Huisartsenpost

Aphrodite was verbaast door zijn uitspraak en het duurde even voordat ze doorhad wat hij zojuist had gezegd. 'Wacht, hoe noemde je me?' vroeg ze verrast en besteedde verder geen aandacht aan de kamer. Hij wist blijkbaar wie zij was, zij wist echter niet wie ze voor zich had. Was het een god? Of gewoon iemand die een legende van de stad had gehoord?

Hij was zo hard betrapt. Nerveus pulkte hij aan zijn kleding en keek haar toen aan. 'Ik noemde je Aphrodite,' zei hij zachtjes en ging op het operatiebed zitten. Hij kon het nu niet meer ontkennen. 'Ik ben Asclepius, god van de geneeskunde en genezing. Vandaar dat ik je net meteen kon helpen.' Hij grijnste flauwtjes en keek toen naar de grond. 'Ik snap wel dat je me niet kent, ik ben niet zo'n belangrijke of grote god.'

'Asclepius...' herhaalde ze. Ze had de naam niet vaak gehoord, maar geheel onbekend was hij ook niet. 'Asclepius, zoon van Coronis, opgevoed door Cheiron.' zei ze met een glimlach en stak haar hand uit. 'Het is me een eer om je te ontmoeten.' Een stralende lach verscheen rond haar mond en met haar vrije hand streek ze wat haren weg uit haar gezicht. 'Ik hoef me niet meer voor te stellen neem ik aan.'

Verlegen knikte hij en haalde een hand door zijn warrige haar. 'Dat ben ik.' Opnieuw schudde hij haar zachte en warme hand en liet maar met moeite los. 'Het is míj een eer om jóu te ontmoeten!' glimlachte hij oprecht. Hij knikte instemmend bij haar constatering. Hij wist een heleboel over haar. Als ze eens wist hoe vaak hij haar steelse blikken had toegeworpen als hij haar eens tegenkwam.

Aphrodite ging naast hem op het ziekenhuis bed zitten en glimlachte. 'De godin van de liefde in levende lijven, vast niet zo goed als je het je had voorgesteld hè.' lachte ze. 'Ik moet eerlijk zeggen dat het een mooi vleespak is, maar ik prefereer mijn eigen lichaam toch.' gaf ze toe. Tuurlijk, haar haren waren prachtig en haar lichaam ook, maar het was niet háár lichaam en dat irriteerde haar soms.

'Het is beter dan ik ooit verwacht had,' zei hij oprecht en keek haar aan. Kort wierp hij een blik op haar lichaam en keek toen weer naar haar ogen. 'Ik vind dat vooral je uitstraling je prachtig maakt. Je ben herkenbaar in elk lichaam, juist daarom. En, ik vind dat dit lichaam je ook goed past. Zelf, tja, ik had het erger kunnen treffen,' glimlachte hij. Het was lang, goed gebouwd en had wel een leuke kop.

'Dat is lief van je.' zei ze gemeend en drukte een kus op zijn wang. Af en toe had ze nog wat godinnen trekjes in zich, en een kus op de wang was daar één van. 'Het ga je goed Asclepius, zoon van Coronis.' Weer zo'n trekje. 'Maar ik zal je vast nog wel tegenkomen, denk je ook niet?' ze lachte naar hem met een rij stralende witte tanden. 'Je had het inderdaad erger kunnen treffen, gaf ze toe.'

Zijn hand bewoog omhoog en raakte ongelovig zijn wang aan. Ze had hem werkelijk gekúst. 'Het gaat jou ook goed, Aphrodite,' zei hij zachtjes en stak zijn hand uit om haar te helpen om van het bed af te komen. 'Vast wel. En als de medicijnen niet aanslaan, moet je me zo snel mogelijk bellen.' Hij hield zijn hoofd scheef en moest lachen om haar woorden. Ze waren lief, net zoals ze ook was. 'Bedankt.'

Aria begon te lachen. 'Ik kan ook gewoon komen zonder klachten als je dat niet erg vind.' zei ze grinnikend en kwam van het bed af. 'Maar ik weet zeker dat de medicijnen wel zullen helpen, denk je niet. Anders kan de god van de gezondheid vast wel iets voor me doen, denk je ook niet?'

