De High School

Aan de rand van de stad bevind zich de school. Het is geen erg grote school, het dorp heeft namelijk niet veel inwoners, dus iedereen kent iedereen eigenlijk wel. Het is een oud gebouw met natuurlijk een schoolplein, parkeerplaats en sportterrein. Het is hier natuurlijk dagelijks een hele drukte, behalve in het weekend.

Leunend tegen zijn auto en met een sigaret in zijn mond stond Hayden te wachten op Sophie. Hij had geen idee wanneer Sophie uit was, dus stond hij hier al een uur te wachten; maar hij had het voor haar over. Alles voor haar over. De laatste dagen had hij zijn krachten herontdekt en veel angst in de stad ingeboezemd door overal lijken achter te laten. Hij had er geen spijt van. Hij was sterker dan ooit.

Sophie had haar tas op haar schouder hangen en liep helemaal ingepakt het schoolgebouw uit. Ze was vroeger uit dan ze eigenlijk uit zou moeten zijn, haar laatste uur viel uit. Dat betekende dat haar moeder niet wist dat ze nu al klaar was en dat ze er dus nog niet stond om Sophie op te halen van school. De laatste week was Sophie nog geen moment alleen geweest, behalve thuis op haar kleine kamertje. Haar moeder wilde maar niet verklaren waarom ze dit allemaal deed. Het enige wat ze hoorde waren slechte dingen over Hayden.

Hayden stak een nieuwe sigaret op en wachtte geduldig verder. Hij staarde naar de mensen die de school uit kwamen lopen en zag Sophie steeds maar niet. Was ze misschien nog eerder uit dan dat hij op haar had staan wachten? Opeens zag hij haar lopen en brak een glimlach op zijn gezicht uit. 'Sophie!' riep hij en liep naar haar toe. Hij nam haar in zijn armen en drukte een kus op haar haren.

Sophie was zo verrast om Hayden daar te zien staan dat ze het eerst had afgedaan als een of andere hallucinatie, maar uiteindelijk kwam hij op haar af en kon ze het niet ontkennen. Met een lach op haar mond liet ze zich in zijn armen nemen en sloeg haar eigen armen om zijn middel. 'Hayden.' zei ze zacht en sloot haar ogen opgelucht. Ze had gedacht dat ze hem helemaal niet meer zou zien. Als iemand dat voor elkaar zou kunnen krijgen, dan was het haar moeder wel.

Hij gooide zijn sigaret uit zijn mond en trapte deze kapot. Hij keek Sophie met een brede glimlach aan en pakte haar handen vast. 'Hoe was je dag? Hoe gaat het met je?' Hij trok haar weer naar zich toe en lachte hardop vol geluk. Toen hij zag dat mensen stopte met lopen en hun aan staarde, wierp hij ze een dodelijke blik toe en nam Sophie mee naar zijn auto. 'Zullen we hier weggaan? Samen?'

Sophie keek naar de sigaret en vervolgens naar Hayden. Ze hield niet van mensen die rookten, maar dat Hayden het deed kon haar niet deren op het moment. Ze giechelde om zijn gelach en beantwoordde zijn vragen vol enthousiasme. 'Het was een leuke dag. Het viel heel erg mee, niet zo eenzaam. Ik mag van mama niets buiten school doen, dus ik zit constant thuis, alleen.' Sophie klampte zich aan hem vast, omdat ze nu eindelijk iemand had met wie ze kon praten die het begreep. Bij zijn laatste vraag twijfelde ze maar kort. ze hoopte al dagen dat hij haar zou redden zoals het haar held toebehoorde.

Hij deed de deur voor haar open van zijn auto, tilde haar de auto in en stapte zelf ook zijn auto in. Hij reed snel van het schoolplein af, geen idee waar naartoe. Als hij maar met Sophie was. Hij fronste bij haar woorden en legde zijn hand op de hare. 'Komt dat door mij?' vroeg hij boos, gericht op haar moeder, en keek haar aan. 'Waar zullen we naartoe gaan? Je hoeft vanmiddag niet alleen te zijn, we gaan iets leuks doen.'

'Ik weet het niet.' zei Sophie met een klein stemmetje toen ze de woede in zijn stem hoorde. Ze had moeite met boze en woedende mensen, omdat ze lever iedereen te vriend hield en het liefst zag dat iedereen vrienden was. Maar zo makkelijk zat het niet in elkaar. Ze legde haar kleine hand op zijn knie en tekende er cirkeltjes op in de hoop dat dat hem zou kalmeren. 'Wil je me ergens mee naar toe nemen?' vroeg ze met een opgewekte lach.

