Het huis van Adriana

Adriana is tevreden met haar grote van huis. Werkelijk is deze ruim voor één persoon en daarbij houdt ze niet echt van poetsen. Het zonlicht dat binnenvalt en een beetje verspreid over de kamers, de voortuin en achtertuin met het mooie groene gras zorgen ervoor dat ze dit een thuis kan noemen. Natuurlijk komt het ook doordat er zich in iedere kamer boeken bevinden. Een wand kookboeken in de keuken, fictie overheerst de woonkamer, zelfs de slaapkamer heeft een wand vol met boeken... Normaal telde dit huis nog twee andere slaapkamers, maar ze heeft de muur eruit gehaald waardoor het nu een kamer is die uitpuilt van de boeken. Adriana kan er nu eenmaal niets aan doen dat ze graag leest. Precies deze boeken. Opnieuw en opnieuw.
Het interieur is simpel, modern, maar rustgevend.

Buren:
Hades woont aan de ene kant.

Spoiler:

Hayden opende zijn achterdeur en stapte zijn nogal dode tuin binnen. Van achteren schalde keiharde muziek uit zijn huis, waarmee hij met zijn hoofd ritmisch op mee bewoog. Zijn ogen vielen al snel op de perfecte plantjes en bomen van zijn buurvrouw Athena die deels in zíjn tuin stonden en vreselijk in contrast waren met zijn achtertuin. Met een ondeugende grijns liep hij naar de rand toe en hield een plant in zijn hand. Terwijl hij aan de meest vreselijke dingen dacht, begon de plant langzaamaan dood te gaan in zijn hand. Hij wist nog steeds niet hóe het hem lukte en wáarom hij het kon, maar het was wel vet.

Adriana zat buiten met een boek een een heerlijk tas thee. Uiteindelijk had ze een jeans shortje aan en een trui waarbij haar haren hoog in een paardenstaart waren. Het was nog heerlijk weer voor oktober en onder het dekentje had ze het meer als warm. Enkel veranderde haar gezichtsuitdrukking meteen toen haar geliefde buurman zijn deur opendeed en oorverdovende muziek. Ze stond op met haar mond al licht geopend tot opeens haar tuin niet meer groen zag. 'Hayden!' Ze schreeuwde niet, maar zei het luid. Ze hield zich meestal kalm. Met blote voeten snelde ze naar het hek en trapte tegen zijn hand. 'En waarvoor heb ik dit te danken?'

Met een geamuseerde blik zag hij hoe Adriana naar hem toe kwam lopen. Nog snel hield hij een andere bloem in zijn handen en trok toen gepikeerd zijn hand weg toen ze begon te schoppen. 'Adriana,' zei hij kalm en begroetend. 'Wat een prachtige ochtend, vind je ook niet? Mooi moment om wat te kletsen met buren. Je tuin ziet er weer piekfijn uit, maar ik verwacht natuurlijk ook niets anders van je. Iemand die zo perfectionistisch is als jij kan zich natuurlijk ook geen lelijke dingen veroorloven.'

Adriana sloeg haar armen over elkaar en keek hem ongelovig aan. Eerder met een mengeling van verveling. Hayden kon geen goede verklaringen afleggen wat duidelijk een lek van mensenkennis was. Waarschijnlijk een lek aan verstand. 'Ik heb veel te danken aan de ideeën uit tuinboeken, maar ik sta altijd open op die met jou te delen,' Hierbij gebaarde ze naar zijn tuin die er helemaal niet fraai uitzag. Elke ochtend wordt trouwens vaak een prachtige ochtend genoemd, hoewel de meeste mensen de zonsondergang mooier vinden dan de zonsopgang. Best ironisch, maar natuurlijk bedoel je het metaforisch aangezien je terugkomt op het feit dat het een mooie dag is in zin van het weer én dat je nog een dagje langer mag leven.' Bij dat laatste glimlachte ze geniepig. Misschien was het een lichte uitdaging. Adriana zou niet over haar heen laten lopen. Ze was godin van de oorlog en van de wijsheid. Dat kon op tegen deze god van de onderwereld. Mensen gingen dood in oorlogen en die kon zij beter voeren dan hij. Dit was een oorlog.

