Het Marktplein

Erin opende haar mond om er tegen in te gaan, maar sloot hem ook weer. Het had toch geen nut, net als dat het bij haar geen nut zou hebben. 'Daarom trek ik zo ook weer mijn schoenen aan.' merkte ze op. Ze vond het niet zo erg, dat koude water. Veel last had ze er ook niet van. Eigenlijk was ze daar best blij mee, ze had niet snel last van kou, maar ook niet snel last van warmte.

Hugh gromde wat terug, niet gemeen bedoeld, maar gewoon om een reactie te geven. Uiteindelijk kwam hij overeind en keek om naar Erin. 'Ik ga maar eens op huis aan.' Hij had weer wat energie bij elkaar gesprokkeld, dus verwachtte hij dat de weg naar huis wel moest lukken. Hij hoefde alleen maar zijn truck op te zoeken en naar huis te rijden. 'Ik zie je vast nog wel eens.'

'Dag Hugh,' zei ze terwijl ze haar voeten beide op de rand tilde. 'Veel plezier thuis.' Ze had niet het idee dat hij ooit aan plezier maken deed. Wat ook grotendeels de reden was dat ze dat zei. Haar ogen waren nogsteeds op hem gericht terwijl ze zich uitrekte en haar rug voelde kraken. Erin liet zich weer achterover zakken en genoot van het herfstzonnetje dat in haar gezicht straalde.

Hugh nam niet meer de moeite om nog een gedag uit te spreken. Hij pakte zijn tas met spullen op, steunde op zijn stok en kwam overeind. Toen hij wegliep wierp Hugh nog een blik op Erin. Ze was een mooie vrouw, maar niet uitzonderlijk prachtig. Hugh wist echter niet of dat aan haar uiterlijk lag of aan de sfeer die om haar heen hing. Een sfeer die ongemakkelijk bekend was voor hem. Hugh stak zijn hand nog naar haar op en verdween toen tussen de menigte op weg naar zijn auto.

Gone.

Erin keek Hugh na terwijl hij weg liep en stak nog even haar hand op als reactie op hem. Hij zag er absoluut goed uit, hoewel zijn stok niet echt een charme was en ook dat hij erdoor gebogen liep was een beetje jammer. Na nog even zo gelegen te hebben trok Erin haar schoenen weer aan en vertrok ook zij huiswaarts.

-Gone-

Nieuw

Het was weer marktdag in het dorp en Sophie's moeder had het een goed idee gevonden om een kraampje op te zetten om mensen hun groentes te laten proefen. Zo konden ze wellicht meer klanten werven. Haar moeder stond zelf echter niet in het kraampje, ze had haar dochter gestuurd. Het was een leuke afwisseling voor Sophie. Ze liep tussen de mensen door met haar dienbladje vol fruit en groentes en bood vrijwel iedere voorbijganger een glimlach en product uit de winkel aan. Het deed haar goed om weer eens echt onder de mensen te zijn. De afgelopen weken was ze namelijk vooral thuis gehouden. Zelfs haar vriendinnen had ze maar weinig gezien. En Hayden.. Hij was helemaal verdwenen.

Hayden liep met zijn handen in zijn zakken en zijn blik op de grond gericht tussen de mensen door en langs de kraampjes. De laatste tijd was niet erg herinneringswaardig voor hem geweest: hij had enkel met zijn krachten geoefend en had thuis boeken gelezen, met constant Sophie in zijn hoofd. Hij wist dat hij het verpest had en dat ze hem hoogstwaarschijnlijk nooit meer wou zien, maar hij behield die eeuwige hoop. Ze had de granaatappel gegeten en ze had van hem gehouden. De boeken hadden hun lot al beschreven: ze waren voor elkaar bestemd.

Het deed haar goed om de lente zon weer op haar huid te voelen. Ze was de bedompte winter dagen meer dan zat, zeker omdat ze gedwongen was om binnen te blijven. Ze had nu zelfs een jurkje aan kunnen trekken onder haar groene schort. Ze vond het heerlijk de wind door de rok te voelen wapperen. Ook al kwam de zomer er aan, Sophie wist dat ze deze winter mee zou dragen naar de warmere dagen. Ze wist dat ze deze winter niet zomaar zou vergeten. Dat kwam niet alleen door Hayden, maar ook door haar moeder met wie ze voor het eerst werkelijke ruzie had gehad.

In de tijd dat hij zonder Sophie was en veel had getraind, was hij in de lengte en breedte flink gegroeid. Zijn spieren werden weer steviger en hij had zijn grote postuur weer verkregen, nadat hem dat was afgenomen, doordat hij niet meer wist dat hij een god was. Toch was hij nog bleker geworden dan hij al was en het vuur dat in zijn ogen stond was geblust door de afwezigheid van Sophie. Abrupt bleef hij staan en keek hij op, recht in de ogen van Sophie.

