Het bospad

Hij verstrengelde zijn vingers met de hare en glimlachte gelukzalig bij haar kus. 'Oké, got it!' reageerde hij op haar routebeschrijving. Ze moesten niet meer zo heel ver rijden. 'Sophie...' begon hij voorzichtig en keek haar aan. 'Zal ik me anders even voorstellen aan je moeder? Denk je dat ze dat leuk zal vinden?' Hij keek haar afwachtend en ook een beetje verlegen aan. Hij had geen idee hoe ze zou reageren.

Sophie zag in de verte haar huis al opdoemen. Het was het enige huis dat er in de omgeving stond. De buren woonden een aantal kilometer verderop pas. Bij het horen van haar naam keek ze op en glimlachte. 'Natuurlijk vind ze dat leuk! Ze vind je vast geweldig!' Sophie lachte naar Hayden. Ze snapte nog steeds niet waarom de meisjes op school altijd zo negatief over hem waren. Sophie wilde hem dus erg graag aan haar moeder voorstellen.

Hij reed de oprit van Sophie's huis op en keek haar aan. 'Laten we dan maar snel naar binnen gaan, nietwaar?' Hij glimlachte naar haar en kneep even zachtjes in haar hand. Hij stapte de auto uit en opende haar deur, om haar de auto uit te helpen. Hij had zo'n reusachtige jeep, veel te groot voor zo'n klein meisje als Sophie. Hij sloeg zijn arm om haar middel en keek even zenuwachtig naar het huis. Op de een of andere manier voelde het niet goed om het huis te betreden; waarom, dat wist hij dan niet.

Sophie stapte voorzichtig uit de auto. Ze moest een hele stap naar beneden doen om er uit te komen zonder te vallen. Met een grijns zag ze de blik op Hayden's gezicht. 'Als er iemand is voor wie je niet bang hoeft te zijn, is het mijn mama hoor. Ze is misschien heel streng, maar super aardig.' Sophie gaf hem een zetje in zijn zij om hem te plagen en nam hem toen mee naar de voordeur. Ze hadden niet een groot huis, maar dat hadden ze toch niet nodig omdat ze bijna altijd buiten waren.

Hij glimlachte naar haar, hopelijk geruststellend, maar voelde zich warm van zenuwen. Dit was de allereerste keer ooit dat hij iemands ouders zou ontmoeten. Zacht streek hij met zijn vingers langs haar rug en drukte een kus op haar lippen toen ze voor haar voordeur stonden. 'Je sleept me er toch wel doorheen?' zei hij, doelend als grap, maar toch doodserieus. Hij keek even achter zich, naar hun tuin, en fronste bij het aanblik van alle planten.

Sophie lachte naar Hayden en knikte. 'Natuurlijk! Wat kan er nou fout gaan?' Ze haalde haar sleutel tevoorschijn, maar nog voor ze de deur van slot kon halen, zwaaide deze al open. Haar moeder keek haar eerst met grote ogen aan, maar omhelsde haar dochter vervolgens met een opgeluchte zucht. 'Sophie! Waar was je nou? Weet je hoe ongerust ik was?' Ze drukte een kus op het blonde haar van Sophie en keek toen naar het gezelschap dat haar dochter had meegebracht.

Hij keek hoe de deur open zwaaide en blijkbaar Sophie's moeder Sophie knuffelde en toesprak. Hayden bleef maar naar haar moeder kijken; ze kwam hem op een negatieve manier bekend voor. Toch wist hij niet hoe en negeerde hij het maar. Met een beleefde glimlach stak hij zijn hand uit en sloeg zijn andere arm weer om Sophie heen. 'Hallo mevrouw. Ik ben Hayden,' begroette hij zichzelf. 'Sorry dat u bezorgd was. Sophie was de hele avond bij mij thuis.'

'Mam, sorry het is mijn schuld. Hayden was alleen maar heel aardig en heeft me naar huis geholpen.' Ze keek haar moeder hoopvol aan en wierp vervolgens een blik op Hayden. Met een glimlach wachtte ze op de reactie van haar moeder. Deze was zo anders dan ze verwacht had dat ze er van schrok. Demeter pakte de hand met een glimlach aan, maar bij de aanraking trok ze haar hand abrupt terug. Ze keek de jongen achterdochtig aan en keek vervolgens naar Sophie. 'Sophie, ga naar binnen, nu.' Haar stem was kil en bevelend. Alsof haar moeder haar beheerste, wurmde Sophie zich onder de arm van Hayden vandaan en liep naar het huis toe. Triest wierp ze een blik over haar schouder in de richting van Hayden.

Hij fronste bij het rare gedrag van haar moeder; hij deed toch niets behalve hartelijk zijn? Toen Sophie zich uit zijn omhelzing wurmde, wilde hij nog haar hand pakken, maar ze was te snel. Nauwelijks in staat zijn woede te verbergen keek hij haar moeder aan, maar ook Sophie. Waarom luisterde ze naar de bevelen van haar moeder? 'Sophie...' zei hij, verward, en keek toen ook naar haar moeder. Wat was hier aan de hand?

