Het huis van Herald

Het is een geen kartonnen doos, maar een zwart gat.

'Omdat ik zo'n verdomde kort lichaam heb in vergelijking met hoe ik eruit zag.' legde ze hem uit, toen hij vroeg waarom ze zulke schoenen aanhad. 'Daarbij was dit ongeveer het enige wat er in de kast stond in het huis waar ik "woon"' verklaarde ze en glimlachte toen hij zijn jas om haar heen sloeg. 'Popcorn klinkt lekker, en vooral erg zoet.'

Hermes opende de deur en trad binnen met Aphrodite. 'Maak het jezelf gemakkelijk en doe die belachelijke hoge schoenen uit, Aphrodite. Je bent een prachtige vrouw en niets persoonlijk, maar het is leuk als vrouwen klein zijn. Het is niet leuk als ze groter dan je zijn.' Hierbij haalde hij zijn schouders op en liep door. 'Wil je nog wat drinken? Mijn popcorn is helaas op.' Toch haalde hij een grote zak chips tevoorschijn.

Aphrodite deed zoals haar gevraagd werd en trok haar hakken uit. 'Daar heb je gelijk in,' stemde ze met hem mee in en hing zijn jasje op bij de andere jassen. 'Het is echt gezellig.' zei ze, toen ze even rond had gekeken in zijn huis en liep vervolgens achter hem aan. 'Doe maar iets fris... of wijn. Wijn is ook goed.' Ze miste de wijn uit Olympus, niets kon daaraan tippen.

'Bedankt. Ik heb me echt gek gezocht naar goede wijn in plaats van die uit de supermarkt en ik heb iets beters gevonden...' Hierbij haalde hij een iet wat oudere rode wijn uit zijn wijnrek. Hij schonk wat in voor haar en ook voor hem. Deze vond hij redelijk goed smaken. Goden dronken bijna niets anders dan wijn. Hij toch niet. 'Op ons?' Hij hield zijn glas lichtjes op.

'Op ons.' stemde ze met hem mee in en klinkte haar glas tegen het zijne. Ze nam een klein slokje en knikte. 'Dit is inderdaad beter dan die goedkope rotzooi van de supermarkt hier, maar niets kan tippen aan de wijn in Olympus, vind je ook niet?' Ze moest even lachen en ging op de keukentafel zitten.

Herald grijnsde na een slokje en nam haar hand vast om haar zo naar de zithoek te leiden. Snel zette hij een muziekje op. Waarbij hij haar in zijn armen nam. Onzinnig dansen en geen zorgen hebben. Zoals het op de Olympus aan toegingen als ze heuse feesten hadden. 'Mag ik deze dans van u?' Hij boog onnodig diep en keek hierbij speels naar de onderkant van haar kleedje. Het mocht er al helemaal zijn.

Ze zette haar glas neer en giechelde toen hij haar vroeg of hij deze dans van haar mocht. Tja, zelfs de godin van de liefde vond het leuk om zo aangekeken te worden. 'Maar natuurlijk, heer.' zei ze plechtig, pakte zijn hand vast en draaide een rondje om hem heen. Ze danste, zoals ze in Olympus ook zou dansen. Uitdagend, een tikkeltje speels, maar ook sexy en strak.

Hermes hield van Aphrodite haar manier van kijken. Men zei dat ze met een enkele blik mensen en goden verliefd zou kunnen maken, maar zelfs zonder die kracht zou ze het kunnen. Zijn handen maakte zich los van de hare waarbij ze een weg rond haar lichaam vonden, Zacht drukte hij zijn lippen tegen haar wang. 'Slechte zet van je om in mijn huis te komen, Aphrodite. Niet dat ik je zomaar weg laat gaan.' Zijn grijns was speels.

Aphrodite begon te lachen en haalde haar schouders op. 'Misschien was het mijn intentie ook helemaal niet om weg te gaan.' zei ze op een speelse toon en keek hem verleidend aan. Ze legde één hand op zijn borstkas en ging dichter tegen hem aan dansen. Het leven als een sterfelijke was ook best leuk.

