Het Marktplein

Erin nam plaats op de zijkant van de fontein. Met haar gezicht in de richting van de zon en haar benen over elkaar gevouwen onder zich. Met al die stinkende paarden van haar buurman vond ze het veel fijner om ergens anders te genieten van de zon. Vaak zocht ze daarvoor plekken op verder van de stad af, maar nu zat ze een keer midden in de stad. Het was dan wel niet zo rustig, maar het stonk hier in ieder geval niet naar die rot beesten.

Hugh strompelde het plein op. Zoals gewoonlijk keken de mensen hem na. Hij snapte maar niet dat ze nog niet aan zijn voorkomen gewend waren, maar ach zo vaak kwam hij ook niet onder de mensen. Hij had echter ook zo zijn boodschappen en hij hield van een aparte kaassoort, die ze alleen maar verkochten op de markt. Vandaar dat hij zich nu tussen de mensen wurmden. Hij had zijn kaas al gehaald, maar moe van de lange toch en de drukte, dus zocht bij de fontein een plekje om op adem te komen.

Erin rekte zich uit en schoof haar zonnebril naar achteren om naar de voorbij komende mensen te kijken. Veel mensen waren druk bezig hun boodschappen te doen. Zonder echt oog te hebben voor mensen om hun heen op de mensen voor hun na. Hoewel een aantal hoofden de zelfde kant op draaiden bij het langs lopen van een man die strompelde. Willekeurig lachte ze toen een van de omkijkende mensen tegen een stilstaande vrouw aan liep die haar evenwicht bijna verloor.

Hugh ging op de rand van de fontein zitten en strekte kreunend zijn been uit. Zijn botten kraakten en zijn rug deed pijn. Maar als je altijd pijn had, vergat je soms dat het pijn was. Hij zuchtte en staarde met een donkere blik voor zich uit. Die vervloekte titanen, als ze nou gewoon op de olympus hadden gezeten, had hij zich in zijn grot kunnen blijven verschuilen, maar hier moest hij er wel op uit.

Ongegeneerd bleef ze kijken hoe de jonge man voor haar ging zitten op de rand van de fontein. Hij zag er goed uit en ze kon het niet helpen dat ze zich afvroeg waardoor hij mank liep. Ergens had ze ook een vaag idee over dat ze hem kende, maar misschien had ze hem eerder langs zien strompelen. Nee, ze wist het niet meer. Eigenlijk maakte het haar ook niet zoveel uit of ze hem wel of niet kende.

Hugh zag dat een vrouw haar blik op hem had gericht. Hij irriteerde zich mateloos aan de mensen die niets anders boeiends te doen hadden dan naar een kromme, kreupele man te kijken. Hugh keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan. 'Niets spannenders te zien?' Hij verwachtte geen antwoord, maar hoopte dat ze hem nu verder met rust zou laten. Naïeve, nieuwsgierige mensen.

'Nee eigenlijk niet.' Antwoordde Erin zonder aarzeling of gêne. 'Of nouja, hoe spannend jij bent valt nog te bezien, maar je bent een stuk interessanter dan de meeste mensen hier.' Zonder blikken of blozen bleef ze hem aankijken. Dat het hem irriteerde dat ze zijn kant op keek vond ze eigenlijk alleen maar leuk.

'Goh, wat fijn.' mompelde Hugh terwijl hij zijn been krom probeerde te trekken. Hij had het niet echt op mensen die geen schaamte kenden, die zich nergens wat van aantrokken. Echter was het misschien maar beter dat zulke mensen bestonden, anders kreeg je alleen maar van die schuldbewuste blikken omdat je een handicap had. En Hugh had een hekel aan medelijden van anderen. Dat had ie echt niet nodig.

Aanbieden of ze kon helpen zat er bij Erin echt niet in. Ze waadde even met haar hand in het water. Voor een enkele seconde twijfelde ze over een vraag die ze wou stellen. Wat kon haar het eigenlijk schelen, dan hoorde het maar niet. 'Hoe kom je eigenlijk aan?' vroeg ze dan ook. Er waren zat scenario's die ze kon bedenken, wat haar op zich wel nieuwsgierig maakte.

Hugh lachte verbitterd. Alsof hij haar zou vertellen dat hij door de jaloerse man van zijn moeder van een berg af was gegooid. 'Je snapt toch wel dat ik daar geen antwoord op ga geven? Ik heb veel liever dat mensen gaan roddelen en met de meest overdreven roddels op komen zetten, dan dat ze het echte verhaal weten.' Hij glimlachte ongemeend naar haar. Als hij niet zo moe was geweest, was hij allang weggelopen.

'Oh dat is prima. Ik verzin wel wat leuke dingen. Dan ga ik alleen geen dingen verzinnen als een auto-ongeluk of oorlogshelden gedoe. Eerder, ik weet niet? Ongelukkig gevallen over iets onbenulligs, of nee dat is niet zo leuk.' Dacht ze hardop. Ze maakte haar schoenen los en zetten haar voeten in het water. 'Of misschien is er iets ingestort en lag je eronder met je been.'

'Ik heb creatievere ideeën gehoord.' melde Hugh en keek Erin kort en kritisch aan. Ze kon haar tijd beter aan iemand anders verdoen. Hij had nu al geen zin meer om nog met haar een conversatie te houden. Hugh haalde uit zijn binnenzak een veldflesje en nam gulzig een slok. Dat was zijn pijnstiller, hij geloofde niet in medicijnen, wel in drank.

