De High School

In zijn hoofd stroomde allemaal wraakplannen om zíjn huis terug te veroveren. Elke god hier in deze stad was goed terecht gekomen, behalve hij. Hij moest en zou de Onderwereld terug krijgen. Hij werd uit zijn gedachtes getrokken door Sophie's stem en hij keek haar met een voorzichtige glimlach aan. 'O, nee, sorry, ik dacht even ergens aan.' Hij pakte haar handen glimlachend vast en pakte zo het cadeau samen uit. 'Omdat je de thee zo lekker vond,' zei hij zachtjes en een beetje beschaamd toen ze de granaatappels hadden uitgepakt. Hij wou haar veel liever alle sieraden geven die hij in de Onderwereld bezat, maar dan zou Demeter erachter komen dat ze elkaar nog zagen.

Sophie was in eerste instantie bezorgd, maar ze was geen Sophie als ze niet net zo snel weer afgeleid werd door de cadeautjes en de donkere blik in Hayden's ogen al weer vergeten was. Ze keek naar de granaatappels en hield ze in haar kleine handen. Het was een verrassing die haar verraste en dat waren de leukste soort, zo vond Sophie. Voorzichtig legde ze vruchten aan de kant, pakte Hayden met beide handen vast en kuste hem lang en met alle liefde die ze in zich had. Nu pas merkte ze hoe erg ze hem toch gemist had. In de korte tijd dat Sophie Hayden kende had hij een weg gevonden naar haart overgrote hart dat van veel mensen en dingen hield, maar toch extra veel van deze jongen.

Hij keek trots toen Sophie de verrassing echt leuk bleek te vinden, maar was verrast toen ze dat op een niet bepaald Sophie-achtige manier toonde. Hij was heel positief verrast en kuste met alle tederheid en verlangen die hij naar haar had terug. 'Sophie,' zei hij zachtjes en een beetje schor, terwijl hij naar haar glimlachte. 'Wil je de granaatappels proberen? Kijk, je moet de vruchten, de pitjes eten.' Hij opende de vrucht, haalde er een pitje uit en hield deze voor haar mond.

Het was een impulsieve actie geweest, maar ze had er geen spijt van. Sophie keek geínteresseerd toe hoe Hayden de vrucht openbrak en haar een pitje voor hield. Ze bekeek het aandachtig. 'Het zijn net kleine juweeltjes.' zei Sophie met een glimlach. Verlegen hapte ze het pitje tussen zijn vingers vandaan. Het smaakte inderdaad net zoals in de thee; zoet maar tegelijkertijd bitter. Als ze weer thuis was zou ze haar moeder eens vragen waarom ze deze heerlijke vrucht niet verkochten in de winkel.

Meteen na haar nam hij ook een pitje in zijn hand en at hij deze op. Vol genot proefde hij de herinneringen aan zijn eerdere leven, aan de Onderwereld. Hij hield haar de hele vrucht voor en glimlachte. 'Het is jóúw cadeau,' zei hij en drukte nog een kus op haar lip. Eigenlijk wilde hij meer, hij wilde proeven of haar mond naar de granaatappel proefde, maar hij wou zich ook weer niet opdringen.

Sophie snapte niet waarom de smaak van de granaatappel haar zo bekend voorkwam, want ze wist zeker dat ze het voor de thee nooit eerder op had. Misschien had ze het eens ergens anders gegeten, maar zeker niet thuis of bewust. Ze pakte de open granaatappel aan en glimlachte. 'Echt heel erg dankjewel, Hayden.' fluisterde ze zachtjes en ze ging verder met het eten van de kleine rood-roze pitjes. Na een tijdje hield ze met een speels lachje een pitje op voor Hayden's gezicht en bood ze deze aan hem aan.

Hayden at de pit tussen haar vingers weg en drukte toen een kus op haar lippen. 'Ik ben blij dat het goed in de smaak valt,' glimlachte hij en streelde met zijn vingers over haar rug. Hij keek op de klok en zag dat het al laat was; hij vertelde het Sophie enkel niet. Alle tijd die ze samen door konden brengen, was voor hem goed waard. 'Konden we maar vaker samen zijn,' zei hij, terwijl hij zijn voorhoofd tegen de hare drukte.

Sophie keek hem aan met haar blauwe ogen en knikte. 'Dat zou ik ook wel willen, maar ik kan mama echt niet voor de gek houden. Ze heeft het altijd door als ik lieg of iets doe waar ze het niet mee eens is.' merkte Sophie hopeloos op. Het was al heel wat dat ze hier nu zat en zelfs het voor elkaar had gekregen een moment niet aan haar moeder te denken. daar had Hayden voor gezorgd. Maar nu kreeg ze de boze blik niet uit haar gedachten en ze keek fronsend naar Hayden voor een vervanger van die blik.

