Het "Olympiër café"

Hoe toepasselijk is de naam voor dit gezellige café in dit kleine dorpje? Inderdaad, heel toepasselijk. Het café is een druk bezochte plek in het centrum van het dorpje. Het ligt erg centraal en je hebt de mogelijkheid om wat te drinken, maar ook om te lunchen of dineren. Er hangt altijd een gezellige sfeer, mede doordat de eigenaresse een gezellige, oude dame is die er van houdt om te praten.

Hermes zat aan de toog waar hij zichzelf wat bier bestelde. Hij had zin in de schuin laag en het ijskoude goedje. Dit café wist hoe het het beste werd geserveerd. Bier kende ze dan ook niet tot hij naar de aarde werd verbannen. Weer merkte hij op dat hij geen gezelschap op en het remoerig was. Gelukkig bood de muziek en de drank enige troost. Raar genoeg voelde hij zich eenzaam. Niet meer thuis.

Op een stel torenhoge hakken, een strakke spijkerbroek en shirt met colbert gehuld, liep Aria het café binnen. Ze keek het café rond, toen haar oog op Hermes viel. Hij was niet moeilijk te missen en zeker voor Aria was het geen probleem om haar mede goden te herkennen, zelfs niet in hun menselijke vorm. 'Hermes,' zei ze begroetend op een lieve stem en ging tegenover hem zitten. 'Het is me een genoegen om jou ook weer eens te zien.'

Op het moment dat hij dacht dat hij echt eenzaam zou zijn nam opeens een vrouw plaats. Deze kende zijn echte naam waarbij hij nadenkend zijn hoofd schuin hield. Blond, knap en prachtige ogen die verleidelijk waren en voor vele gebroken harten hadden gezorgd. 'Aphrodite, ook leuk om jou te zien. Het saat je wel,' doelend op haar uiterlijk en floot lichtjes zoals hij mannen al tegen een vrouw had zien doen. 'Kom je me vergezellen?'

'Ik heb een goed vleespakket uitgezocht, al zeg ik het zelf.' zei ze luchtig en streek wat haren weg langs haar oor. 'Dat kom ik zeker. Deze stad is zo saai, al kunnen de mannen hun ogen niet van dit,' ze wees naar haar lichaam. 'afhouden. Als godin was het erg, maar hier. Bah - alsof je een object bent. Ik weet eindelijk waarom die sterfelijke vrouwen zo klagen.' ratelde ze geïrriteerd en bestelde een drankje, waarvan ze geen idee had wat het was. 'En hoe gaat het met mijn lievelings-boodschapper?'

Hermes lachte enkel geamusseerd. 'Noem me gerust, Herald. Je favoriete boodschapper voelt zich nog al alleen. Hoewel ik de blikken ook ken, maar dan van vrouwen, soms. Ik ben tevreden met dit menselijke lichaam. En hoe gaat het met mijn favoriete godin van de liefde?' Hierbij streelde hij kort en speels een pluk weg en liet een ober komen voor hun drankjes.

'Met deze godin gaat het goed.' zei ze uiteindelijk en nam dankbaar haar drankje aan. 'Ik hou het liever op Hermes als je het niet erg vind, het is en blijft tenslotte je echte naam. Niet waar?' Ze nam een slokje en knikte goedkeurend. 'Dat is nog eens iets anders dan alleen de wijn die wij gewend zijn.' zei ze voldaan en nam snel nog een slokje. 'En tegen die eenzaamheid kan ik wel iets doen, je kent me.'

'Dus ik moet je met Aphrodite aanspreken of heb je soms een leuk koosnaampje deze dagen.' Hijn knikte lachend en instemmend. Ja, dit was zoveel beter. 'Toch nog een pluspuntje aan deze wereld.' Kort haalde hij een wenbrauw op. 'Hmm, wat had je dan precies in gedachten en welke prijs zal ik er voor moeten betalen?' Goden - en zelfs boodschappers - deden meestal niks kosteloos.