Hermes glimlachte tevreden. Het maakte hem niet uit dat ze dit deed met meerdere mannen. Iedereen zou een stukje Aphrodite, iedereen wou liefde, een vrouw of man... Het was normaal om deze verlangens te hebben. Helemaal als mens. 'Niet de intentie? Deze avond wordt steeds beter en beter-'

Aphrodite krulde haar mondhoeken omhoog en liet een vinger over zijn borstkas glijden. Ze kon niet anders zeggen dan dat ze ervan hield. Dat ze hiervan hield. Liefde verspreiden - beter gezegd, liefde aan mensen geven. Haar liefde aan mensen geven. Aan de mensen die het verdiende.

Hermes moest toegeven dat de vingers die zijn borstkas streelde ervoor zorgde dat hgij enkel warmer werd vanbinnen. Zacht drukte hij een kusje net achter haar oor waarbij hij haar lichaam zacht naar dat van hem bracht, door haar haren streelde en een spel met oogblikken begon. Speels, willend en verleidelijk. Hij wou haar min of meer voor zich winnen, hij wou moeite doen.

Aphrodite keek hem licht giechelend aan en sloeg haar armen om zijn nek heen. Het was meer dan duidelijk dat hij haar wilde, het was iets dat ze al zo vaak had meegemaakt dat ze dat in een oogwenk kon herkennen. 'Hermes toch,' zei ze zachtjes en begon weer te grijnzen. En hoe vaak ze het dan ook had meegemaakt, het bleef altijd leuk.

Enkel grijnsde hij terug. 'Het spijt me, Aphrodite.' Hij wist dat het haar niks kon schelen, maar zei het toch op een melodramatische toon. Weer werd die grijns iets breder. Hij knipoogde naar haar. Een stille hint naar wat hij wou, naar wat zij wou, wat ze wilde. Het was juist en er was niks mis mee. Goden konden perfect elkaar beminnen. Daarmee kreeg je minder problemen dan mensen of nympfen. Eigenlijk haatte hij die laatste.

'Ik geloof er niets van.' lachte ze en draaide een rondje om hem heen. Het was dat hij een god was en dat ze wist wat ze deed - anders zou dit nog wel eens verkeerd kunnen uitpakken: ze was de godin van de liefde, maar ze stond er ook om bekend dat ze de harten van andere brak. Mensen waardeerde het nou eenmaal niet als je meerdere mannen beminde.

Hij grijnsde en nam haar hand vast om haar zo een rondje te laten draaien. 'Je hebt me door, mooie dame.' Zachtjes trok hij daarna weer tegen zich aan. Zijn lippen vonden die van haar. Opeens. Bij een stuk waar zachtere klanken kwamen. Hij had het geweten, maar slechts het verlangen dat zich ophoopte in zijn buik werd hem te veel. Hij beroerde haar lippen, beet speels op haar onderlip waarna hij haar weer aankeek. 'En wat vond je daarvan?'

Aria had dit zeker niet verwacht, maar haar lippen krulde op tot een glimlach. 'Dat was onverwacht, maar ik maak geen bezwaren.' lachte ze en kuste hem zachtjes terug. Ze had er totaal niet over nagedacht, maar ze voelde zich lichtelijk schuldig tegenover Ash, maar hij was een god - dus dat begreep hij vast wel.

'Hoopte ik al,' prevelde hij tegen haar lippen aan waarna hij haar meenam naar de bank. Haar lichaam was prachtig, het blonde haar dat zich verspreidde over het kussen was zacht en die prachtige lippen verleidelijk. Weer kuste hij haar. Dit keer meer hongerig, eisende, maar nog steeds met die eeuwige zachtheid.

Het was raar, maar op één of andere manier kon je merken dat je met een god te maken had. Hij was teder en wist hoe je een vroeg moest behandelen: met tederheid. Het was fijn om in zijn armen te liggen, maar ze kon haar gedachten er niet bijhouden. Steeds dwaalde ze af naar Ash.