Hij wist niet wat hij op haar woorden moest antwoorden en beet enkel gefrustreerd en peinzend op zijn lip. Er was een manier waarop Demeter niets meer te zeggen had, dat Sophie en hij altijd samen konden zijn, maar het had ook weer een risico. En hij hield niet van risico nemen als het om Sophie ging. Zijn lippen drukten op haar wang en slaap en zo hield hij haar in zijn armen. 'Wil je met me weglopen?' vroeg hij haar zachtjes in haar oor. 'Je moeder zal óns nooit goedkeuren.'

Sophie legde haar hand op zijn wang en hoopte dat hij niet zo ernstig zou kijken. Ze was bang voor de volgende woorden die hij zou zeggen en haar angst was niet onterecht. Sophie keek hem met grote ogen aan schudde haar hoofd. 'Hayden, dat kan ik niet, dat kan je niet van me vragen.' Haar stem trilde licht en ze voelde zich stom dat het haar zo deerde. Hoe lang kende ze Hayden nou? Ze geloofde haar moeder altijd dus waarom nu ook niet? En ze had het zelf ook al geweten en gevoeld: Hayden was niet door en door goed.

Haar antwoord stond hem niet aan en dat liet zijn gezicht ook zien. Met een ruw gebaar had hij haar van zijn schoot getild en hij stapte de auto uit zonder moeite te doen om de deur dicht te slaan. Met moeite hield hij zich maar onder controle en hij drukte zijn handen vol woede tegen een boom, zodat deze al snel kapot ging. Zijn blik viel op een wei vol bloemen, rode, blauwe, oranje, en hij werd er ziek van. Ziek van de godin van de landbouw die alles voor hem verpestte. In een handgebaar had hij gat gemaakt in de wei, zodat de bloemen verdwenen, en hij keerde zich naar Sophie. 'Geloof je nu nog steeds niet in Goden?' riep hij, terwijl hij zich weer in de toom probeerde te krijgen.

Sophie schrok van de plotseling ommekeer in Hayden's blik. Ze deinsde terug en keek hem na toen hij ruw de auto uitstapte. Ze wist niet wat ze moest doen en sloeg haar hand voor haar mond terwijl ze een snik onderdrukte. Ze had geen oog voor de stervende boom of bloemen, ze was te naïef en diep geraakt door de vloek dat het niet kon plaatsen en zijn woorden hadden voor haar geen betekenis. Voorzichtig klom ze uit de auto en liep naar Hayden toe. Langzaam kwam ze dichterbij en probeerde toenadering tot hem te vinden, ze was bang dat hem nu kwijt was en dat ze op een muur was gestuit die haar niet naar binnen zou laten.

Hij liet zijn armen zakken en voelde hoe zijn lippen trilden. 'Geloof je... Geloof je me nu wel?' vroeg hij zachtjes en zag hoe ze steeds dichterbij kwam. Ze zocht hem nog steeds op, zelfs nu hij zijn echte kant had laten zien. Hij zakte door zijn knieën en duwde zijn gezicht tegen haar buik aan. 'Je bent de enige persoon die ik heb, Sophie, de enige,' fluisterde hij en sloeg zijn armen om haar middel. 'Persephone.'

Sophie zag de instorting aankomen maar was te laat om hem te ondersteunen. Hij leek zo wanhopig dat Sophie's hard brak. Ze knielde bij hem neer en keek naar zijn droevige ogen. Ze waren vaak donker en zwart, maar soms had Sophie er licht in gezien. Dat was nu al helemaal gedoofd. Maar ze kon hem niet het antwoord geven dat hij wilde. Die naam, Persephone, betekende niets voor haar. 'Hayden-' fluisterde ze zacht en met haar hand streek ze over zijn wang.

'Geloof me nou alsjeblieft, Sophie, alsjeblieft,' smeekte hij zacht en wanhopig. 'Kijk naar die boom, kijk naar dat gat. Dat heb ík gedaan. Wil je nog meer bewijzen?' Hij ging op de grond zitten en nam Sophie daarin mee. Hij keek haar aan en drukte een zachte kus op haar lippen. 'Beloof je me nooit in de steek te laten? Ik beloof het je alvast.' Hij streek met zijn vingers over haar hals en drukte er een kus op.

Het was veel voor een jong meisje om te geloven en te beloven. sophie had er nooit bij stil gestaan dat dit van haar gevergd zou kunnen worden. Ze haalde diep adem en knikte, voor Hayden's geluk, maar had geen idee waar ze zichzelf instortte. 'Natuurlijk, dat zou ik je nooit aan willen doen.' zei ze met alle kracht die ze nog kon vinden en hield hem in haar armen. Sophie kon niet verklaren wat ze voelde voor deze jongen, maar het voelde zo slecht en goed tegelijk dat het haar door en door verwarde. Toch besloot ze zich om het goede te concentreren, omdat het neits voor haar was het slechte de overhand te laten nemen.