Het graanveld

Sophie hield haar hand boven haar ogen en keek het uigestrekte veld over. De zon stond laag, de wind waaide, maar er was geen wolkje aan de lucht. Het zonlicht verwarmde haar roze huid en met een lach stapte Sophie het graanveld in. Ze had dit altijd al wel eens willen doen; dolen in een graanveld. Ze voelde het gele graan langs haar huid strijken en giechelde. Haar moeder had het haar nog zo verboden, het zou de oogst beschadigen. Echter kon dat Sophie niet vel schelen op het moment.

Herald had zich een plekje in het veld gevonden tussen het graan waar hij zijn hemd had losgeknoopt en zo zijn vleugels strekte. Hij had het daarnet kapot gekregen als teken dat ze er echt uit moesten. Hij was een mens, maar vliegen kwam niet vanzelf. Hij had ook geen engelen vleugels, nee, ze waren bescheiden. Passend in zijn rug. Bij geluid schrok hij meteen op en probeerde ze nog net op tijd weg te krijgen. 'Wie is daar?'

Sophie hoorde een stem en zag een gestalte. In een flits dacht ze vleugels te zien, dat maakte haar aan het lachen. Echter stopte ze toen ze zijn geschrokken gezicht zag. Hij was erg knap, als een engel. Die vleugels leken ineens niet meer zo'n gek idee. 'Ik ben Sophie.' Ze stapte naar hem toe en stak haar hand uit. 'En jij bent?' vroeg ze nieuwsgierig naar zijn naam.

Herald keek even twijfelachtig naar haar hand en daarna in haar ogen. Ze was mooi en erg schattig. Toch bekeek hij haar even en nam pas toen haar hand vast om die te schudden. Meer een zacht, vriendelijk kneepje in te geven. 'Herald,' Hij glimlacht en stelde zichzelf meer op zijn gemak. 'Het spijt me... ik schrok enkel, want ik dacht dat ik alleen was...'

'Herald.' herhaalde Sophie met een lief lachje. Onverschrokken bestudeerde ze hem, zijn gezicht, zijn lichaam. 'Ik dacht ook dat ik alleen was. Maar het is altijd gezelliger met z'n tweeën.' Sophie plukte aan een pluim van het graan en keek weer naar Herald. 'Wat brengt jou hier, Herald?' Ze noemde zijn naam met opzet nog een keer. Het paste wel bij hem, alhoewel het geforceerd voelde hem zo te noemen.

Hermes haalde zijn wenkbrauw op. Blijkbaar vond deze aardse vrouw zijn naam leuk, maar als snel kwam er een glimlach bij andere gedachten. Hij kon er niet aan doen... Hij aanschouwde vrouwen gewoon veel te graag. 'Ik zocht rust, wou nadenken en erg dom ben ik daarjuist blijven haken waardoor mijn hemd kapot is.' Hierbij liet hij de gescheurde rug zien van het stuk stof. 'Jij dan?'

Sophie streek door haar blonde haren en keek naar de scheuren in zijn shirt. 'Gelukkig is je huid niet geraakt.' merkte ze op en keek hem aan. 'Ik wilde gewoon door het graan lopen. Het ziet er zo aantrekkelijk uit van veraf en ik heb altijd al eens willen verdwalen in zo'n veld.' Sophie draaide in het rond. Ze kon, als ze op haar tenen stond, nog net boven de zee van goudgeel uit kijken.

Hermes knipperde even verrast met zijn ogen. Deze aardling leek wel een nymf met die dromerige gedachten en het uiterlijk. 'Verdwalen voor je plezier? Laten we het anders samen doen? Het is fijn om er door te rennen, kriskas doorelkaar, impulsief. En dan weer een uitweg te zoeken. Een weg rechtdoor brengt je ofwel naar het einde ofwel nog dieper.'

Sophie moest onwillekeurig lachen en knikte enthousiast. 'Dat lijkt me super! Zouden we graancirkels kunnen maken, denk je?' Ze sprak haar gedachten uit en bond ondertussen haar, haar in een staart. Het vloog zoveel in haar gezicht door de wind, dat ze er gek van werd. Figuurlijk natuurlijk. Afwachtend keek ze Herald aan. Ze vroeg zich af of ze hem misschien kende van school. Hij kwam zo bekend voor.

'Dat kunnen we zeker, maar volgens mij gaat de boer van wie dit land is, het niet zo leuk vinden.' Hierbij nam hij haar hand vast. 'Vind je het erg? Zo geraken we elkaar niet kwijt. Jij loopt en ik volg je,' Hij was bang dat hij anders te snel zou gaan. Mensen hier gingen gewoon traag voor wat zij snel noemde.

'Niemand weet van wie dit land is. Dus niemand gaat ons problemen geven, toch?' Sophie lachte en voelde zijn warme hand. 'Nee, het zou me vreselijk lijken je hier kwijt te raken en ik leid graag.' Energiek zette ze aan en liep, met Herald achter haar aan, dieper het veld in. Ze versnelde haar pas en keek zo nu en dan lachend naar hem om. 'Zeg, Herald, zit je hier op school?' Ze was benieuwd of ze hem inderdaad herkend had van school.

Herald liep haar achterna en glimlachte. 'Nee, dat weten we niet,m aar het kan voor problemen veroorzaken. Problemen voor zijn oost.' Hierbij versnelde ook zijmn pas en grijnsde hij. 'Nee, Sophie, ik ben een volwassen man. Ik ben postpode. Niet meteen indrukwekkend, sorry daarvoor. Denk je me te kennen dan?'

