Het huis van Oliver

Er is maar één ding waar je aan denkt als je het huis van Oliver ziet: Dat. Is. Groot. En ja, het is inderdaad groot, veel te groot voor hem alleen. Maar ja, na het overlijden van zijn oud-tante moest toch iemand het huis overnemen? En ja hoor Oliver was de gelukkige weer. Tuurlijk is het een mooi huis, maar Oliver voelt zich er alles, behalve thuis. Hij vind het vreselijk om iedere dag door zijn gigantisch huis te moeten banjeren en het ook nog eens moet schoonhouden. En dan heeft ie ook nog die paarden in de achtertuin, die hij simpelweg - om een of andere reden - niet kan wegdoen.

Spoiler:

Met grote passen liep de vrouw op de voordeur van het enorme huis. Geiriteerd drukte Erin op de bel naast de deur. Hoewel dat misschien niet nodig was geweest gezien ze nog geen drie seconde later alsnog op de deur dreunde. Ze was net terug van haar werk en hoorde die beesten al voor ze de deur door was. Ze was het echt zat. Rot beesten.

Oliver zat net weer achter zijn ouderwetse typmachine - ja die gebruikte hij nog - toen de bel ging. Rustig stond hij op, maar al snel versnelde hij zijn pas toen er daarna ook nog eens op de deur gebonkt werd. Nadat hij de deur van het slot had afgehaald, opende hij deze. 'Buurvrouw,' zei hij rustig. 'Waar heb ik dit bezoek aan te danken?' Zijn stem was zoals altijd rustig en beheerst.

'Die beesten van je,' antwoorden ze direct en kortaf. Zonder hem te begroeten of de moeite te nemen beleeft te zijn. 'Overdag zijn ze al vervelend. Maar ik hoor ze nu ook elke keer 's nachts.' merkte ze geïrriteerd op. Ze zette haar hand in haar zij en keek hem afwachtend aan. Erin kon er niet zo goed bij hoe haar buurman altijd zo rustig overkwam.

'Geloof me, je bent niet de enige die ervan wakker ligt en als ik had geweten wat ik eraan zou kunnen doen had ik het gedaan. Maar ik weet niet wat er met ze aan de hand is, ze zijn de laatste tijd zo onrustig..' ratelde hij half in zichzelf en keek haar toen weer aan. 'Ik zal nog eens kijken of ik er iets aan kan doen, maar ik ben geen paarden expert.'

'Er valt zat aan te doen hoor,' merkte Erin op. In haar hoofd somde ze al een paar prima oplossingen op, die worden dan wel niet geapprivieerd, maar het zou meer dan prima werken. 'Haal er anders een paarden expert bij.' Gaf ze als optie. 'Anders doe ik er eigenhandig iets aan en ik kan je vertellen dat dat een hoop rotzooi geeft.' Erin kon het niet laten om een blik in zijn huis te werpen.

'Zolang je de beesten maar met rust laat, zij kunnen er ook niets aan doen. Misschien is het wel de verandering van het weer...' Hij keek even bedachtzaam en haalde zijn schouders op. 'Ik zal eens kijken wat ik eraan kan doen, nogmaals; ik zal het proberen.' Hij glimlachte even naar haar. Ze was altijd zo koppig en nors. Hij had haar echt nog nooit in een goede bui gezien.

'Jawel, ze kunnen hun kop houden.' Erin ergerde zich aan hoe hij zijn schouders ophaalde. Dat die beesten overdag herrie maakte nam ze over het algemeen voor lief, dat ze stonken was tot daar aan toe, maar ze hoefde niet wakker gehouden te worden door die rot beesten. 'Proberen is niet genoeg, regel het gewoon.' hield ze stug vol.

Oliver fronste zijn wenkbrauwen en knikte. 'Oké, oké. Rustig aan, het is niet dat ik kan toveren, het is maar dat je het weet.' Alsof hij er wat aan kon doen dat de paarden herrie maakte? Het waren nou eenmaal paarden. 'En anders bestaat er ook nog een andere magische oplossing.' Hij boog zich dichter naar haar toe, alsof het een geheim was en mompelde vervolgens in haar oor; 'Oordoppen.'

Bij zijn opmerking over oordoppen haakte Erin haar vinger achter de hals van zijn shirt (?) om hem op deze afstand van haar te houden. Ze keek hem aan met een blik die op zich al genoeg zei. 'Er bestaat ook nog een bepaalde groep mensen weet je,' vertelde ze hem op dezelfde, maar een ingehouden, toon; 'Mensen die werken voor hun geld en vroeg worden gewekt door hun wekker.' Haar stem werd iets harder, maar was nog steeds ingehouden waarna ze haar vinger terug nam. 'Althans, als er niet een stel paarden de hele nacht je wakker houden.'