'Aria is hoe ze me hier noemen.' vertelde ze hem en haalde haar schouders op. 'Het is aan jou hoe jij me noemt. Maar Aphrodite doet het altijd goed.' Een subtiele glimlach verscheen rond haar mond en nam nog een slokje van het heerlijke, onbekende drankje. 'Ik zal er eens over nadenken Hermes, maar wie weet krijg je het wel gratis - als je lief bent tenminste.' plaagde ze hem.

Hermes grijnsde en keek haar aan. 'Ik ben altijd lief voor je geweest, Aphrodite.' Hierbij nam hij weer eeen slok van de alcohol en speelde met zijn glas. 'Aria klinkt erg liefelijk voor zo'n moordwijf als jou,' Lichtjes polaagde hij haar, maar ergens wa het ook weer een compliment.

Aphrodite glimlachte. 'Daar heb je helemaal gelijk in Hermes.' gaf ze toe. Hij was inderdaad altijd liefdevol voor haar geweest, maar dan was de vraag: welke man was dat niet? 'Ik kan je natuurlijk ook de liefde van je leven schenken, Hermes. Als ik mag weten wie dat mag zijn.' Ze keek hem liefelijk aan en dronk haar glas leeg.

Hermes lachte even kort. 'Mijn lieve, prachtige, Aphrodite,' zei hij zoet en boog zich voorover. 'Ik heb geen liefde en zie niemand tot die functie, maar een leven met jou zou ik niet erg vinden.' Hierbij viel een blik zonder schaamte op haar borsten. 'Al helemaal in dat mensenlichaam van je.' Hij grijnsde tevreden en plagend waarna hij ook zijn glas leegdronk en haar aankeek. 'Hoe komt dat godin van de liefde geen vaste partner heeft?'

'Waarom zou de godin van de liefde één liefde hebben? Dat zou oneerlijk zijn voor de rest, niet waar?' Een voldane glimlach verscheen en ze keek hem aan. 'Een leven met mij, tja - ik weet niet of dat dát erin gaat zitten Hermes, maar zeg nooit nooit.' Haar blik volgde zijn blik en ze rolde met haar ogen. 'Je begint de trekjes van de mensen over te nemen, niet waar?'

Hierbij grinnikte hij. 'Alsof je nog niet naar mij hebt gekeken op die manier.' Even trommelde hij kort op zijn borstkas en nam haar hand vast om die hierop te leggen. Zo zou ze voelen wat hij bedoelde; spieren en zijn gezicht was ook anders. Als boodschapper had hij spieren gehad, maar niet zo overdreven als andere goden. Mensen hun spiermassa bleek echt anders in elkaar te zitten. 'Zullen we beginnen met eenmalig? Ik ben nogal... Ruimdenkend.' glimlachend drukte hij een kusje op de hand en nam die tussen zijn handen.

'Misschien,' grapte ze, zonder volledig toe te geven en keek bedachtzaam toe hoe hij haar hand op zijn borstkas legde. 'Je bent anders, maar dat duurde niet lang om het uit te vogelen. Sterfelingen zijn nou eenmaal anders, in alle opzichten. Geloof me - goden zijn niet de enige die ik lief heb gehad. Ook sterfelijke mochten van dit genieten - alhoewel - niet van dit lichaam, maar van dit... nou je snapt wel wat ik bedoel.' lachte ze. 'Eenmalig hè. Je kent me, het blijft nooit bij eenmalig. Tenzij ik zo'n slechte beminnaar ben.'

'Van dit, maar niet van dat tikkeltje meer. Oh Aphrodite, alsjeblieft. Wat wil je nog meer van me horen dan?' Echter bracht hij deze woorden melodramatisch uit en keek haar met een glimlach aan. 'Leuke oufit trouwens. Het is nogal sexy. Vermaak je een beetje hier op aarde?'

