Het grote, boze bos

-Ja, letter tekort even weg werken haha-

Hoe verrassend, het bos staat vol bomen. Zomers en in de lente groen en in de herfst en winter kaal op wat naaldbomen na. Genoeg paadjes om heerlijk te wandelen en hier en daar een open plek. Ook is er een kuil te vinden waar je 's winters naar beneden kan sleeën met je slee. Hier en daar kun je ook kleine poeltjes vinden.

Erin was na een aardige wandeling ergens op een omgevallen boom gaan zitten en uiteindelijk zelfs gaan liggen. Aan de rand van een open plek waar de zon nog precies op haar gezicht viel. Een heerlijk warm gevoel was dat. Ze was misschien dan wel koelbloedig, maar ze hield echt van het zonnetje in haar gezicht.

Sophie had er stevig de pas in zitten. Ze had haar moeder beloofd niet te lang weg te blijven en ze was niet iemand die haar beloftes gauw brak. Ze keek op haar horloge. Op zich zou ze snel thuis kunnen zijn, als ze niet opgehouden werd. Echter had ze het idee dat ze al minutenlang rondjes liep. Dus toen ze iemand in de verte zag, stapte ze er op af. 'Hallo?'

Erin opende haar ogen bij het horen van een stem. Zonder enige haast te maken ging ze wat rechter zitten om te kijken bij wie de stem hoorde. 'Hoi?' vroeg ze. Twijfelend over of de blondine het tegen haar had. Gezien ze niemand anders zag was het teen haar. Oh god, had ze hier wel zin in? Gepraat over koetjes en kalfjes had ze geen zin in.

'Eh, hay. Sorry dat ik je stoor, maar ik geloof dat ik verdwaald bent. Jij weet niet heel toevallig de weg hier?' Ze stapte de open plek in en voelde meteen de zon haar gezichtje verwarmen. Ze miste de warme zomerdagen nu al. Ze miste de net bloeiende knoppen in de lente. Herfst en winter waren niet haar seizoenen, ze was een voorjaars persoon.

'Jawel, ik weet de weg wel...' mompelde ze terwijl ze ging zitten. Maar dat valt echt niet uit te leggen in een route beschrijving dacht ze geërgerd. 'Ik loop wel even mee...' zei ze met tegen zin. Langzaam stond ze dan ook op. Zodra haar gezicht uit de zon was voelde het al minder aangenaam. Hoe moeilijk kon het zijn om je weg terug te vinden? Nouja, voorruit dan maar.

'Oh, dankje! Dat is echt heel aardig. Ik heb geen idee hoe ik heb kunnen verdwalen, ik kom hier zo vaak, maar ik bleef maar rondjes lopen.' Sophie lachte naar de vrouw en besloot zich toen maar beleefd voor te stellen: 'Ik ben trouwens Sophie.' Ze stak haar hand uit en glimlachte vriendelijk. Nu zou ze toch op tijd thuis kunnen zijn en daar was Sophie heel blij mee, want ze deed alles om haar moeder een plezier te doen.

Bij de vrolijkheid en het optimisme van het onbekende meisje had ze er al spijt van dat ze had voorgesteld mee te lopen. Kort keek ze naar haar hand waarna ze die van haar niet uit stak. 'Erin.' stelde ze zichzelf enkel kort voor. 'Tja, dan is het toch best knap, als je hier zo vaak komt.' merkte ze op. Ze liep in de richting van het pad wat met een hoop kronkelingen en afslagen uiteindelijk weer in de bewoonde wereld terecht kwam.

'Leuke naam!' meende Sophie toen ze haar hand naast zich liet vallen. Niet iedereen was zo open om meteen handen te schudden en dat soort dingen, dat begreep ze wel. 'Ik heb niet zo'n goed geheugen volgens mij. De laatste tijd kom ik zoveel mensen tegen die ik lijk te kennen, maar dan heb ik ze nog nooit gezien. Echt heel vreemd.' Sophie volgde Erin op de voet, ze zou niet nog eens verdwalen.

Erin keek even achterom bij de woorden van Sophie en bekeek haar even. 'Het ligt niet aan je geheugen.' merkte ze op. Ze bekeek haar nog eens goed. Misschien leek ze op iemand die ze wel kende, maar nee, ze kende Sophie niet. 'Ik ken je namelijk niet.' Bedanken voor het compliment over Erin haar naam zat er ook niet bij. Het was een Ierse naam met een of andere vage betekenis met vrede.

'Woon je hier al lang?' vroeg Sophie Erin nieuwsgierig. Misschien was ze wel net hierheen verhuisd of woonde ze er juist al jaren. Ondertussen wierp Sophie een blik over haar schouder. Het begon al aardig snel donker te worden en hoewel ze het liever voor zich hield, had Sophie het niet zo op het donker.

'Sinds ik me herrinner.' Antwoordde ze terwijl ze een tak opzij hield. Het duurde even voor ze iets terug vroeg, maar uiteindelijk deed ze dat wel. 'En jij dan?' echt veel interesse klonk er niet door in haar stem. Zo veel interesse had ze ook eigenlijk niet. Eigenlijk had ze echt geen zin om er vaart in te houden, maar ze had er ook geen zin in om lang te lopen.

'Ik ook. Tenminste ik woon hier natuurlijk al vanaf mijn geboorte, maar dat herinner ik me vanzelfsprekend niet meer.' vertelde Sophie met har eeuwige glimlach. Ze knoopte haar jas wat verder dicht en bond haar haar in een staart. 'Mag ik vragen wat je voor werk doet?' Ze nam namelijk aan dat ze al werkte. Misschien dat ze nog studeerde, maar dan zou je toch zeker niet hier wonen.

