Huisartsenpost

Met haar benen over elkaar geslagen zat Aria in de wachtkamer. Ze was al meer dan drie dagen ontzettend misselijk en niets werkte. Ook had ze af en toe ontzettende kramp en ondanks dat ze het niet wilde, had ze toch maar een afspraak bij de huisarts gemaakt. In Olympus had je geen last van dit soort onzin, maar ze moest leren wennen aan het leven van een sterfelijke, dus kon ze het beter maar meteen goed doen.

In een witte jas en met een stethoscoop om zijn nek liep Ash zijn privé kamer uit en richting de wachtkamer. Hij had een afspraak met een vrouw die klachten had over buikpijn en misselijkheid en hij zou haar nu opvangen. Enkel stond hij abrupt stil toen hij haar zag en voelde zijn ogen groter worden. Dat... Dat was Aphrodite? De mooiste Godin die er was? De vrouw die hij altijd van een afstand bemind had? En de vrouw die hem nooit had zien staan... Snel schraapte hij zijn keel en glimlachte. 'Aria? Je mag mee komen.'

Aphrodite keek op bij het horen van haar zogenaamde naam en glimlachte. 'Ik dacht dat je nooit zou komen.' zei ze, licht grinnikend en stond op van de stoel. Ze vond het vreselijk om afhankelijk te moeten zijn van andere, maar op dit moment leek er niet veel anders op te zitten. Met een vriendelijke blik in haar ogen liep ze achter hem aan en ging ze op een stoel, tegenover zijn bureau zitten. Het was lastig om in te schatten welke mensen goden waren en welke niet. Er liep van alles rond hier in dit dorp en willekeurig over straat roepen "Hé, ben jij soms Hades, god van de onderwereld?!" was ook niet echt een strak plan.

Hij haalde een hand door zijn haar en glimlachte verontschuldigend. 'Sorry, ik had hiervoor een operatie. De vrouw ligt nog uit te slapen van haar narcose.' Hij ging op zijn stoel zitten en stak allereerst zijn hand uit. 'Ik ben dokter Ash,' begroette hij zichzelf. Hij had geen achternaam, dus liet hij zich zo maar noemen. Hij schraapte opnieuw zijn keel en trok zijn medische en serieuze gezicht. 'Je hebt dus last van je buik en van misselijkheid? Kan je er misschien wat meer over vertellen? Wanneer het begon, wat specifieke details misschien?'

Aria schudde zijn hand en dacht even na. 'Het begon een dag of drie geleden, in de avond rond... drie uur misschien - ik weet het niet zeker. In ieder geval, ik werd er wakker van en sinds dien is het eigenlijk niet echt weg gegaan.' Hele specifieke details kon ze zich niet herinneren. 'Soms is het erger dan anders, maar - eigenlijk is het gewoon heel erg zeurderig en ik irriteer me er lam aan.' Toch toverde ze nog een glimlach rond haar gezicht. 'Naar wat voor details zoek je?'

'Drie dagen geleden dus,' mompelde hij en schreef het op een blaadje. Hij stopte de pen kort tussen zijn lippen en keek haar toen weer aan. 'Heb je misschien overgegeven? En zo ja, was die misschien bloederig? Of bloederige diarree?' Hij zou dat nooit in normale omstandigheden hebben gezegd, maar nu ging het om haar welzijn en hij zou er alles aan doen om erachter te komen wat haar ziek maakte. Hij glimlachte voorzichtig bij haar laatste woorden en keek snel weer naar zijn aantekeningen, zonder de vraag te beantwoorden.

Aria dacht even na en schudde haar hoofd. 'Één keer overgegeven, maar dat was niet bloederig nee.' mompelde ze nadenkend en merkte op dat hij haar vraag niet beantwoordde. Ach, ze ging er verder ook niet op in: Hij was degene die er verstand van had en wist wat hij moest doen, zij niet. Ze was echter wijs op het gebied van liefde, ja - daar wist ze veel over.

Hij werd niet erg wijs uit haar woorden en keek haar dan ook bedenkelijk aan. 'Ehm Aria,' zei hij zachtjes en verlegen. 'Zou ik misschien even aan je buik mogen voelen? Kijken waar het precies pijn doet in je buik?' Hij wachtte geduldig af en bekeek haar toen voorzichtig. Ze was in dit leven al net zo prachtig als dat ze altijd was geweest. 'Dan is het in elk geval niets ernstigs,' stelde hij haar gerust.