Hij rolde verveeld met zijn ogen bij haar lange preek over zíjn woorden en pakte ondertussen een prachtige, rode roos in zijn handen. Volgens de mensen was deze zo gekleurd door het bloed van Aphrodite - een heerlijk sprookje natuurlijk. Goden bestonden natuurlijk helemaal niet. Nog steeds dreunde de muziek door en beantwoordde hij haar uitdagende blik. 'O god, ik heb naast een prachtige buurvrouw ook nog eens eentje die enorm slim is. 't Zullen vast de boeken zijn. Vertel me eens, geloof jij in happy endings?' Hij leunde tegen een boom aan en hief een wenkbrauw op.

Adriana keek hem een beetje onderzoekend aan. 'In happy endings als dat jij mijn tuin niet meer terroriseert of als in dat wij vrede nemen met elkaar en misschien iets meer?' Ja, ze kende mensen genoeg en grijnsde licht uitdagend aangezien ze wist dat Hades toch anders niet naar haar zou luisteren. Ze wist wie hij was. Niet moeilijk aangezien door enkel huidcontact hier alles doodging, maar blijkbaar wist hij niet wie zij was. 'Ik geloof erin, maar misschien is het niet voor iedereen weggelegd. Natuurlijk niet zoals in sprookjes. Waar komt die vraag vandaan, als ik een beetje interesse mag tonen?'

'Oh, Adriana, je kent toch die verhalen. Twee buren haten elkaar, hebben altijd ruzie en kunnen elkaar wel dood wensen. Tot de een de ander redt of iets anders heldhaftigs en ze worden hopeloos verliefd. Hebben een fijne nacht en leven weer verder.' Zijn hand vond haar gezicht en hield deze vast. Enkel als hij aan vreselijke dingen dacht, kon hij iets doden. Nu kon hij enkel vol verlangen denken naar haar. 'Je tweede suggestie dus. Ik wist het wel, je bent een smart ass. En geen zorgen, we zullen wel naar jouw huis gaan.'

Adriana lachte. Waarschijnlijk klonk geamuseerd, maar toch was ze hem aan het uitlachen. 'Beste Hayden, laten we beginnen met het eerste en die tweede optie nog een beetje open laten.' Zacht klapte ze op zijn wang. 'Je zit nog op school dus dat zou het trouwens erg verkeerd maken en zo'n slimme buurvrouw als ik is slim genoeg voor het niet eenmalig willen.' Dat laatste was voor speelse invulling mogelijk. 'Misschien is het niet voor jou weggelegd, Hayden.' fluisterde ze bij zijn oor en drukte hier vluchtig haar lippen in een speelse glimlach tegen zijn oorschelp, maar al net zo snel stond ze twee meter terug en sloeg giechelend een hand voor haar mond. Zelfs godin van de wijsheid had soms haar streken, maar dit was slim.

Gemakkelijk sprong hij over het hek dat hun tuinen scheidde en liep achter haar aan. Hij ging op de stoel zitten waar ze eerder in had gezeten en klopte op het voeteneinde. 'O Adriana, ook al zie je eruit alsof je altijd de regeltjes volgt, je bent ook iemand die zijn plezier neemt. Kom op, we hebben beiden een saaie dag tegemoet, jij met je boeken, ik met mijn... muziek? Denk ik? Of met een andere vrouw... Maar, wat ik dus bedoel, we hebben hier beiden profijt in.' Hij pakte haar handen vast en trok haar dichter naar hem toe. 'En schop me alsjeblieft niet nog een keer.'

