Het bospad

Sophie hield haar adem in toen Hayden haar recht aankeek. Zijn ogen leken dwars door haar heen te staren en ze verloor zichzelf in de diepte die ze er vond. Zijn lippen waren hard, maar tegelijkertijd zo zacht. Ze gloeide zowel van binnen als van buiten en Sophie liet haar lichaam tegen het gespierde bovenlijf van Hayden steunen. Een gelukzalige zucht verliet haar mond toen ze Hayden weer aankeek met een twinkelende ogen.

Zijn hand lag op haar rug en streelde zo zachtjes haar schouderbladen. Ze voelde zo klein en tenger tegen zijn borst aan, zo breekbaar en tastbaar. Hij sloot zijn ogen na de kus en opende ze weer vol geluk. 'Wauw,' bromde hij en glimlachte naar haar. Zijn vinger ging weer over haar lip en daarna kuste hij haar weer. Met moeite maakte hij zich weer los van haar en keek hij haar aan. 'Soms kan ik echt niet geloven dat je bestaat,' fluisterde hij.

Sophie genoot niet alleen van zijn lippen, maar ook van zijn blik. Alsof hij echt wakker werd. De tweede kus wasnet zo magisch en onrealistisch als de eerste. 'Ik ben er toch echt.' giechelde ze zachtjes en legde haar hoofd in het kuiltje bij zijn nek. Het paste precies, alsof het speciaal voor haar gemaakt was. 'Hayden-' Zijn naam kwam zacht uit haar mond, ze had er geen bedoelingen mee, maar wilde slechts zijn naam zeggen.

'Gelukkig maar,' fluisterde hij en had zijn hand op haar rug liggen. Het kostte hem veel moeite om haar niet opnieuw te zoenen of haar lichaam aan te raken. Toch deed hij het niet en keek haar enkel met een brede glimlach aan. 'Sophie...' fluisterde hij terug en streek met zijn andere hand over haar been. 'Ik ben blij dat je er bent.' Hij drukte een zachte kus op haar lippen en knuffelde haar toen.

Sophie legde haar hand in zijn nek en keek hem stralend aan. Hayden was alles wat zij niet was. Hij had alles wat zij niet had. Misschien dat het daarom voelde alsof ze iets vond dat ze altijd kwijt was geweest. 'Ik ben blijer dat jij bestaat.' zei ze eerlijk en streek met haar hand langs zijn kaaklijn die ruw was, alsof het al weer een tijdje geleden was dat hij zich geschoren had.

Hij streek met zijn neus over haar wang en glimlachte tegen haar huid aan. 'Dat is niet mogelijk,' fluisterde hij plagerig en zocht met zijn lippen weer de hare op. Hij kuste deze enkel zacht en kort en stond toen op. 'Wat dacht je ervan om wat te eten?' vroeg hij en stak zijn hand uitnodigend uit. Hij wou geen slechte gastman zijn en voor Sophie deed hij werkelijk alles.

UIt Sophie haar mond ontsnapte een tevreden geluid toen ze weer gekust werd. Hayden was alles wat zij niet was. Hij had alles wat zij niet had en zij had alles wat hij niet had. Misschien dat het daarom voelde alsof ze iets gevonden had dat ze verloren was. Dankbaar pakte Sophie zijn hand aan en kwam overeind. Ze streek haar shirt glad en knikte. 'Graag! wat voor lekkers heb je?' vroeg ze terwijl ze alvast op zoek ging naar de keuken.

Hij liep achter haar aan naar de keuken en sloeg zijn armen om haar middel heen. Gretig drukte hij zijn lippen in haar nek en liep zo naar de koelkast toe. Hij opende deze en grinnikte. 'Wat wil je hebben? Zal ik, eens kijken, iets warms klaarmaken? Pizza bestellen? Wil je fruit?' Hij tilde haar op het aanrecht en keek haar met opgetrokken wenkbrauw vragend aan. Zijn handen streken over haar benen en zijn lippen smachtten alweer om de hare te kussen. Als hij zich niet in hield, wist hij niet wat hij met haar zou doen.

Sophie giechelde omdat zijn kussen kietelden in haar nek. Ze keek over zijn schouder mee naar de inhoud van de koelkast maar werd plots op het aanrecht gezet. Ze beet op haar lip toen ze zijn handen over haar benen voelden en Sophie leunde naar voren om klein kusje op zijn voorhoofd te drukken. 'Mag ik wat fruit?' vroeg ze zacht en keek hem met haar blauwe ogen aan.