'Mama, Hayden heeft me alleen maar thuis afgezet en ik heb wat bij hem gedronken, dat is alles-' Sophie wilde nog verder gaan, maar werd door haar moeder tegen gehouden. 'Sophie, nú.' De dochter wilde tegenstribbelen, maar ze sprak haar moeder nooit tegen en dus ging ze naar binnen zonder dat ze door had waarom haar moeder zo boos was. Demeter wachtte tot Sophie binnen was voor ze zicht weer op Hayden richtte. Haar ogen vernauwden zich tot spleetjes en met een vinger wees ze naar hem. 'Jij gaat niet meer met mijn dochter om. Zoek haar niet meer op, bel haar niet, mail haar niet, niets.' Ze wist wel wie hij was en ze zou haar dochter echt niet door hem laten beïnvloeden.

Hij keek Sophie hoopvol aan, verwachtend dat ze haar moeder zou tegenspreken en het voor hem zou opnemen, maar dat deed ze niet en ze luisterde blindelings naar haar moeder. Hayden balden zijn vuisten en voelde zijn kaak verstrakken. 'En waarom zou ik in godsnaam naar die bevelen luisteren? Uw dochter is vrij om om te gaan met wie ze maar wil.' Hij begreep niet wat haar moeder tegen hem had. 'Als dit gaat over dat ik met school ben gestopt, weet u, prima, dan ga ik gewoon weer naar school. Maar het allerlaatste wat ik zou doen is geen contact meer met Sophie hebben.'

Demeter keek Hades vol verachting aan. Dat hij nog steeds die leugen ophield kon ze niet begrijpen. Hij wist vast wel wie hij was, net zo goed als Demeter doorhad dat ze een godin was in de sterfelijke wereld. 'Dan zorg ik er wel voor dat ze je niet meer wíl zien. Er zijn genoeg gruwelijke verhalen over jou te vertellen, Hades. En mijn kleine Sophie is erg goed gelovig.' Haar ogen leken vuur te spuwen, ze moest en zou haar dochter beschermen voor de god van de onderwereld. Ze had nu een veel beter leven als onschuldig en naïef tienermeisje dan jeugdige godin.

Zijn frons werd enkel groter en groter en al snel moest hij zich aan een boom vasthouden, omdat hij zo onstabiel was. Hij... Wat... Hades? Hij lachte schamper en keek de vrouw aan. 'Ik ben geen god en al helemaal niet Hades, god van de onderwe-.' En toen kwamen alle herinneringen en beelden terug. Hij in de onderwereld op zijn troon, de eenzaamheid, zijn arrogante broers, de arrogante andere goden, Demeter. En haar dochter... 'Persephone,' zei hij zachtjes en keek Demeter met grote ogen aan.

Bij het horen van haar dochters naam keek Demeter hem met een venijnige blik aan. 'Ga van mijn land af.' Ze wilde niet en ze stond niet toe dat Persephone er achter zou komen. Dan was ze haar dochter weer kwijt, maar niet in deze wereld. Hier zouden moeder en dochter bij elkaar blijven. Als Hades de wetten en regels van de mensen zou overtreden dan zouden er gevolgen zijn. 'Verdwijn uit mijn ogen.' Haar toon bleef kalm, maar de woede sijpelde tegelijk met de woorden uit haar mond.

Een gevoel van macht overspoelde hem met elke herinnering die hem weer bij kwam. Zijn krachten, zijn macht, zijn rechten. Hij was de god van de Onderwereld, hij was de meest gevreesde god der goden. Met een brutale glimlach keek hij Demeter aan en wees dreigend naar haar. 'Voor eens zal ik naar je luisteren, godin van de landbouw, maar je zult nog niet van me af zijn. Want ík krijg altijd wat ík wil.' Zijn ogen leken vuur te spuwen en na nog een laatste keer Demeter aan gekeken te hebben, keerde hij zich om naar zijn auto.

Demeter deinsde automatisch achteruit toen ze de dreiging van Hades voelde, maar ze bleef hem aankijken. Ze was niet bang voor hem, niet voor wat hij kon doen. Ze zou haar dochter hier houden en dan kwam alles goed. Demeter keek Hades na en rilde na. Met een verbeten uitdrukking op haar gezicht ging ze het huis binnen en omhelsde haar dochter die nog steeds onwetend was over alles.

Hayden voelde de woede door zijn aderen pompen en zijn kaak verstrakken. Zijn handen waren gebald en het liefst zou het het leven van Demeter genomen hebben. Beiden handen plaatste hij op een mooie, in bloeie boom, om zo het leven eruit te trekken. Voldaan keek hij naar zijn werk en stapte toen in zijn auto, om niet oplettend of hij ergens overheen reed van hun land weg te gaan naar zijn eigen huis. Hij hoopte zo erg dat er nog een geur of iets anders dat hem aan Sophie kon laten denken achter was gebleven.