'Ik vermaak me prima. Genoeg mannen lopen er rond, dus ik vermaak me wel. En jij dan?' Aphrodite bestelde nog een nieuw drankje en keek hem vragend aan. 'Jij bent practisch je baan kwijt, en om nou je vleugels uit te slaan in dit aardse stadje lijkt me ook niet echt een uitstekend plan, niet waar?'

Hermes voegde er nog een bestelling achterna. 'Elke dag op de fiets, post brengen. Het is maar aan wat jj kwijt wilt noemen... Ik heb zelf een loonsverhoging gejregen omdat ik het te snel doe. Mensen zijn echt niks gewoon. Mannen genoeg én een god. Jou geluk kan vast en zeker niet op, maar ik neem aan dat je niet geld vraagt om minares te zijn. Of wel?'

'Loonsverhoging is toch ook niet verkeerd?' Aphrodite keek hem aan en glimlachte. 'Nee, daar vraag ik geen geld voor. Tenzij ik weet dat ze héél erg rijk zijn, maar dan geven ze het vaak uit zichzelf.' Ze begon te lachen en keek hoe het drankje voor haar neer werd gezet. 'Deze is van het huis.' mompelde de jongen verlegen en Aphrodite begon te lachen. 'Dat is erg attent van je, dankjewel.'

Hermes haalde enkel zijn wenkbrauwen op. 'Die van mij hopelijk ook, kerel.' Hierbij keek hij enkel treiterend naar de jongen waarbij hij wegliep. Beschaamd. 'Mensen zijn zo naif en ik maar denken dat goden er al erg in waren.' Hierbij keek hij Aphrodite aan. Hij was zo goed als uitvertelt tegen haar. Minpunt was dat Hermes enkel boodschappen kon overbrengen, maar zelf een coversatie op gang brengen of houden was moeilijk.

Aria lachte naar hem. 'Je maakt die jongen bang ja.' grinnikte ze en dronk wat van haar drankje. 'Mensen zijn inderdaad naïef, maar daar zijn ze menselijk voor.' zei Aria en keek hem even aan. 'Mensen moeten naïef zijn, anders wordt het leven te doordacht, vind je niet? Zonder impulsieve, misschien af en toe wat domme keuzes zou er niets aan zijn. Voorheen hadden we hier niets mee te maken, maar nu - nu moeten wij er misschien ook aan geloven.'

Hermes knipperde enkel een paar keer met zijn ogen. 'Niet mijn schuld dat we een oorlog met titanen hebben verloren en dit onze straf is. Jullie goden konden nooit goed samenwerken door al jullie onenigheden. Goden en mensen verschillen niet veel op dat vlak. Allebei de werelden kennen leugens, bedrog, haat, liefde en oorlog. In onzewereld was het enkel beter. Hier is het pas gruwelijk en saai en herhalend.' Hermes dronk van zijn drank waarna hij uit het raar staarde. Hij was hier met goed gezelschap, maarvandaag leek het hemeven niet mee te zitten in denken.

'Het is hier niet saai, als je er zelf iets van maakt tenminste niet.' Ze keek hem lachend aan en dronk wat. 'Weetje, we moeten samen echt eens iets gaan doen. Gewoon iets simpels, anders kom je een keertje bij mij thuis ofzo?' stelde ze voor en wachtte zijn antwoord af.

- sorry beetje inspiloos ineens.

'Iets simpels zoaks wat?' Hierbij keek hij haar vragend aan. Voor hm was samen alchohol drinken al iets redelijks simpel. 'Maar oké. Ik kom wel een van deze dagen naar je toe.' Weer dronk hij aangezien hij het niet met Aphrodite eens was. Je had nog iemand nodig om die pret mee te delen, om het een beetje leuk te maken en gzellig...

'Gewoon iets drinken, een filmpje pakken - weet ik veel wat mensen doen.' zei ze lachend en zette haar lege glas neer. 'Heb je hier eigenlijk nog meer goden gezien? Ik heb werkelijk geen idee wie hier nou zijn gekomen en wie niet en of iedereen het überhaupt wel weet?' Het was een raadsel wie er wel was en wie niet.