Hij glimlachte en keek naar de grond. 'Dat vind ik totaal niet erg,' gaf hij toe en keek haar aan. 'Dat zou ik zelfs heel gezellig vinden. Ik ken nog niet zoveel mensen hier in het dorp.' Hij knikte instemmend en keek haar toen weer aan. Een rode blos verspreidde zich over zijn gezicht en hij nam haar weer mee naar de wachtkamer. 'De pillen zullen zeker aanslaan. En je hebt gelijk, dan kan ik nog wat meer voor je betekenen.'

Aphrodite moest glimlachen om zijn woorden. 'Heb je hierna nog dienst? Anders kunnen we misschien samen wat gaan drinken, of weet ik veel wat mensen voor dingen doen.' Het was nog steeds lichtelijk onwennig. 'Of gewoon een andere keer, misschien kan ik je voorstellen aan wat andere mensen. Hermes, Hephaistos, Poseidon, Amfitrite..' somde ze op en keek hem aan. 'Alleen als je wilt hoor.'

Hij knikte snel en enthousiast. 'Ik ben vrij vanmiddag,' zei hij en wees naar zijn kleding. Zijn witte jas had hij al uitgedaan. 'Dan sluit ik het hier allemaal af en kan met jou mee.' Hij pakte de sleutels van het gebouw, maar liet ze bijna vallen toen bij haar woorden. 'Zijn zij er ook allemaal? Werkelijk?' Ongelovig haalde hij een hand door zijn haar. Alsof ze allemaal in hetzelfde dorp waren geplaatst.

'Gezellig!' kirde ze enthousiast en liep met hem mee. 'Allemaal, en het zou me niet verbazen als andere er ook waren. Onze theorie: ze weten zelf niet dat ze goden zijn, het zou verklaren waarom sommige er wel en sommige er niet zijn. Wat denkt u van deze theorie, dokter?' vroeg ze op een plechtige toon en glimlachte.

Hij knikte ernstig. Alle puzzelstukjes kwamen in elkaar. 'Die theorie klopt waarschijnlijk. Ik heb paar patiënten gekregen die zo'n sterke kracht uitstraalde. Lang heb ik er niet bij stil gestaan, want ik herkende ze niet zo een, twee, drie en ze gaven niet aan Goddelijk te zijn.' Hij krabte aan zijn kin. 'Maar waarom zouden ze het nu opeens niet weten?' Hij keek haar ook enthousiast aan en deed de buitendeur voor haar open. 'Waar gaan we naartoe?'

'Ik heb geen idee, misschien door de verandering ofzoiets? Misschien omdat ze niet zo'n sterke geest hebben, of puur omdat ze het zich niet willen herinneren?' ratelde ze op, maar niets klonk als een logische verklaring. 'Misschien heb ik het ook wel fout hoor, ik weet het niet - misschien is het een soort van kracht geweest en op sommige werkte de kracht sterker dan op andere?' Ze dacht nog even na, maar liet het al snel achter zich. 'We kunnen wat gaan drinken ergens, maar eigenlijk ben ik ook wel benieuwd waar je woont. Sorry, ik ben nou eenmaal erg nieuwsgierig.'

Hij keek ernstig naar de lucht en toen naar haar. 'Ik zal het uitgebreid onderzoeken, Aphrodite. Dus ik zal er niet teveel over nadenken.' Hij glimlachte geruststellend en haalde een hand door zijn haren. 'Mijn huis?' vroeg hij verbaasd en beet bedenkelijk op zijn lip. Zijn huis zou waarschijnlijk vreselijk tegenvallen. Maar hij kon toch geen nee tegen Aphrodite zeggen? Hij wou haar aan de andere kant ook zo vreselijk graag zijn huis laten zien. 'Prima!' glimlachte hij en wenkte naar zijn auto.

'Mooi.' lachte ze en liep achter hem aan richting zijn auto. Misschien was het oneerlijk dat de godin van de liefde geen moeite hoefde te doen voor de dingen die ze wilde, maar het was niet dat ze hem dwong om dingen te doen. Ach, ze voelde zichzelf er in ieder geval niet schuldig over en dan was het niet erg - toch? 'Waar woon je eigenlijk? In het centrum of meer aan de rand van het dorp?'

Hij liep wat sneller dan haar en hield de deur voor haar open om in de auto te stappen. Toen ze eenmaal zat, liep hij naar de andere kant en stapte in. Hij moest lachen en startte de auto. 'Heel erg aan de rand van het dorp. Je zult het wel zien.' Toch was hij wel trots op zijn huis. Hij vond het heerlijk om er te wonen. 'En jij dan? Woon jij in het centrum?'