Hij lachte geamuseerd en liet haar voor een moment met rust. 'Oh, Sophie, jij ook altijd met je fruit,' glimlachte hij en pakte de fruitmand tevoorschijn. Hij pakte er drie appels uit, waar hij er van eentje een hap uit nam, en overhandigde de mand aan Sophie. 'Kies maar uit,' zei hij enkel en begon met de overgebleven appels te jongleren. 'Hier heb ik dus werkelijk maanden op geoefend,' lachte hij en keek haar aan. 'Heb jij eigenlijk nog hobby's die ik nog niet weet?'

Als Sophie ergens slecht in was, dan was het wel in kiezen. Haar hand bleef eerst boven een appel steken, daarna boven een peer en uiteindelijk trok ze haar hand terug. Verrast keek ze toe hoe Hayden jongleerde met de appels en toen ze zeker wist dat ze er één kon pakken, ving ze er eentje uit de lucht. Met een glimlach nam ze een hap uit haar appel en haalde haar schouders op. Sophie wandelde vooral veel of was bezig in de tuin. 'Nou-' Sophie aarzelde en keek naar haar blote voeten terwijl ze haar woorden inslikte.

Hij keek verrast op toen ze er eentje uit de lucht pakte en liet dus de andere appels vallen. Met een grijns boog hij zich voorover om ze weer op te pakken en keek haar toen geruststellend aan. 'Geloof me, erger dan mijn baan kan het niet zijn. Ik werk in een nachtclub, vaak achter de bar, maar soms ook dansend op de bar.' Hij zuchtte toen hij zag dat een appel onder de koelkast was gerold en haalde een hand door zijn haren. 'Maar ik denk dat ik er maar mee ga stoppen. Ik wil mezelf exclusief voor een bepaald persoon houden.' Hij pakte haar hand vast en kneep er zachtjes in. 'Dus, nogmaals, wat zijn je hobby's?'

Sophie sprong meteen van het aanrecht af toen de appels op de grond vielen. 'Sorry!' Ze zat op haar knieeën en keek onder de koelkast. Haar hand zou er vast wel onder passen. Toen Hayden over zijn werk vertelde keek ze op. Ze veroordeelde hem niet vanwege zijn baan, net zoals ze ook niet naar de vooroordelen over hem luisterde. Tegenover Sophie was hij een sympathieke jongen en dat was alles dat belangrijk was. Nadat ze de appel had gepakt kwam ze overeind en glimlachte verlegen. 'Ik zing wel eens.' Dat deelde ze echter niet graag met anderen.

Hij nam de appel dankbaar aan, spoelde hem schoon en legde hem weer in de mand. 'Je zingt?' vroeg hij verbaasd en nam haar weer in zijn armen. Zacht drukte hij zijn lippen tegen haar slaap en wang. 'Wil je ooit eens voor mij zingen?' vroeg hij zachtjes en oprecht hoopvol. Zijn handen gleden om haar middel en hij keek haar weer aan. Haar blauwe ogen dwongen hem bijna op zijn knieën, zo doordringend en prachtig waren ze.

'Alleen als je me niet uitlacht.' zei Sophie zacht en onzeker. Zijn blik drong zo tot haar door dat ze haar ogen afwendde en zich uit zijn armen loswerkte. Zo kon ze haar appel toch niet opeten? Kort glimlachte ze naar Hayden en nam toen een klein hapje uit haar appel. Ze liep naar het raam toe en staarde naar buiten, maar zag niets. Het was al donker geworden en geschrokken keek Sophie op de klok aan de muur. 'Hayden, mijn moeder, ik heb haar al zo lang laten wachten!'

Hij hield haar schouders vast en keek haar serieus aan. 'Ik zou je nooit uitlachen, Sophie. Nooit.' Hij drukte vluchtig een kus op haar lippen, voordat ze zich van hem afwendde. Toen ze zich omgedraaid had, haalde hij even snel adem en haalde een hand door zijn haren. Als zij bij hem was, werd hij zich opeens zo bewust van zichzelf. Hij keek ook naar de klok en toen naar Sophie. 'Oh, alsjeblieft, blijf nog even!' vroeg hij smekend en pakte haar handen vast.