Adriana ging met haar hand door haar haren en liet zich dichterbij trekken. Weer lachte ze sarcastisch. Had ze er nood aan? 'De bittere waarheid is dat mijn boeken helemaal niet saai zijn. Ze zijn juist interessant en erg betrouwbaar.' Dat moest een beetje op hem terugslaan, maar hij was het dan in de negatieve manier. 'Oh Hayden, breng me niet in de verleiding. Ik ken nog meer trucjes.' Hierbij staarde ze hem aan waarna ze zijn arm zo draaide dat hij wel moest loslaten.

Hij moest lachen om haar dubbelzinnigheid in haar woorden en trok haar nog wat dichterbij. Verlangend beet hij op zijn lip. Hij hield wel van vrouwen met veel pit. 'Zoals wat?' kon hij nog net uitbrengen, toen ze zijn armen compleet verdraaide. Hij beet hard op zijn tong om niet te schreeuwen en liet toen toch maar haar armen los. 'Verdomme,' mompelde hij en veegde de kreukels uit zijn overhemd. Misschien had ze wel een beetje teveel pit. 'Wat ben je, een levend vechtmachine?' merkte hij sarcastisch op.

Ze glimlachte tevreden, maar al snel had ze haar kalmte weer bij de hand. Overwinning mocht geen regelrechte trots worden, het moest voor verbetering brengen. 'Ze zeggen je vrienden dicht te houden, maar je vijanden dichter. Ik weet niet wat jij bent, Hayden, maar te dicht komen heeft zijn grenzen. Ik heb mijn grenzen. Het spijt me dat ik niet meteen ga ontdoen van mijn kleren voor jou neus of je verlangend zal liefhebben.' Hierbij ging ze bij hem in de zithoek zitten en keek hem aan. 'Doet het veel pijn?'

Hij trok zijn neus op bij haar medelijdende woorden en stond abrupt op. 'Natuurlijk doet het geen pijn!' protesteerde hij en sloeg zijn armen over elkaar heen. Zijn ogen leken vuur te schieten. 'Weet je, ik denk of weet wel zeker dat ik geen plezier met je ga beleven of kan beleven. Of je kan me het tegendeel bewijzen of ik ga maar eens de stad in naar interessante vrouwen zoeken.' Ja, haar woorden maakten deuken in zijn ego en daardoor maakte ze hem enkel boos.

Enkel bleef Athena kalm zoals je altijd moest doen om een probleem op te lossen. Met Hades had ze vaak onnuttig gediscussieerd of conversaties gehad en zijn temperament was zoals de plaats waar hij woonde: zwart in een vuurzee van vlammen. 'Interessant in de bedoeling van seksueel contact.' Hierbij sloeg ze haar benen over elkaar en steunde achterover. 'Ik dacht juist dat je mij wel interessant vond, maar blijkbaar ben je een slechte verliezer en geef je gemakkelijk je over. Als je het zei om me overstuur te krijgen dan ben ik verplicht om je te zeggen dat die woorden geen effect op me hebben. En alsjeblieft laat mijn tuin gerust als je gaat.'

'Ja, in de bedoeling van seks, wat anders?' Geïrriteerd rolde hij met zijn ogen en balde zijn vuisten. Hij had zin om iets te doden, pijn te doen, te martelen. Het was een ziekelijke verslaving en hij kwam er maar niet vanaf. Het werd enkel erger. Hij schudde zijn hoofd. 'Ik vónd je interessant, voordat je me al je feministische vechtkunsten liet zien.' Hij draaide zich woedend om en pakte een struik tussen zijn handen. 'O ja? Wat wil je eraan gaan doen dat ik dit niet doodt?'

Adriana stond op en keek hem aan. 'Oh Hayden. Wacht een minuutje dan trek ik mijn kleren persoonlijk voor je uit.' Hierbij liep ze op hem af en gaf hem een trap in zijn zij toen ze dacht dat hij de ingeving zou krijgen om de struik wat aan te doen waarna een kus vliegensvlug op zijn lippen werd geplant. 'Ik ben interessant. Ga maar naar je vriendinnen en veel succes.' Hierbij gaf ze hem een duwtje richting het hek om daarna weer naar haar thee te lopen en haar bek. Enkel rekte ze haar spieren nog even voor ze weer plaats nam.