Sophie lachte om de woorden van de bakker en bedankte de slager om zijn complimenten. Ze had zich altijd al erg thuis gevoeld in dit dorp, maar tegelijkertijd was er een soort verlorenheid opgekomen de afgelopen tijd. Ze zocht iets, terwijl ze niet wist wat. Sophie hield het dienblad stevig vast terwijl ze als in een dans om de mensen heen cirkelde. Toen haar voorraad bijna op was draaide ze rond om terug naar het kraampje te gaan. Ze ontmoette echter de donkere ogen van Hayden en liet de laatste stukje appel en wortel op de grond vallen.

Voor enkele seconden leek de wereld om hem heen te vervagen en zag hij enkel Sophie scherp. Hij had geen idee wat hij moest zeggen of moest doen, hij was er zelfs niet zeker over of ze wel écht was. De laatste tijd hallucineerde hij weleens vaker; was dit er ook eentje? Met een diepe frons bukte hij en pakte de stukjes groenten op, om deze weer op het dienblad te leggen en haar aan te kijken. 'Sophie, hoi,' zei hij met zijn lage stem en keek haar diep aan.

Sophie hield haar adem in toen ze hem zo voor zich had. Steeds als ze in het dorp kwam of op school rondliep, had ze gehoopt hem te zien. Gewoon om er zeker van te zijn dat hij nog hier was en om te zien of hij het goed maakte, want ze maakte zich grote zorgen om Hayden. Sophie bukte zoals hem om de appel en wortels op te rapen en keek hem met grote ogen aan. Iedereen om hen heen ging in volle vaart verder, maar voor haar voelde het alsof de tijd stil was gezet. 'Hayden-' Ze haalde diep adem en pakte het dienblad terug op. 'Hoe gaat het?' vroeg ze beleefd toen ze overeind kwam.

Hij volgde met zijn ogen elke beweging die ze maakte en merkte eerst dus niet dat ze iets aan hem vroeg. Snel schraapte hij zijn keel en haalde een hand door zijn haren. 'Het gaat prima,' loog hij en zuchtte. Hij leunde tegen het kraampje aan en bekeek haar. Ze zag er schattig uit in dat jurkje en ze was nog net zo beeldschoon als in zijn herinnering. 'En met jou, Sophie?'

Sophie zette het dienblad weg en veegde haar handen af aan het schort. Enerzijds durfde ze Hayden niet aan te kijken, anderzijds kon ze niet anders dan naar hem staren. Ze geloofde hem toen hij zei dat het goed ging. Hij zag er anders uit dan weken geleden. Hij leek stugger en harder. Ze wist niet of het een goede verandering was. 'Het- Het spijt me, Hayden, dat ik je niet op ben komen zoeken of heb gebeld of wat dan ook, maar mijn moeder-' Ze negeerde zijn vraag, omdat ze eerst haar hart wilde luchten. Ze had zich al zo lang willen verontschuldigen tegenover hem.

Hij schudde zijn hoofd en stopte vermoeid een hand in zijn haar. 'Het maakt niets uit, Sophie, ik... ik ben al blij genoeg dat ik je eindelijk weer eens zie.' Hij bekeek haar nogmaals zonder schaamte en keek haar toen uiteindelijk recht aan. 'Het was niet enkel door je moeder, niet waar? Het kwam ook door wat ik je de laatste keer heb verteld.' Hij bekeek hun kraampje en kon het niet laten om te glimlachen. 'Zo te zien verkopen jullie nog steeds geen granaatappels.'

'Het maakt wel wat uit!' zei Sophie fel. Ze schrok van haar eigen woorden en leunde naar achteren terwijl ze de stang vand de luifel vastgreep. Ze had in zichzelf een woede gevonden die ze vooral tegen haar moeder had gericht, maar ook tegen haarzelf. Ze zuchtte bij zijn vraag en glimlachte zwakjes. 'Ik wist niet meer wie of wat ik moest geloven, Hayden.' Haar moeder die haar verhalen vertelde over Hayden, Hayden die haar verhalen vertelde over hen, alle geruchten die de ronde deden over deze jongen. Ze snapte waarom iedereen hem zo slecht gezind was. 'Nee, mama werd woest toen ik het voorstelde.' zei ze triest.

