Het bospad

Een pad door het bos. Het staat er nogal bekend om dat je er makkelijk verdwaald en moeilijk terug te vinden bent...

Hayden stond met zijn armen over elkaar heen geslagen tegen een boom aan. Een kilometer of twee verder lag een man, dood door Haydens handen, ergens verborgen onder wat bladeren. Een glimlach speelde weer om Haydens mond toen hij het zich weer herinnerde. Het had zo goed gevoeld om de levende ziel eruit te zien trekken en te zien verdwijnen. Hij haalde een hand door zijn haar en begon weer over het pad te lopen. Misschien zou hij weer iemand tegen komen.

Sophie was door haar moeder op pad gestuurd om bos paddenstoelen te zoeken. Ze had ze gevonden en had terug naar huis willen gaan, maar besloot het pad verder te volgen. Deze had ze nog nooit gelopen en het zag er prachtig uit. De winter had weliswaar de bomen kaal geplukt, maar ze vond het wel iets hebben. Sophie vroeg zich soms af wie zoiets wreeds had verzonnen: kale bomen en verdorde bloemen.

Hij vervolgde zijn pad, zwijgend en met zijn handen in zijn zakken. Hij schopte de paddenstoelen en bloemen kapot die op zijn weg kwamen en legde zo nu en dan zijn hand op een boom, om deze te laten verdorren en kapot te maken. Zijn weg van haat werd enkel onderbroken toen hij een menselijk licht op hem af zag komen lopen. 'Sophie,' fluisterde hij. Hij stond daar als een standbeeld, enkel zoekend naar haar ogen die de zijne zouden ontmoeten.

Sophie neuriede een deuntje en hoorde de melodie in haar oren weerklinken totdat ze nog een stem hoorde. Ze keek op en zag voor haar Hayden. Een stralende lach verscheen op haar gezichtje en ze stapte naar hem toe, maar kwam niet te dicht bij. 'Hayden, hai!' Haar stem klonk te hard in de stilte van het bos of misschien was het contrast tussen het kille bos en haar zingende stem te groot.

Haar stem en aanwezigheid voelde net als de levende ziel die hij net uit de man had getrokken. Zijn wenkbrauwen fronsten even om dat besef en hij keek haar aan. 'Hé,' zei hij terug en was in staat om een glimlach te geven. Het was als een droom dat hij haar weer tegenkwam. Hij had haar de hele week willen bellen, maar had het niet gedurfd, omdat zij hem ook niet belde. 'Hoe gaat het? Sorry dat ik niet had gebeld, ik ben je nummer kwijtgeraakt.' Hij zette een stap naar haar toe en keek haar nieuwsgierig aan.

Sophie streek haar blonde haar achter haar oor en glimlachte lief toen ze het waagde nog een stap dichterbij te zetten. Ze dacht zijn warmte en geur al te kunnen voelen en ruiken, maar dat waarschijnlijk een verbeelding. Zo dicht stonden ze nou ook weer niet bij elkaar. 'Goed en met jou? Ik wilde bellen, maar ik had het zó druk. School en de winkel.' Zo verontschuldigde ze zich en beet op haar lip. Eigenlijk had ze niet geweten of Hayden het wel had gewild.

Hayden leek bijna zichzelf te verliezen bij haar lieve aanblik en haar woorden. Voor zijn gevoel ademde hij veel te luid en verkrampte zijn handen, omdat die haar niet konden aanraken. 'Ja, het gaat goed,' glimlachte hij en keek haar toen geruststellend aan. 'Nou ja, nu kunnen we dan eindelijk onze wandeling maken! Enkel als je tijd hebt hoor...' zei hij er snel achteraan. Hij had altijd zijn woorden klaar, behalve nu, bij háár.

sophie vond het zo leuk een glimlach op iemands gezicht te zien dat ze lachte toen ze er een op Hayden's gezicht vond. 'Natuurlijk heb ik tijd!' Enthousiast klapte ze haar handen bijeen en keek om zich heen. 'Ik moet die kant op, maar we kunnen ook via die kant gaan.' Ze wees in de richting waar Hayden vandaan was gekomen en wachte op zijn antwoord. Nu zou ze nog later thuis zijn, maar daar dacht ze al niet meer aan.