Hij keek naar haar kleine hand op zijn knie en toen naar haar. Meteen voelde hij zich wat rustiger worden en glimlachte voorzichtig. 'Natuurlijk,' glimlachte hij en kneep zacht in haar knie. 'Ik zal gewoon ergens naartoe rijden. Ver weg van alles, gewoon samen.' Hij reed nog wat harder en toeterde, gewoon omdat hij zo blij was dat Sophie naast haar zat. 'En, heeft je moeder het je trouwens verteld?' vroeg hij benieuwd. Zou zij al weten dat hij een god was, en zij ook?

'Oke.' zei Sophie opgelucht en legde haar hoofd tegen de hoofdsteun. Ze voelde zich nu rustig en vrij, niet zoals op school of thuis waar ze wist dat iedereen haar in de gaten hield. Het was zelfs zo erg dat de leraren haar zelfs persoonlijk naar de parkeerplaats liepen zodat Sophie's moeder hen daarna af kon lossen. Ze wist niet wát haar moeder had gezegd, maar het had indruk gemaakt op de mensen in het dorp. 'Wat verteld?' vroeg ze hem nieuwsgierig.

Hij fronste en keek haar verward aan. Waarom had Demeter het niet aan Sophie verteld? Dat zou dan nu zijn taak zijn. 'Jouw naam is eigenlijk Persephone, niet waar? En die van je moeder Demeter?' Hij haalde diep adem en keek haar aan. 'Mijn echte naam is Hades. Zegt dat je wat? Je moeder heeft het vast weleens over mij gehad.' Hij zette de auto naast de weg en draaide zich naar haar toe. Zacht drukte hij een kus op haar lippen. 'Zometeen zal alles je duidelijk worden.'

De verwarring op Hayden's gezicht weerspiegelde zich op dat van Sophie. Ze keek hem met een frons aan en probeerde hem te begrijpen. De kus die hij op haar lippen drukte, maakte het alleen maar verwarrender. Uiteindelijk giechelde ze en prikte in Hayden's zij. 'Hayden, je hebt die opdracht van school wel heel serieus genomen, he?' Ze hield haar hand voor haar mond en kon haar gegiechel niet stoppen. Ze vond het schattig dat hij hen in het mythologische verhaal stopte, alsof hun verhaal zo dramatisch was.

Hij fronste weer zijn wenkbrauwen en herinnerde zich toen hun opdracht. Over de ontvoering van Persephone door Hades... 'Lieve Sophie, Persephone, het is...' Hij slikte en keek haar aan. 'Allemaal waar. Ik ben een god, jij bent een godin, je moeder ook. Alle verhalen zijn waar.' Hij pakte haar handen vast en keek haar doodserieus aan. 'Daarom wil je moeder jou van mij vandaan houden. Ze herkende me.'

'Hayden, ik heet geen Persephone.' Sophie wist niet wat ze anders moest zeggen. Eerst had het misschien grappig geklonken, maar nu kon zelfs zij met haar grote fantasie het niet bevatten. 'Maar ze heeft je nog nooit gezien.' wierp ze als zwak argument tegen en ontweek zijn serieuze blik. Ze wilde alleen maar bij hem zijn en zich niet zo eenzaam voelen. Ze wilde voor eens tegen haar moeder in gaan en zich vrij voelen. Sophie wilde lachen en leven. Dit soort verhalen en gevoelens pastend daar niet bij.

Wanhopig keek hij van haar ene naar haar andere oog en hield haar handen stevig vast. Hoe kwam het toch dat hij zich alles weer herinnerde toen hij als god werd aangesproken, en zij niet? Hij zuchtte en trok haar naar hem toe, om haar op zijn schoot te zetten. Zachtjes streek hij met zijn vingers door haar haren en glimlachte naar haar. 'Je moet het maar eens aan je moeder vragen,' zei hij enkel en drukte weer teder zijn lippen op de hare.

Sophie keek pas weer naar Hayden toen hij haar in zijn armen had genomen. Ze hield zijn hoofd tussen haar handen vast en kuste hem net zo liefdevol terug. Daarna glimlachte ze vrolijk en kroop terug tegen hem aan. Met haar hand gleed ze over de stof van zijn shirt en zwijgend keek ze naar hem op. 'Mama heeft wel wat anders gezegd.' zei ze uiteindelijk zachtjes. Het zat haar al een paar dagen dwars. 'Ze zei dat je-' Sophie struikelde over haar woorden. 'Dat je slechte dingen hebt gedaan..'