Aria keek hem aan en knikte uiteindelijk. 'Ja, natuurlijk.' mompelde ze en ging op de bank liggen die haar werd aangewezen. Dit was allemaal nieuw voor haar. In Olympus had je niet iets wat men de "huisartsenpost" noemde en werd je sowieso nooit ziek. Toen ze eenmaal lag schoof ze haar shirt iets omhoog en keek ze hem aan. 'Ga je gang.' grinnikte ze.

Hij liep achter haar aan en schoof een stoel naast de bank waarop hij ging zitten. Hij hield zijn handen boven haar buik en slikte even. Het voelde alsof hij iets exclusiefs nu ging doen, iets waar alle mannen altijd om smeekten. Zachtjes legde hij zijn handen neer en was blij dat zijn handen warm waren. Kort sloot hij zijn ogen en zocht naar de oorzaak van haar pijn, terwijl hij langzaam en rustig zijn handen over haar buik verplaatste. Voedselvergiftiging, hij voelde het zitten. Heerlijk, die krachten die hij als God had.

Aria sloot haar ogen even. Het viel haar op hoe zacht zijn handen eigenlijk waren - en gelukkig ook warm in vergelijking met haar buik. 'En al tot een oorzaak gekomen, dokter Ash.' Als ze zo naar hem keek was hij nog vrij jong voor een dokter, maar waarschijnlijk was het heel normaal in deze wereld.

Hij werd uit zijn trance gehaald door haar woorden en opende zijn ogen weer. Hij knikte tevreden en trok zachtjes en beleefd haar shirt weer naar beneden. 'Voedselvergiftiging,' concludeerde hij en verzon snel een smoes. 'Je buik was wat verdikt. Dat kan duiden op een infectie in de maag, wat weer veroorzaakt werd door het vergiftigde voedsel. Ik zal je wat medicijnen geven.'

Aria keek hem even aan en fronste haar wenkbrauwen. 'Ik heb wel een paar dagen geleden sushi op... dus dat kan het zijn?' Ze zou niet weten waar ze het anders van moest hebben. Ach, ze was in ieder geval blij dat hij erachter was wat ze had. Aria trok haar truitje weer naar beneden en ging zitten. 'Dus alleen medicijnen slikken en dan moet het weggaan?' vroeg ze, terwijl ze terug liep naar haar stoel.

Hij liep naar een kast met medicijnen en zocht daar naar de goede voor haar. 'Sushi kan het zeker zijn geweest,' zei hij en keerde zich kort naar haar om. 'Het is grotendeels vis en als dat niet goed wordt klaargemaakt, kan je er heel erg ziek van worden. Sommige mensen zijn er altijd al gevoelig voor.' Hij zocht nogmaals en vond toen de geschikte medicijnen. 'Hebbes,' murmelde hij zachtjes en haalde ze uit de kast. Hij schreef nog wat op een briefje en overhandigde toen de medicijnen aan haar. 'Twee maal daags slikken met wat water.'

Aria keek naar het doosje in haar hand en glimlachte. 'Bedankt,' Ze streek wat haren die voor haar ogen hingen weg en dacht even na. Moest ze verder nog iets doen hier? Nee, eigenlijk niet. 'Ik ben blij dat je er zo snel achter was. Ik had geen zin om naar een andere stad te moeten voor het ziekenhuis ofzo.' Zo heette dat toch, ziekenhuis? Ja, ze had er wat over gelezen in één van die romans.

Hij glimlachte naar haar en krabte even aan zijn kin. 'Ja, voedselvergiftiging is makkelijk te diagnoseren. En je bent op tijd naar me toe gekomen.' Hij wou haar zo graag vertellen dat hij wist wie zij was en dat hij haar nu ook zo prachtig vond en dat hij zeker wist dat het leven hier op aarde ook heel veel moois zou meebrengen. Maar zij wist niet wie hij was en hij voelde zich stom om opeens hun grootste geheim boven water te brengen. Misschien wilde ze niet eens herkend worden? 'Nee, een plaatselijke dokter is veel handiger, daar stem ik geheel mee in.'