Hoe kon iemand zo ontzettend lang een glimlach rond haar lippen houden? 'Ik kan beter vragen of je het wel wilt weten,' merkte Erin op. 'Ik werk in het mortuarium.' Er waren weinig mensen die dat daadwerkelijk een leuke baan leek, dus ach, ze verwachtte nu ook niet echt een reactie. Kort nam ze Sophie in zich op. 'Ga je nog naar school?' vroeg ze. Het was absoluut een lullige vraag als dat niet zo was, maar Sophie schatte ze nu eenmaal jonger in dan dat zij zelf was.

'Wat apart! Ik zou er zelf nooit willen werken, maar ieder zo zijn ding, toch?' Sophie had nog nooit iemand ontmoet die in een mortuarium werken en stiekem had ze een erg stereotiep beeld in haar hoofd als ze dacht aan mensen die daar werkten. Erin zag er niet zo uit, ze mocht wat meer lachen, maar ze was erg mooi, zo vond Sophie. 'Ja, mijn laatste jaar. Hierna ben ik eindelijk klaar met school.'

'Achja.' Meer zinvols had ze niet te antwoorden. 'Vast niet wat je had verwacht, of wel?' Tussen de bomen begon je al aardig te merken dat de zon aan het ondergaan was. 'Heb je ook een baantje buiten school of niet?' Ze was nog steeds weinig geïnteresseerd, maar ach, aan stilte had ze net zo weinig als aan een gesprek.

'Ik probeer nooit te veel van mensen te verwachten, ze zijn altijd zo verrassend.' Sophie stopte haar handen in haar zakken en bekeek Erin. Ze was een mooie vrouw. Sophie moest bekennen snel jaloers te zijn op anderen om hun schoonheid. Natuurlijk wist ze dat ze niet lelijk was, maar zij was nog zo'n meisjes meisje. 'Ik werk in de groentenwinkel van mama. En op het land, tussen de tomaten en bonen enzo.' antwoordde Sophie trots.

'Ieder zo zijn ding hé?' reageerde Erin bij het antwoord van Sophie. Nee, het was niets voor Erin om in een winkel te werken en al helemaal niet op het land. Verschrikkelijk. Bij een windvlaag ritste Erin haar jas dicht. Het begon inmiddels ook aardig af te koelen. De trots die in Sophie haar stem had gezeten was haar niet ontgaan. Trots op haar baan was Erin zelf niet, ze was er blij mee, maar trots ging haar te ver.

Sophie vond het geweldig dat ze dingen kon laten groeien. Dat ze iets zaaide en het zag groeien tot een plant die vruchten kreeg en heerlijke verse groenten. Je moest er wat aandacht aan besteden, maar voorderest ging het vanzelf. 'Inderdaad.' Een hoog, maar zacht gilletje verliet haar mond toen de wind onder haar jas schoot. Het was behoorlijk afgekoeld.

Erin kon een lach niet onderdrukken toen er een zacht, hoog gilletje uit de mond van Sophie klonk. 'Het was de wind maar hoor,' met een glimlach keek ze even de kant van Sophie uit. Ze nam de afslag en wist dat ze niet heel ver meer hoefde om buiten het bos te komen. 'Ben je eigenlijk lopend naar het bos gegaan of met de auto?' Buiten dat Erin natuurlijk geen idee had hoe ver Sophie hier vandaan woonde, vond ze haar enerzijds het type om alles lopend te doen, maar door het gilletje had ze het idee dat ze het niets vond als ze 's avonds alleen was.

Sophie haalde met een verlegen lach haar schouders op. 'Ik ben geloof ik nogal bang aangelegd.' Ze sloeg haar sjaal nog een keer om haar nek en stopte haar handen terug in de zakken. 'Lopend, maar ik woon hier niet zo ver vandaan. Ik kom wel thuis.' zei ze gerust stellend. Het was niet dat ze overal verdwaalde. Het was haar alleen deze keer overkomen.

Een snijdende opmerking kwam in Erin op, maar ze maakte hem niet voor ze straks nog moest voorstellen om met haar mee te rijden. 'Oké,' besloot ze dan ook enkel te zeggen. Zelf was Erin totaal niet bang aangelegd, maar misschien kwam dat ook omdat het haar allemaal niet zoveel kon schelen.

Sophie zag de ingang van het bos al en glimlachte opgelucht. 'Heel, heel erg bedankt Erin. Ik weet niet of ik thuis was gekomen zonder jouw hulp.' In een impuls omhelsde Sophie Erin kort om haar dank te betonen. Daarna lachte ze naar Erin. 'Ik moet die kant op.' zei ze terwijl ze richting haar huis wees.

Erin liet zich verbaasd omhelzen door Sophie. 'Het is al goed.' wuifde ze weg, min of meer om xo snel mogelijk van haar af te zijn. Erin had al op het punt gestaan haar los te maken, maar toen liet ze al uit zichzelf los. 'Ik ben met de auto.' merkte ze alleen op. Ze moest dezelfde kant uit, maar dat achtte ze niet bepaald nodig erbij te vertellen.

'Oke, nou het was leuk je te ontmoeten. En nog een keer heel erg bedankt!' Sophie glimlachte nog een laatste keer naar Erin en liep toen met vrolijke tred het bos uit. Ze versnelde haar pas, toen ze zag hoe laat het was. Maar ze vond het niet erg, want ze had weer een nieuw iemand leren kennen en dat vond ze altijd leuk.

Gone