'Fuck!' riep hij uit toen zij hem - alweer - schopte en hield zich staande tegen een boom. Zijn neusvleugels bliezen zich boos op bij elke ademhaling en hij keek haar woedend aan. Hij had zin om haar hele verdomde tuin te doden. Heerlijk, van die verdorde, slappe planten. Nog heerlijker om verdorde mensen te zien. Hij keek enkel verrast bij haar kusje, maar bleef boos. 'Best!' siste hij kwaad, waarna hij naar binnen liep en de muziek nog harder zette. 'Wat vind je hier van?' schreeuwde hij over de muziek uit.

Adriana stond terug op haar terras en piepte over de omheining heen. 'Hardrock (?) is niet echt mijn ding en het is ogal luid, maar hun teksten hebben altijd wel een goede uithaal. Ik snap wel dat je er van kalmeert. En Hayden, had me gevraagd om met je uit te gaan in plaats van die directe aanpak. Vrouwen houden daar niet zo van. Die dat wel doen hun hart zijn al te vaak gebroken of hun opvoedig had een zekere lek, maar vrouwen zijn normaal niet zo ingesteld. Ik al zeker niet.' Hierbij ging ze terug zitten. 'Dan niet. Ga maar afkoelen. Baden ontspand altijd heerlijk. Vind je niet?'

Nieuw

Hugh liep het pad dat naar het grote huis voor hem leidde op. Het was een imponerend groot huis, net zoals dat van Afrodite. Hij snapte niet hoe de bewoners van het dorp het voor elkaar kregen zulke gebouwen neer te kunnen zetten. Waar haalden ze het geld vandaan? Hij stopte bij de voordeur en drukte met niet erg enthousiaste uitdrukking op de bel. Weer een dag in het leven van de menselijke Hugh die de klusjes van jan en alleman klaarde.

Athena had de wijsheid gehad om zelf de enkele planken terug te timmeren en enkele anderer werkjes. Dit huis was oud geweest en weer vernieuwd, maar het materiaal zoeken was haar teveel geweest. Daarbij had ze niet veel tijd door andere zaken in het huis. Ze opende de deur waarbij een man stond in werkkledij. 'Hallo meneer,' Ze glimlachte vriendelijk. Hij leek juist minder goed gezind. 'Kom binnen! Dus vooral de bergruimte moet in orde; ik ben nogal onhandig in wasmachines aansluiten en de enkele planken tegen de muur te krijgen...' (Help?) Ze draaide zich in de ruimte naar hem om. Hij had iets weg waarvan hij erg bekend leek, veel te bekend. 'Dus kan ik je helpen alvast met iets? Tasje koffie voor je er aan begint?' Zo deden mensen toch. Toch zo vermoedde Athena. Het zou ook niet normaal zijn voor haar andere buren -buiten Hayden- dat ze zo afgezonderd leefde.

Hugh liet zich het huis inleiden en luisterde afwezig naar haar woorden, maar eigenlijk was hij alleen maar ingenomen door haar uiterlijk. Ze was een prachtige vrouw en ze had een inteligente blik in haar ogen, maar het opvallendste was dat Hugh haar ergens van leek te herkennen. Toen ze hem iets vroeg, schudde hij dat idee van zich af en schudde zijn hoofd. 'Nee, ik ga liever meteen aan het werk. Waar is de bergruimte?'

Athena glimlachte weer naar hem. Hij had zoiets vertrouwd in hem dat ze nauwelijks achterdochtig kon doen. 'Loop maar mee,' Ze liep door de gang, door haar woonkamer naar een aparte kamer die bij de keuken aansloot. Waarschijnlijk zouden de vele boeken hem opvallen, maar zij was er eerder trots op. Ze opende de deur. 'Leef je maar uit en als ik je zou kunnen helpen dan zeg je het maar.' Ze had een jeans aan met hierop een laaghangende trui waarmee ze speelde.