'Dat zal best.' gaf ze ongeïnteresseerd toe. Bij het zien van het het veldflesje kon ze een lach niet onderdrukken. 'Je bent net een stereotype, er zit vast geen water in dat flesje.' met een cliché beweging nam ze het flesje uit zijn hand om te ruiken wat er in zat. 'Toemaar, aan de drank. En dat al om, hoe laat is het eigenlijk?' ze wou op een horloge kijken, maar die droeg ze niet, maar zo laat was het nog niet.

'Nu hoor je medelijden te krijgen en me proberen te helpen. En dan val ik grandioos tegen je uit en kom je nooit meer in mijn buurt. Goed idee?' Ironisch keek Hugh haar aan. Hij had de alcohol pas hier in de mensenwereld uitgevonden. Als god was je iets minder snel aangeschoten, als simpele man was je zo al je problemen vergeten. '10 uur.' antwoordde Hugh nadat hij naar de zon had gekeken.

Ze rolde haar ogen bij haar ogen en keek hem even aan. Ze nam een slok uit er veldflesje. 'Het is nog goed spul ook.' ze draaide de dop erop en gooide hem terug met een keurig boogje. 'Ik zou trouwens niet weten waarom ik medelijden zou moeten hebben? Daar wordt het sowieso al niet beter van. Maar als je graag boos wil worden; be my guest.' ze wiebelde afwezig met haar benen in het water en keek nog steeds zijn kant uit.

'Mijn problemen verdienen goed spul.' mompelde Hugh sarcastisch. Gemakkelijk ving hij zijn veldfles. 'Dat hoeft ook niet, maar dat zou het in ieder geval een stuk simpeler maken.' Hij keek naar haar blote voeten en vervolgens naar zijn lamme been. Nors keek hij voor zich uit, naar de mensenmassa. Hugh gaf niet graag toe aan zelfmedelijden, het maakte je zo zwak. Maar met een hele sterfelijke bevolking die altijd nog beter te been was dan jij, een god die eeuwig met z'n beperking moest leven, dan werd je toch wel gek.

Toen hij zielig voor zich uit ging kijken zuchtte ze geërgerd. Zeker na die blik op haar voeten. 'Gooi je goede been over de rand, trek je schoenen uit en klaar.' ze had er een zin in dat hij zielig ging lopen doen. 'Je moet nu eenmaal spelen met de kaarten die je hebt. Of hoe gaat dat spreekwoord?' ze spetterde richting het midden van de fontein.

'Ik houd niet van water.' verklaarde hij terwijl hij met de stok op de tegels tikte. Dat was ook zo. Hij vond water maar koud en nat en kil. Vuur was zijn element, dat ging vanzelfsprekend niet samen met water. Hugh draaide zijn veldfles open en nam een slok. 'Wil je nog wat?' vroeg hij vervolgens.

Erin was al voorover gebogen om water zijn kant op te spetten, maar ging langzaam weer omhoog toen hij haar drinken aanbood. 'Altijd,' antwoordde ze waarna ze haar hand uitstak om de veldfles aan te nemen. Ze tilde een van haar benen over de rand heen waardoor aan beide kanten een van haar benen bungelden.

Hugh wreef bedenkelijk over zijn knie en keek naar de marktkooplui en de voorbijgangers. Hij zou best eens een keer helemaal op willen gaan in een menigte. Zijn hele leven was hij een opvallende verschijning. Eens zou hij zo gewoontjes als een normale sterfelijke willen zijn, gewoon omdat gevoel te voelen dat je niet opgemerkt wordt. 'Ik ben Hugh trouwens.' zei hij toen hij zich weer op haar richtte.

Erin nam een slok uit de veldfles waarna ze hem terug gaf. Bij zijn blik in de menigte beet ze evn op haar lip. Ze sloeg zijn naam op in haar geheugen. 'Erin. En aangenaam is zeker niet op zijn plaats of wel.' eigenlijk was het enkel een plagende opmerking, maar vaak schuilde er wel waarheid in. Ze legde haar hand op die van hem die hij op zijn knie had liggen en tilde deze eraf. 'Kijk, het is kut dat je last heb van je been, maar kun je stoppen zo veel erover te denken?' vroeg ze vrij direct.

'Niet echt. Ik doe niet aan aangenaam.' Hugh nam de veldfles weer aan van Erin, zo bleek haar naam te zijn, en nam zelf een teug. Abrupt trok Hugh zijn hand van zijn knie toen Erin die aanraakte en met een verontwaardigde uitdrukking keek hij haar aan. 'Wat geeft je het recht mij daarop aan te spreken? Ik denk waar ik zelf aan wil denken.' Hij ging zijn gedachten niet controleren, hijj had al genoeg moeite de schijn op te houden dat hij een beleefde man was.

Erin deed haar handen omhoog alsof ze wou aangeven dat onschuldig was. 'Laat ik het zo zeggen, denk lekker waar je aan wil denken, maar doe het niet zo overduidelijk. Ik heb niet zoveel met zelfmedelijden. Met medelijden in het algemeen trouwens.' Erin haar ene voet was inmiddels bijna droog terwijl haar andere nog in het water bungelde.

'Je hoeft ook geen zelf medelijden te voelen, dat vraag ik je in ieder geval niet.' Hugh stopte zijn veldfles weg en keek naar Erin's blote voet. 'De herfst is niet echt geschikt om op blote voeten rond te lopen.' constateerde hij, om het onderwerp van medelijden af te sluiten. Daar had hij op het moment echt geen zin in.