Aria pakte haar tas op van de grond, stopte het doosje medicijnen erin en keek hem nog even aan. 'Tweemaal daags innemen met wat water.' herhaalde ze voor zichzelf en keek hem voor bevestiging aan. Ze was nou eenmaal niet iemand die alles goed kon onthouden en hoewel het ook vast op het doosje stond, had ze eigenlijk nog helemaal geen zin om weg te gaan, het was eigenlijk best... gezellig.

'Correct,' bevestigde hij haar woorden met een glimlach en stond toen ook op. Even keek hij haar besluiteloos aan en schraapte toen zijn keel. 'Vind je het misschien leuk om een rondleiding te krijgen?' opperde hij voorzichtig. Hij deed zijn jas uit en stroopte zijn mouwen een stukje op. 'Dan kan ik ook nog wat pillen tegen de buikpijn voor je halen,' vervolgde hij snel als excuus. Ze zou wel denken, wat moet die dokter nu nog met haar?

'Een rondleiding?' herhaalde ze verbaast en knikte uiteindelijk. 'Tuurlijk, waarom niet.' zei ze en begon te lachen. Dan kon ze eens zien hoe vreselijk het hier werkelijk was. Blijkbaar was de dokter een plek waar niet veel mensen graag kwamen, maar Aphrodite vond het tot nu toe nog wel meevallen. 'Is het hier werkelijk zo vreselijk als iedereen zegt?' lachte ze en liep achter hem aan.

'Volg mij maar,' zei hij en liep voor haar door de gangen van zijn ''ziekenhuis''. Hij lachte om haar woorden en stond stil om haar aan te kijken. 'Ik heb nooit gesnapt waarom mensen ziekenhuizen of huisartsenposten zo vreselijk vinden. Het zijn de plekken waar je juist genezen wordt. Net zoals ik jou nu pillen heb gegeven.' Hij beet op zijn lip en keek haar onzeker aan. 'Vind je het hier ook vreselijk?' Ze waren in het magazijn beland, waar werkelijk van alles lag - van protheses tot pillen, van injecties tot operatieinstrumenten.

Aphrodite begon te lachen. 'Ja, maar als je naar deze plek toe moet betekend dat vaak dat je iets mankeert, en daarbij - niet iedereen kan genezen worden, dus ik snap best dat mensen dit een akelige plek vinden.' legde ze uit en schudde vervolgens haar hoofd. 'Ik vind het hier best oké hoor.' glimlachte ze en keek rond. 'Wauw, dat is nog eens wat je noemt veel spullen.'

Hij hield zijn hoofd scheef en knikte instemmend. 'Ja, daar had je dan weer gelijk in,' stemde hij met haar in en zocht tussen de pillen naar de goede voor haar. Tegelijkertijd overdacht hij haar woorden. Hij kon wel iedereen genezen, als de wonden nog proportioneel waren. Hij glimlachte opgelucht en gaf haar het tweede doosje pillen aan. 'Ja, dit is het magazijn. Hier kan je werkelijk alles vinden wat met geneeskunde te maken heeft. Waarschijnlijk ga ik in alle tijd dat ik hier werk nog niet eens een kwart van deze spullen opmaken.'

Aphrodite nam het doosje aan en stopte deze ook in haar tas. 'Ook tweemaal daags met water?' vroeg ze grinnikend. Het was best ironisch, dat een godin aan de pillen zat tegen voedselvergiftiging. Een godin aan de pillen. Het klonk echt belachelijk en dat was het ook. Ze mocht dan misschien qua geest een godin zijn, haar lichaam was toch echt sterfelijk en dat stelde ze liever niet op de proef.

Hij grinnikte en nam haar mee met magazijn uit. 'Je hebt helemaal gelijk, Aphrod... Aria,' herstelde hij zich snel en keek paniekerig om zich heen. 'Ik neem je wel even mee naar de operatiekamer,' sprak hij snel verder en pakte in de haast haar hand vast. Deze was al net zo warm als haar buik. Snel liep hij door en opende toen de deur van de kamer. 'Tada! Hier gebeuren alle wonderen,' grapte hij zachtjes.