De Boutiek

Aphrodite vond dat het tijd werd voor een vernieuwing van haar garderobe. In deze wereld droegen vrouwen blijkbaar geen lange, gedrapeerde jurken in de meest exotische kleuren, maar strakke dingen die ze "broeken" noemde. Ze had geen idee wie die ooit had bedacht, maar ze waren vreselijk. Toen ze door de winkelstraat liep, viel haar oog op een prachtige jurk in een lavendel achtige kleur en ze was spontaan verliefd geworden.

Sophie had al een tijd geen nieuwe kleren meer gekocht. Haar moeder vond dat ze niet te veel geld aan dat soort dingen moest besteden, ze was toch mooi in alles. Dat weerhield Sophie er niet van eens te gaan winkelen. Maar ze was blij deze boutiek te hebben gevonden waar ze leuke kleding hadden voor een spotprijsje. Met haar hand ging ze langs de kleurrijke stoffen en haalde er regelmatig een hangertje tussen uit om het beter te bekijken.

Toen Aphrodite de jurk van de hanger af had gehaald, en de satijnen stof langs haar lichaam voelde glijden, wist ze al dat ze deze mee naar huis zou nemen. Ze opende het gordijn van het pashokje en stapte naar buiten toe, om zichzelf te bekijken in de spiegel. Ja, dit was het. Dit was het helemaal, deze jurk moest ze hebben. En ze had nog geluk ook: hij paste perfect.

Sophie had één trui, 2 jurkjes en een simpele broek over haar arm hangen terwijl ze geduldig wachtte totdat het pashokje vrij zou zijn. Vol verwondering keek ze toe, toen een prachtige vrouw in een lavendel kleurige jurk de paskamer uitstapte. Ze leek een godin in het gewaad. Sophie had medelijden met iedereen die de jurk eerder aan had gehad en gedacht had dat het hen goed had gestaan.

Tevreden draaide ze een rondje en keek de zaak even rond. Haar oog viel op een meisje, met een fijn en liefelijk gezicht. 'Oh, is dit het enige pashokje?' vroeg ze verbaast en keek om zich heen. Ja, dit was het enige pashokje. 'Sorry! Als ik het had geweten was ik sneller geweest, wat stom van me. Maar ja, nu we mense-' Verdorie, de fout maakte ze steeds: ze was niet gewend dat er ook nog sterfelijke mensen hier rondliepen, echte sterfelijke mensen. 'We letten allemaal wel niet eens op.' verbeterde ze zichzelf, gunde de spiegel nog één blik en dook het hokje weer in om zich snel om te kleden. Ze hield er niet van om mensen te laten wachten.

Sophie werd uit haar gedachten gehaald door de vrouw zelf. 'Ja, maar ik kan wel wachten hoor.' zei ze met een glimlach en hupte op en neer. Stilstaan was niet iets voor Sophie. 'Het is niet erg hoor.' verzekerde ze nog eens en wachte nog wat langer totdat de blonde vrouw het pashokje uit zou komen. Sophie was nieuwsgierig of ze er zonder die jurk ook nog zo prachtig en vrouwelijk uit zou zien.

Aphrodite wurmde zichzelf in de strakke spijkerbroek en het simpele zwarte topje, met een dun, taupe gekleurd vestje erop en stapte de paskamer uit. 'Hij is helemaal van jou.' zei ze met een glimlach tegen het meisje en wees naar de paskamer. Ze ging met haar handen door haar licht krullende haar en keek nogmaals naar de jurk in haar handen.

Sophie lachte dankbaar. 'Dankje.' Ze hing de kleding op aan de daarvoor bestemde kapstokjes. 'Die jurk stond je trouwens geweldig.' verklaarde Sophie nog voor ze achter het gordijn verdween. Ze trok haar eigen kleren uit en paste als eerste één van de jurkjes; een indigo gekleurde stof, met florale patroontjes. Sophie stapte de paskamer uit om hem in de spiegel te bekijken.

Aphrodite begon te lachen. 'Bedankt.' Inmiddels had ze de jurk al afgerekend en ze keerde zich om om gedag te zeggen. 'Wauw!' Ze liep terug naar de kleedkamers en keek even naar het meisje. 'Die moet je zeker kopen, ik weet zeker dat alle mannen dan achter je aan komen.' lachte ze.

Sophie bekeek zichzelf in de spiegel en was redelijk tevreden. Echter had ze dat beeld in haar hoofd van de beeldschone vrouw in die lavender jurk en daar viel zijzelf helemaal bij in het niet. Ze keek op toen ze een compliment hoorde en glimlachte verlegen. 'Ik ben maar een meisje, ik krijg echt geen mannen achter me aan. En die zullen toch wel in de rij voor jou staan.'

'Geloof me meisje,' zei ze, terwijl ze op een poef ging zitten. 'Je krijgt de mannen achter je aan. Je ziet je eigen schoonheid misschien niet altijd, maar anderen zullen het wel zien.' Oh, dat was de godin weer die aan het praten was. In deze wereld geloven ze niet meer in de oude Griekse goden, Aphrodite, leer dat nou eens, sprak ze zichzelf toe en keek haar weer aan. 'Vertrouw me maar als ik zeg dat je hem echt moet nemen.' verzekerde ze haar.

Sophie giechelde en plukte aan de zachte stof van het jurkje. Meestal droeg ze simpele kleding, die vooral lekker zat. Ze hield van eenvoud. Dit jurkje was heel wat anders, maar Sophie besloot op het advies van de vrouw in te gaan. 'Oke, ik neem hem gewoon.' Ze glimlachte dankbaar naar haar en ging toen de kleedkamer weer in om de andere kleding te passen.