'Mijn mama zegt dat ook altijd. Zo saai.' Sophie grinnikte en keek hem verrast aan toen hij haar corrigeerde. 'Oh, sorry, ik wist niet waar ik je anders van zou moeten kennen, maar postbode is logisch. Bezorg je ook in het buitengebied?' Ze woonde met haar moeder op een landerij buiten het dorp, een stuk rustiger dan in de kern. 'Het spijt me dat ik je zo verkeerd ingeschat heb.' zei ze met een lach. Sophie schaamde zich niet snel, dus ook niet voor haar fouten.

Herald lachte enkel bij haar woorden waarbij hij sneller liep en lichtjes zijn kracht gebruikte en haar meetrok. Snel en naar rechts. 'Hoe oud ben je dan?' Hermes had geen idee hoe oud hij was, moest voorstellen en of hij ouder zou worden. Hij wou dat namelijk niet. 'Een beetje rond het hele dorp, maar nog niet daar.' Hierbij keek hij haar bedenkelijk aan en liet haar weer verder leiden.

Sophie liet zich gewillig meetrekken, ze kon hem nog maar net bijhouden. 'Net 18.' vertelde ze trots. Ze verjaarde als de zomer zijn einde had bereikt. Haar moeder vond het leuk om haar 18 zomers oud te noemen, in plaats van jaar. 'Oh, dan moet ik je vast een andere keer zijn tegengekomen.' Ze was er van overtuigd dat ze hem eerder had gezien, maar tegelijkertijd twijfelde ze aan haar eigen geheugen. 'Of misschien verwar ik je met iemand anders.'

'Sophie... Ik ben nog niet zo lang hier, hoor.' Hij glimlachte. Het was schattig hoe ze zoveel moeite deed om hem te herkennen. 'Maar jij komt me ook bekend voor. Hoewel ik niet zou weten vanwaar.' Hierbij liet hij hen even halt houden in het graan. Ze waren al er. 'Liggen?' Het kon leuk zijn om gewoon op je rug te liggen en te kijken naar de hemel.

'Oh, oke. Dat verklaart misschien een hoop, want ik woon hier al zo lang ik me kan herinneren, dus ik zou toch wel iedereen moeten kennen..' Sophie stopte, omdat hij halt hield. Ze plofte al op de grond voor ze antwoord gaf en stopte haar handen onder haar hoofd. Ze lachte naar Herald en keek toen op naar de lucht.

Hermes glimlachte terug en volgde haar voorbeeld. Dit dromende meisje kwam hem zo bekend voor. Aan de andere kant was ze weer zo kinderlijk.... 'Heb je het leuk hier? Je bent achttien dus ik kn me voorstellen dat je graag in de grote stad wilt studeren? Het gaan maken?' Hierbij nam hij een grassprietje, maakte het ''schoon'' en stak het tussen zijn lippen.

'Nou, niet echt. Ik vind het hier geweldig. En ik ben niet echt een stadsmens, ik houd van de buitenlucht, zoals hier en ik werk graag op het land tussen de natuur. Ik ga later mama's bedrijf overnemen.' Ze plukte een verdwaald bloemetje en draaide het steeltje tussen haar vingers rond. Ze staarde weer naar boven en zuchtte. 'Voel je, je ook altijd zo klein als je naar de lucht kijkt?'

Hermes staarde naar de lucht. Ooit was het een deel geweest van zijn wereld. 'Vreemd genoeg; nee. Het leven gaat snel genoeg voorbij hier dus als ik me daar zorgen over zou maken dan zou het al erg zijn. In mijn geval.' Wat een vage leugen, maar hij wist het overtuigend te brengen. 'Dus dit veld is van jullie of...?'

Sophie keek naar Herald toen hij dat vertelde en ze bewonderde hem om het feit dat hij niet overdonderd werd door de grootsheid van de lucht. De natuur was prachtig maar tegelijk zo overweldigend dat het je onbelangrijk maakte. 'Eerlijk gezegd heb ik geen idee. Ik geloof dat we het vorig jaar wel geoogst hebben, maar ik heb geen idee wie het zaait.' Ze kwam overeind om in kleermakerszit te gaan zitten.

'Weet je wat origineler is dan een graancirkel? Een graanhart.' Hierbij kwam hij met een speelse glimlach ook in een kleermakerszit en keek haar aan. Opeens was het idee bij hem binnengeslopen. Redelijk roekeloos en onbezonnen, maar Sophie leek dat nog niet zo erg te vinden aangezien ze het zelf had voorgesteld. 'Ach ja, als we toch niet met zekerheid weten van wie het is...'

Sophie lachte bij zijn voorstel. 'Dat zou geweldig zijn! Veel beter.' Ze was al opgestaan en haalde haar schouders op. 'Daarom, niemand die er last van zal hebben, toch?' Ze keek rond en oriënteerde zichzelf door over het graan heen te kijken. 'Hoe gaan we dit aanpakken? Als ik gewoon ga rennen dan komt er echt geen hart uit.' zei ze sipjes en keek Herald aan.

'Laat mij maar. Ik heb dit eerder gedaan.' Hij nam een tak en ook een voor haar. Harde wind had deze op het veld geblazen. 'Je moet er veel kracht achter zetten bij mais, maar met graan valt het nog goed mee. Volg me maar àls je dat kan.' Hierbij grijnsde hij speels. Zijn bewegingen waren georiënteerd en correct. Als hij zich concentreerde dan kon hij dit zonder enige moeite.