Hij legde zijn wang tegen haar haren aan en sloot even gelukzalig zijn ogen. Hij zou niet weten hoe hij zonder Sophie zou kunnen leven. In zijn echte godenleven kon hij het ook niet. Zuchtend opende hij zijn ogen weer bij haar woorden en keek haar triest aan. 'Ik... Je moet begrijpen dat je moeder gelijk heeft. Ik doe erge dingen, heb erge dingen gedaan. Ik doe ze, omdat niemand me tegenhoudt of zegt dat ik iets fout doe. Als jij op het punt staat iets ergs te doen, houdt je moeder je tegen. Ik heb nooit zo iemand gehad.' Hij hield het maar voor zich dat hij daarom god van de onderwereld was, omdat hij van erge dingen genoot.

Sophie liet haar ingehouden adem haar mond verlaten en sloot haar ogen kort. 'Maar-' Ze hield haar woorden voor zich en dacht eerst na voor ze iets zei. Haar moeder had weer gelijk, zoals altijd. Maar dat betekende nog niet dat het het effect had dat Demeter wilde bereiken. Sophie keek Hayden niet aan, maar pakte zijn hand en zei: 'Dan ben ik nu degene die je tegenhoudt.' Ze geloofde in tweede kansen en ze geloofde in het goede in de mens. Iedereen was goed van binnen, maar soms maakten de omstandigheden je slecht. Dat betekende niet meteen dat je puur slecht was.

Hij streek met zijn duimen over haar handpalmen en keek naar dat gebaar. Pas na een tijdje keek hij weer op en drukte zijn lippen vol liefde op de hare. Een arm sloeg hij om haar middel en met de andere streek hij over haar been. 'Je bent de meest geweldige persoon die ik ooit heb ontmoet,' zei hij oprecht en drukte een kus op haar neus. 'Zal je moeder me misschien ooit aardig gaan vinden?'

'Misschien als je leert koken.' zei Sophie speels en prikte met haar vinger in zijn wang. Ze herinnerde zich nog dat hij in de winkel aan haar had gevraagd om hulp, dus nam ze aan dat hij er niet uitzonderlijk goed in was. 'Mama en ik houden van lekker eten.' voegde ze nog toe. Ze sloeg haar armen om zijn nek heen en legde haar hoofd op zijn schouder. Sophie was niet iemand die goed stil kon zitten, dus ging ze constant verzitten.

Hij rolde lachend met zijn ogen en schudde ongelovig zijn hoofd. 'Koken... Niet een van mijn talenten,' lachte hij en kuste haar wangen, lippen, neus en voorhoofd. Was er maar een manier om haar altijd in de buurt te hebben. Na een tijdje liet hij haar even met rust en streelde enkel haar hals. 'Hoe denk je dat je moeder erop gaat reageren dat je nu met mij bent?' vroeg hij voorzichtig en keek haar aan.

Sophie genoot van Hayden's aanrakingen. Ze zuchte gelukzalig en voelde zich zwak en tegelijkertijd energiek in zijn armen. 'Ze weet het niet, dus dan kan het vast geen kwaad. Als je me op tijd terug bent naar school, dan zal ze het nooit weten.' Sophie had al meegemaakt dat haar moeder niets moest hebben van Hayden, dat wilde ze niet nog eens ervaren. Volgens haar besschuldigde haar moeder Hayden onterecht van allerlei dingen. Ze kende hem immers niet.

Hij ging wat rechter zitten en glimlachte naar haar. 'Ik had trouwens nog een cadeau voor je,' zei hij enthousiast en haalde een pakketje uit zijn dashboard. 'Het is een kleinigheid hoor. Ik.. Ik dacht dat je het wel leuk zou vinden.' Hij haalde nerveus een hand door zijn haren. Wat een geluk dat, door zijn oude herinneringen, wist dat de Onderwereld vol met granaatappels stond. Vandaar zijn obsessie ervoor. Hij was zelfs paar dagen geleden naar de Onderwereld gedaald, om te zien wat de Titanen allemaal hadden verwoest. Bijna vanzelf verstrakte zijn kaak en balde hij zijn handen.

sophie was altijd wel in voor verrassingen. Enthousiast pakte ze het pakketje aan en bekeek het van alle kanten, schudde het, klopte erop en liet het over haar hand rollen. Pas toen ze met uitpakken wilde beginnen zag ze de blik op Hayden's gezicht. Hij zag er zo verbitterd en boos uit dat Sophie er van schrok en direct het cadeau vergat. Met haar hand streelde ze over zijn kaak en nek en keek hem aan. 'Hayden, wat is er?' vroeg ze hem zacht.