Hij herinnerde zich weer waar de man lag en wees de tegenovergestelde richting op, de kant weer ze toch al naartoe moest. 'Wat dacht je van die kant? Dan kan ik je voor de donkerte nog thuis brengen.' Hij begon met lopen en keek naar Sophie naast zich. Ze was zo puur en onschuldig dat Hayden soms twijfelde over haar bestaan. Elk mens had een zwart gedeelte in zich, maar Sophie leek deze niet te hebben. Twijfelachtig streek hij met zijn vingers over haar hand tijdens het lopen, vragend om toestemming.

'Oh, dat is aardig.' Sophie liep met Hayden mee en tuurde voor zich uit. Ze had geen idee hoe lang dit pad was, maar wist wel zeker dat dit de weg naar huis was. Bij de aanraking van Hayden hield ze haar adem in toen een duizend prikkels door haar lichaam schoten. haar blik hield ze stug op de dorre grond gericht, maar ze opende haar hand en liet die van hem er inglijden. Sophie stelde zich open voor hem, zo naïef ze was en het gevaar niet herkende.

Hij voelde haar hand openen en meteen liet hij de zijne erin glijden, om zich met de hare te verstrengelen. Zacht en geruststellend streelde hij met zijn duim over haar zachte huid en glimlachte naar haar. 'Hoe gaat het met de winkel? En met school? En uiteraard met je moeder?' Hij had zelf besloten om te stoppen met school. Hij had er toch niets aan, en zijn gedrag werd al helemaal niet getolereerd. Toch vond hij het jammer, het was wel een plek om Sophie vaak tegen te komen.

Sophie zag het als een vriendelijk gebaar en was er van overtuigd dat Hayden zo een aardige jongen was. Zeker met de vraag over haar moeder scoorde hij punten. 'Het gaat geweldig! We hebben net een heel veld afgewerkt, maar mam wil de winkel vaker openen en voor het essay van school kreeg ik een 8.' ze praatte vol enthousiasme en gooide alles door elkaar, hij begreep er vast niets van. 'Ik heb je trouwens helemaal niet meer op school gezien.' merkte Sophie onschuldig op en keek hem aan.

Hij glimlachte vol geluk en bekeek haar zorgvuldig. Hij werd zelf weer helemaal vrolijk van haar optimisme en vrolijkheid. 'Wat goed, Sophie!' zei hij trots en kneep zachtjes in haar hand. Hij hield zijn hoofd even gebogen en probeerde een smoes te bedenken, maar kon er geen bedenken. 'Ik... Ik zag het nut niet meer in van school. Ook de school was waarschijnlijk opgelucht toen ik ermee stopte.'

Sophie zocht zijn ogen en was blij het optimisme weerspiegeld te zien in zijn uitdrukking. Het kneepje in haar hand maakte haar aan het giechelen, maar ze stopet abrupt toen Hayden verklaarde dat hij gestopt was met school. Ze kon het niet begrijpen, omdat het voor haar meer dan normaal was dat ze gewoon naar school móest. 'Oh, maar vonden je ouders dat wel een goed idee?' Ze keek hem niet begrijpend aan.

'Oh, dat viel wel mee. Ze waren uiteraard heel boos, maar nu krijg ik thuisstudie,' loog hij op zijn best en glimlachte geruststellend naar haar. Hij voelde zich weer helemaal warm worden bij haar gegiechel en moest zich inhouden om haar niet vast te pakken, te strelen en te kussen. Ze was al het goede dat hij niet was. Met haar hand volgde hij zacht haar ruggengraat.

'Thuis?' Sophie was gefascineerd door dit idee, maar tegelijkertijd vond ze het op school te leuk. Al die mensen die ze dagelijks tegenkwam en natuurlijk haar vrienden. Het was een drukte en soms vervelend, maar dat vond ze niet zo erg. Sophie voelde zijn hand haar ruggengraat volgen en de kippenvel kwam spontaan opzetten. Ze liet zijn hand los en sloeg haar armen over elkaar, terwijl ze bibberde en op haar lip beet.

