatste gegevens aan het invullen. Ja, hier hield ze alles een stuk netter bij dan bij haar thuis. Niet uit respect, eigenlijk alleen om te voorkomen dat er klachten kwamen. Hoewel er waarschijnlijk weinig gegadigde waren voor haar baantje.

Ash had zijn handen diep in zijn handen gestoken en liep zo het mortuarium. Een vlaag van dood kwam zijn kant op en leek zijn lichaam zwak te maken. Het gevoel dat hij die persoon niet had kunnen redden. Snel liep hij dus door en stond stil in een kamer, dat leek op een wachtkamer? Hij had geen idee. 'Is er iemand hier?' riep hij dan maar en wachtte geduldig af. Het idee dat hier tientallen lijken opgebaard lagen, maakte hem ongelukkig.

Bij het horen van een stem keek ze op. Er kwamen alleen mensen hier die hier moesten zijn. Artsen, familie en dat was het eigenlijk wel. 'Ja.' antwoorden ze. Behendigt rolde ze achteruit op haar bureau stoel om door de deur opening te kijken. 'Kan ik iets voor je doen?' vroeg ze waarbij ze op stond en de witte jas die ze moest dragen recht trok.

Hij liep naar de vrouw toe die was verschenen en stak zijn hand uit. 'Ik ben dokter Ash. Ik kom hier voor de autopsie op de man die hier begin deze dag is gebracht. Hij had bolletjes drugs geslikt en ik moet ze er nog uithalen.' Hij wreef met zijn hand op elkaar en glimlachte. 'En over paar uur heb ik een operatie, dus ik zou zo snel mogelijk willen beginnen. Heb je een operatietafel waar ik kan werken?'

'Erin.' ze nam zijn hand aan en keek hem ven aan. Ze nam het logboek waarin bijgehouden werd wie er in en uit het mortuarium ging. 'Als je eerst je pas wil geven zodat ik je gegevens kan opschrijven,' ze nam ook een pen. 'Wie moet je hebben?' Op zich had ze vaak zat vreemde verhalen, drugs viel daar ook onder. 'Ja, er staat een steriele onderzoektafel. Eerste keer hier?' vroeg ze. Nee, ze herkende hem niet en zijn naam zei haar ook niets.

Hij fronste bij haar vraag en zocht al zijn zakken af naar een pas. Hij had die nooit nodig en nu opeens wel? Toch gaf hij de pas braaf aan haar en nam hem daarna weer aan. 'Ja, eerste keer. En ik heb meneer Martins nodig. Hij is gestorven aan een overdosis, doordat paar van de bolletjes in zijn maag kapot gingen.' Hij haalde achteloos zijn schouders op, maar voelde zich vreselijk. Als die man naar hém was gebracht, en niet aan zijn lot was overgelaten, had hij hem kunnen redden.

Ze schreef zijn gegevens onder de juiste vakjes. Het mortuarium was nou eenmaal niet een afdeling waar je zo even naar binnen mocht lopen. In het register zocht ze naar ene meneer Martins. 'Hij ligt in lade 15. Kun jij me even helpen?' Eigenlijk was het zonde van de drugs dat het nu ergens in belag werd genomen. Ze nam de sleutel en liep richting de lade waarbij ze even wachten op de jong uitziende arts. 'Wat voor een operatie moet je zo doen?' vroeg ze nieuwgierig. In mensen snijden leek haar ergens best leuk om te doen, maar arts, nee dat was niets voor haar.

Hij liep achter haar aan en trok gemakkelijk de lade eruit. Hij was een heel stuk groter dan haar, dus deed hij het werk zelf maar even. 'Een autopsie. Ik ga de bolletjes uit zijn maagdarmkanaal halen en dan overleveren aan de politie.' Hij pakte het rollende bed vast waar de man op lag en keek haar vragend aan. 'Waar is de operatietafel?' Zijn handen jeukten om te mogen opereren.

Erin beet op haar lip om te voorkomen dat ze eruit flapte dat het zonde was van de drugs. 'Zo lang hij weer netjes in de lade komt te liggen is het prima.' Zelf had ze niet genoeg kracht om de lades met lijken en al goed eruit te krijgen. Althans niet van de tweede en derde verdieping. Er was ook nog een vierde laag, maar zo veel lijken waren hier eigenlijk nooit. 'Hier,' ze liep voor hem uit en opende de deur die naar de kamer leidde waar een onderzoekstafel stond. 'Ik neem aan dat de operatie waar je het over had geen autopsie is...' merkte ze op.

Hij keek naar haar op en fronste zijn wenkbrauwen. 'Jawel, het is wel een autopsie. Laten we zeggen, half half. Want ik moet bekijken of het echt de drugs was die hem heeft gedood, of iets anders. Van de buitenkant kan je dat meestal niet zien. En ik moet de bolletjes verwijderen.' Hij irriteerde zich eraan dat ze zich ermee bemoeide. Hij rolde de man naar de operatiekamer en begon zich klaar te maken voor de operatie. Handschoenen aan, mondkapje om, jas aan, instrumenten neerleggen.

'Je zei dat je een autopsie kwam doen en over een paar uur een operatie had, maar wat jij wilt, dan is die operatie toch ook aan autopsie.' Nee, ze was niet op haar mondje gevallen en wist toch wel het nodige over autopsie. Dat ze de arts die er verstand van zou moeten hebben tegen sprak boeide haar werkelijk niets. Ze deed haar haren in een staart en bleef bij de deur staan kijken.

Hij negeerde haar woorden, enkel omdat hij zich compleet richtte op de man. De instrumenten lagen klaar en zelf voelde hij zich ook goed. 'Ik ga beginnen,' meldde hij en pakte het mes op. Hij zette de eerste sneed op de buik en begon aan de operatie. Dat zij bij de deur bleef staan, merkte hij niet eens op. Als hij eenmaal bezig was, kon zelfs een geweer tegen zijn hoofd hem er niet vanaf krijgen.

Erin hield haar mond terwijl ze toe keek hoe hij begon met het opensnijden van de buik van de man. Ash leek nogal op te gaan in wat hij deed en niet eens te merken dat ze er nog stond. Beter, want ze had geen zin in gezeik dat ze niet erbij mocht blijven staan. Er stond een tafeltje naast de deur waar ze op ging zitten waarbij ze haar benen over elkaar heen sloeg.