Aphrodite knikte enthousiast was benieuwd wat ze verder nog uitgekozen had. Haar onschuld had iets over zich, wat Aphrodite herkende - echter wist ze niet wat het was dat ze herkende. Het leven hier in dit stadje beviel haar best goed. Ze hoefde zich geen zorgen te maken over het feit dat er oorlog zou uitbreken omdat zíj iets had gedaan. Nee, het was rustiger - veel rustiger.

Ze kwam naar buiten in de andere jurk, ofwel een gebreide, beige trui die erg lang was voor een trui. Het was heel iets anders, maar het zat zo lekker dat Sophie al had besloten deze ook te nemen. Ze zag dat de vrouw niet weg was gegaan en glimlachte naar haar. 'Woon je hier in het dorp?' vroeg ze beleefd.

Aphrodite knikte. 'Sinds een paar maanden, drie als ik het goed zeg.' zei ze en glimlachte. 'Staat je ook goed, lekker nonchalant.' Ze wees naar de gigantische sweater - zo heette dat ding blijkbaar - die ze aanhad getrokken. Zelf was Aphrodite meer van de vrouwelijke kledingstukken, de jurken, rokken en wat strakkere topjes die je figuur goed lieten uitkomen.

Sophie wreef over de zachte wol en stapte tevreden terug het pashokje in. Als zij het mooi vond, dan zou Sophie het zeker nemen. Terwijl ze achter het gordijn stond en de broek en het shirt aantrok, vroeg ze de vrouw: 'En bevalt het? Het is maar klein, maar ik vind het zelf altijd erg gezellig. Iedereen kent elkaar vrij goed. Net één grote familie.' Ze stapte het hokje uit en keek eerst naar de vrouw voor ze weer in de spiegel keek.

'Het bevalt me goed. Al was de plek waar ik eerst woonde compleet anders. Maar ja, iedereen heeft wel eens een frisse start nodig.' Ze glimlachte en knikte. 'Één grote familie, ja.' In feite waren ze ook één grote familie, al wist het meisje voor haar dat waarschijnlijk niet. Het was dus ook maar beter om niet erover door te gaan.

De broek was helaas te groot, maar dat verraste Sophie niet. Alles was altijd te groot voor haar tengere lichaam. 'Waar woonde je?' vroeg Sophie haar. Ze voegde nog snel toe; 'Dat hoef je natuurlijk niet te vertellen hoor, alleen als je het wilt!' Ze streek het blauwe shirt glad en verdween weer terug de cabine in om haar eigen kleren terug aan te trekken. Toen ze er weer uit stapte keek ze trots naar haar aanwinsten. 'Ik vind dit soort winkels zo geweldig!'

'Ol- Colorado.' Ja, Olympus - goedemorgen Aphrodite. 'Daar was het ook leuk, maar ik was weer eens toe aan iets nieuws en toen kwam ik dit schattige dorpje tegen en dacht ik, ach - waarom ook niet.' Enthousiast knikte Aria. 'Ik ook, veel beter dan al die moderne winkels. Iedereen loopt tegenwoordig in dezelfde dingen, maar dit zorgt voor diversiteit en een eigen stijl.'

'Jeetje, dat is een eind weg (?). Mis je, je vrienden dan niet?' Sophie had nog niet de neiging al weg te gaan en liep dus nog eens langs de rekken. Misschien had ze een schat gemist. 'En het is spot goedkoop!' Sophie liet haar hand over wat hangertjes glijden en bekeek zo nu en dan wat leuks.

'Niet echt, we - bellen veel en, je weet wel. We hebben nog gewoon contact. En daarbij is een frisse start, met nieuwe mensen, ook erg leuk.' verzon ze. Ze had al haar vrienden bij zich staan en daar was ze erg blij mee. 'Daar heb je inderdaad ook gelijk in. Goedkoop en leuk, wat wil je nog meer.' lachte ze en volgde haar voorbeeld door de rekken nog eens goed door te spitten.

Sophie glimlachte en knikte. 'Voordeel dat we zo een technische maatschappij leven.' Sophie had daar altijd al problemen mee gehad. Ze was een meisje van het natuurlijke en kon ook echt niet omgaan met computers of telefoons. Ze had een oude nokia waarmee ze kon bellen en dat was het. Het enige apparaat dat ze echt nuttig vond was de wasmachine. 'Al veel interessante mensen ontmoet?' vroeg Sophie met een speelse lach. Ze was altijd benieuwd naar het leven van andere mensen.

'Ja, wel wat andere interessante mensen ja.' lachte ze en dacht even na. Het was vast niet slim om haar alles te vertellen. Zeker niet over Ash en Hermes. Nee, daar kon ze beter haar mond over houden - daarbij was ze bang dat ze hun godennaam zou gebruiken en dat moest al helemaal niet gebeuren. 'Jij woonde hier al je hele leven toe?' Misschien was ze wel helemaal geen godin.

Sophie glimlachte verlegen omdat ze niet verder leek te willen vertellen over de mensen die ze had ontmoet. In Sophie's hoofd leverde dat al snel hele romances op die een heel boek zouden kunnen vullen. 'Ja, zolang ik me kan herinneren. Maar ik kom hier niet vandaan, ik weet eigenlijk niet waar ik echt vandaan kom. Mijn moeder wil me dat nooit vertellen, ze zegt dat alleen het leven hier belangrijk is.'