Hayden was niet iemand die snel schrok, maar toen opeens Sophie - het liefste en meest tedere meisje dat hij kende - zo tegen hem uit viel, zette hij van schrik een stap naar achteren. Snel herstelde hij zich en keek haar met onbegrijpelijke ogen aan. Hij zuchtte en ging wat dichter bij haar staan, zodat enkel zij zijn woorden hoorde. 'Sophie, wist je nog toen we dat verslag over Hades en Persephone moesten maken... Weet je nog wat voor rol de granaatappel daar in speelde? De reactie van je moeder bevestigt mijn woorden enkel.'

Sophie's ogen stonden ernstig toen ze hem zo zag terugdeinzen. Zo'n reactie had ze nog nooit bij iemand teweeg gebracht. Ze luisterde vol ontzet naar zijn woorden en schudde haar hoofd. 'Hayden, nee, stop. Ze zei dat het met mijn vader had te maken. Je probeert het nu alleen maar in het verhaal te passen, maar wij leven niet in die mythe.' Ze keek over haar schouder naar haar collega's en zag hun blikken stuk voor stuk op hen twee gericht. Ze wist dat haar moeder íedereen had ingelicht. Ze wilde hier weg. De drukte was ineens niet meer zo leuk.

'Geloof het dan maar niet, Sophie, en blijf eeuwig naar die verdomde Demeter luisteren. Maar ons lot is dat wij samen zijn en dan zal dat ook gebeuren.' Hij leunde met zijn handen naast haar zij op de tafel en klemde haar zo vast. 'Ik probeer niet in het verhaal te passen, maar jij probeert gewoon smoezen te verzinnen om het allemaal te ontkennen. Je weet heus wel dat ik gelijk heb en nooit tegen je zou liegen.'

Sophie deinsde niet terug toen hij haar zo vasthield tussen de tafel en zijn eigen lichaam. Iemand anders zou misschien beter hebben geweten, maar Sophie leunde juist naar voren. Ze legde haar hoofd tegen zijn schouder en zuchtte zo diep. 'Ik weet dat je nooit tegen me zou liegen. Maar ik kan het gewoon niet geloven. Waarom begrijp je dat niet?' Het liefst wilde ze in zijn armen wegkruipen en alles vergeten, maar het was zo moeilijk. Sophie hield er niet van als dingen ingewikkeld werden. Zij hoopte en wilde dat alles makkelijk bleef.

Opnieuw verbaasde zij hem en even wist hij niet wat hij moest doen toen ze tegen hem aan leunde. Langzaam bracht hij zijn hand omhoog en legde dit achterop haar hoofd, om zacht door haar haren te strelen. 'Ik begrijp je, Sophie, en iedereen wil dingen niet geloven. Maar op een gegeven moment moet je zulke dingen niet ontlopen, maar juist omarmen, omdat er toch niets aan te doen is.' Voorzichtig legde hij zijn andere hand op haar rug en hield haar zo vast.

Sophie ontspande tegen zijn lichaam en voelde met pijn in haar hart aan hoe hij haar vasthield. Ze had hem zo gemist. Het was zo oneerlijk dat ze niet met hem samen kon zijn zonder dat iemand er commentaar op gaf. Haar moeder was het er niet mee eens en de rest van het dorp keek het ook met lede ogen aan. Waarom gaven ze Hayden geen kans? 'Hoe kan ik het omarmen als ik het niet begrijp? Of niet weet waar je over spreekt.' Sophie tilde haar hoofd op en keek Hayden vragend aan.

Hij keek haar aan en haalde zijn schouders met een glimlach op. 'Dan is het een kwestie van leren. Ik heb genoeg boeken thuis, ik kan het je allemaal vertellen.' Hij pakte haar gezicht tussen zijn handen en drukte zijn voorhoofd tegen de hare aan, terwijl hij de heerlijke geur van bloemen rook. 'Ik ben zo blij dat je er weer bent, Sophie,' fluisterde hij en streelde met zijn duimen over haar wangen.

Sophie glimlachte terug en voelde het vuur in haar binnenste weer aanwakkeren nu ze Hayden weer bij zich had. Dat vlammetje was weggeweest toen ze hem niet mocht zien en Sophie realiseerde zich maar al te goed dat ze niet zonder dat beetje warmte kon. Toen ze zijn adem in haar gezicht voelde kietelen, giechelde ze en sloeg haar armen om zijn nek. 'Ik ook. Dat jij er bent dan. Ik ben er zelf altijd geweest voor mezelf.' zei ze met een lach.

Hij lachte ook en realiseerde zich dat hij dat eigen geluid gemist had. Zijn handen gleden naar haar heupen en zacht drukte hij een kus op haar neus. 'Gaan de zaken nog goed met de winkel? En hoe gaat het op school?' Hij tilde haar een stukje op en zette haar neer op het kraampje. 'Is je moeder nog steeds boos op me?' Hij trok een wenkbrauw op en glimlachte toen weer naar haar.