Hij schrok ervan dat ze plotseling zijn hand losliet. Hij bekeek haar en trok zijn wenkbrauwen op. 'Oh, Sophie, heb je het koud? Wat stom, ik heb zoveel kleding aan dat ik dat niet eens voel.' Hij trok zijn jas uit en legde deze over haar schouders heen. 'Is dit al beter?' vroeg hij en keek haar afwachtend aan. Hij hield er niet van om haar alles anders te zien dan vrolijk.

Sophie wilde tegenstribbelen omdat ze het niet koud had, maar ze had geen idee hoe ze het gevoel van net moest omschrijven. Ze nam zijn jas dankbaar aan. 'Oh, dankje. Dit is veel beter.' Met een glimlach trok ze de jas stevig om haar lichaam heen en keek hem met een glimlach aan. 'Kom je vaker in dit deel van het bos?' vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze haar blik weer eens over de vele bomen liet glijden.

Hij keek haar opgelucht aan en glimlachte toen. 'Het is echt zo'n warme eskimo-jas,' lachte hij en probeerde haar hand weer te zoeken, hopelijk niet smachtend overkomend. Hij keek haar aan en knikte. 'Ja, zeker, bijna elke dag. Ik woon hier best dichtbij. Nou ja, mijn ouders zijn gescheiden, en wonen beiden in andere huizen.' Hij moest hij anders uitleggen dat hij twee huizen bezat? 'En jij?'

'Hij is inderdaad lekker warm.' Sophie stak haar armen toch in de mouwen en rook aan de stof. De geur van Hayden hing aan de jas en toverde de glimlach terug op Sophie's gezicht. 'Het is nog een eindje naar mijn huis. Ik kom hier eigenlijk niet zo vaak, het andere deel van het bos bezoek ik vaker.' Ze stopte haar handen in de zakken van zijn jas en voelde de warmte door haar lichaam vloeien. 'Zijn, zijn je ouders al lang gescheiden?' vroeg ze voorzichtig en keek hem aan.

Hij kneep zijn hand tot een vuist toen hij zag dat ze haar handen in haar zakken deed en keek haar aan. Toch kon hij niet boos zijn door haar vrolijkheid, al helemaal over zoiets kleins. Hij haalde zijn schouders op. 'Ik... Ik weet het niet zo goed. Ze praten er weinig over en het gebeurde toen ik klein was. Dus, ik zou het niet zo goed weten.' Hij legde losjes een arm om haar schouders heen en liep zo door.

Sophie keek naar hem op. Hij was nu ineens een stuk dichterbij, maar ze vond het niet onprettig. 'Ik heb mijn vader nooit gekend. Volgens mij zijn mijn ouders ook nooit getrouwd geweest.' vertelde ze fronsend. Het speet haar dat mensen niet bij elkaar konden blijven als ze getrouwd waren of kinderen hadden gekregen. 'Geloof jij er in dat mensen elkaar voor altijd lief kunnen hebben?' vroeg ze met een dromerige blik. Het was een ideaal en Sophie wilde er graag in geloven, maar soms was dat moeilijk.

'Dat lijkt me ook vreselijk, om je vader niet te kennen,' mompelde hij en keek haar aan. Hij duwde een pluk achter haar oor en glimlachte weer naar haar. Instemmend knikte hij. 'Ik geloof in eeuwige liefde. Of in elk geval, ik wil er in geloven. Als ik eenmaal mijn droomvrouw heb gevonden, laat ik haar nooit en nooit meer gaan.' Bij deze woorden drukte hij een kus op haar haren en liep weer ongestoord verder.

'Maar ik heb een hele lieve moeder.' zei Sophie trots en giechelde toen Hayden haar haar achter haar oor streek. Ze was tevreden met zijn woorden, omdat hij haar droom niet aan diggelen sloeg. Haar moeder was daar goed in: een fantasie van Sophie had ze zo onderuit gehaald. Sophie keek naar Hayden en ze haalde één van haar handen uit haar zak en zocht die van hem op. Voor haar was het allemaal heel onschuldig.