Sophie keek van Hayden naar de klok en weer terug naar Hayden. Ze liet haar moeder niet graag wachten, maar Hayden verliet ze net zo min. De keuze lag haar niet gemakkelijk en ze at verder van haar appel. Ze zou haar appel opeten en dan langzaam haar jas pakken en dan zou ze én Hayden én haar moeder tevreden kunnen stellen. 'Nog heel even.' zei Sophie met een glimlach.

Opgelucht haalde hij adem en glimlachte naar haar. Hij pakte haar hand vast en nam haar zo weer mee naar de warme woonkamer. Hij ging weer zitten bij het haardvuur en trok haar opnieuw op zijn schoot. Ze leek perfect te passen op zijn schoot en in zijn armen. Hij keek hoe ze de appel at en pookte enkele keren met een stok in het vuur. Hij hield ervan om ermee te spelen. 'Kon je maar hier blijven,' zuchtte hij en drukte een kus op haar schouder.

Sophie liet zich maar al te graag terug naar de warmte van de woonkamer leiden en terug in de armen van Hayden. Al snel bleef er niets meer dan een klokhuis over van de appel en hield ze deze in haar hand waarna ze glimlachte naar Hayden. 'Dat kan niet, ik wil niet weten wat mijn mama dan zou doen.' lachte ze. Zij zag zijn opmerking als een grapje. Hoe kon hij dat nou serieus menen? Zo lang kenden ze elkaar niet en ze was maar 17 jaar oud.

Hij drukte kusjes in haar nek en glimlachte om haar woorden. 'Maar ik heb de meest prachtige logeerkamer,' fluisterde hij en keek haar met fonkelende ogen aan. Hij pakte het klokhuis van haar over en gooide het de open haard in. Daarna keerde hij zich weer om naar Sophie en drukte een zachte, lange kus op haar lippen. 'Ik zal je naar huis brengen, als je beloofd dat we elkaar snel weer zien. Deal?' Hij stak zijn hand uit en trok uitdagend zijn wenkbrauwen op.

Sophie keek naar het klokhuis dat verpieterde in het vuur. Ze vond het er altijd zo triest uitzien: iets dat verging door het geweld van de vlammen. Sophie werd echter gewekt uit haar gedachten door de lange kus van Hayden en toen hij haar weer los liet, had ze nog minder zin om naar huis te gaan. Maar wat moest dat moest gewoon. 'Dat is een deal.' zei ze met een stralende lach en kwam toen overeind van zijn schoot.

Hij stond ook op en liep naar de gang toe, om haar jas te pakken. Hij hield hem open, zodat ze hem gemakkelijk aan kon doen, en deed toen ook zorgvuldig haar sjaal bij haar om. Als laatste drukte hij een kus op haar neus. 'Kom, dan breng ik je naar huis,' zei hij, deed snel zijn eigen jas aan en nam haar toen mee naar zijn auto. 'Kan ik meteen zien waar ik je de volgende keer op kan halen,' knipoogde hij en hield haar deur open.

Sophie gleed in haar jas en verstopte zich in haar sjaal. Ze giechelde bij de kus op haar neus en pakte zijn hand vast toen ze naar buiten liepen. Het was echt al een heel stuk donkerder geworden, maar Sophie zat nu met haar hoofd bij Hayden en niet bij haar moeder. 'Dat is heel aardig van je.' Ze stapte in en klikte de riem vast. Daarna wachtte ze op Hayden en bedacht ze alvast hoe vanaf daar naar haar huis konden rijden.

Hij deed de deur achter haar dicht en stapte toen ook de auto in. Hij deed geen moeite om zijn riem om te doen en startte dus de motor, om zo weg te rijden, het bos in. Tijdens het rijden deed hij geen moeite om planten en bosjes te ontwijken en de normale weg te volgen; dat zou veel te lang duren. Zijn hand legde hij op haar bovenbeen en hij glimlachte naar haar. 'Dus, welke kant moeten we op?'

Sophie leunde met haar hoofd tegen het raam en keek het donker in. 'Als we het bos uit zijn dan is het nog een stukje rechtdoor en dan rechts een zandpad op. Ik geef wel een gil als we er zijn.' Ze glimlachte naar Hayden en schoof meer naar links om zijn hand vast te houden en een kus op zijn wang te drukken. Misschien was dat geen verstandige actie, aangezien hij op de weg moest blijven letten, maar ze kon het niet helpen. 'Ik ben heel blij dat ik je vandaag tegenkwam.'