'Jij en werken? Wauw, daar had je nou nooit voor aangezien.' merkte hij op met een zelf voldane glimlach en trok zich los van haar. 'Maar aangezien je waarschijnlijk toch zo naar je "werk" moet, wil ik mezelf excuseren en verder gaan waar ik mee bezig was.' zei hij kalm en glimlachte naar haar. 'En anders kan je natuurlijk altijd nog verhuizen.' Oliver was niet boosaardig van zichzelf - zijn buurvrouw echter hield ervan om ruzies te maken, maar mooi niet dat hij daarin trapte.

'Ik kom net terug van een dienst van 8 uur. Zou je ook eens moeten proberen.' antwoorde ze. De zelfvoldane glimlach kon maar beter van zijn gezicht verdwijnen. 'Wat je deed kan maar beter te maken hebben met die rot beesten van je.' ze had op het punt gestaan zich om te draaien toen hij een opmerking maakte over verhuizen. 'Verhuizen is niet nodig hoor,' zei ze terwijl ze hem poeslief aan keek. 'Als jij er niets aan doet, dan doe ik het wel.' Nog steeds stond er een lieflijk en onschuldige uitdrukking op haar gezicht, maar hij wist prima dat ze op niets onschuldigs doelde.

'Ik zal het onthouden,' verzekerde hij haar en zette een stap naar achteren. 'Ik spreek je vast nog wel eens, denk je niet?' Hij bracht een glimlach op zijn gezicht en keek haar aan. 'Het was me een genoegen om je weer eens te spreken Erin, echt. Oh en aardig zijn is geen misdaad, dat weet je toch? Want volgens mij is al jou vriendelijkheid uit je gedropen...' constateerde hij en glimlachte vervolgens weer. 'Nog een prettige dag dan.'

'Ja vast,' merkte ze ongeïnteresseerd op. 'Alsof doe beesten van je wel hun kop houden als ik aardig tegen je zou doen.' Ze draaiden met haar ogen en keerde zich om zonder gedag te zetten. Ze had honger.

-Gone-

Nieuw

Hugh stapte zijn truck uit en keek naar het grote huis voor zich. Of het lag aan hem, of iedereen leek in dit dorp ontzettend rijk te zijn. Hij haalde zijn gereedschapskist voor de zoveelste keer deze dag uit de achterbak en liep naar de imposante voordeur. Deze klus was gelukkig weer eens wat anders dan verstopte goten, kapotte vaatwassers en defecte telefoons.

Oliver had al snel uitgevonden wat het probleem was bij de paarden: Hun hoeven waren versleten en ze waren nodig aan vervanging toe. Hij had geen idee waar hij naartoe had moeten gaan, maar toen bleek dat de monteur in de stad, dezelfde was als de smid en die had hij dus maar gebeld. Hij zat achter zijn typmachine, maar nog steeds kwam er niets uit. Net toen hij naar zijn boek wilde grijpen, ging de bel. Haastig liep hij naar beneden en opende de deur.

De deur ging open en Hugh deed zijn uiterste best oprecht te lachen naar de bewoner. 'Goedemiddag, ik kom voor de paarden. Er waren nieuwe hoefijzers nodig, klopt dat?' Hugh had geen idee waar deze man zijn paarden had gezet, maar het zag er niet uit als een uitermate geschikte plek voor paarden. Ach, die mensen moesten het zelf maar weten.

Oliver fronste zijn wenkbrauwen even en knikte toen. 'Oh ja, natuurlijk. Kom binnen.' Hij zette een stap opzij zodat de man het huis kon betreden. 'Ze staan achter in de tuin, ik zal wel even met u meelopen.' Toen de man binnen was, sloot hij de voordeur weer en liep vooruit om hem de weg te wijzen.

Hugh volgde de man gewillig en probeerde zijn blik niet te veel rond te laten dwalen door het huis. Hij wilde niet de indruk geven dat hij de plek nieuwsgierig inspecteerde of dat hij er uberhaupt interesse in had. Zijn stok tikte met regelmaat op de vloer, dat geluid dat verried dat Hugh niet zonder een steun kon. 'Wat voor paarden zijn het?' vroeg Hugh om dat tikkende geluid te overtreffen.

'Arabische volbloeden als ik het goed heb. Ze zijn officieel niet van mij - nou ja, nu wel - maar ze waren van mijn oudtante en ik heb ze geërfd.' legde hij uit en opende de tuin deur. Iedere keer als hij deze deur opende, verbaasde het hem hoeveel land hij had. Aan het begin was er een kleine verhoging, waar het betegeld was en dus een soort terras vormde, met een kleine fontein. Dan liep het met een klein trappetje naar beneden, waar het gras begon en een eind verderop was een stuk land waar de paarden op konden lopen en natuurlijk hadden ze een stal. 'Het zijn er trouwens vijf.'

'Aha.' Hugh was verrast toen hij de grote tuin zag. Dat had hij niet verwacht toen hij op straat voor het huis stond. Hij moest bekennen dat het er geweldig uitzag, ook al was Hugh niet zo van dat buiten gedoe. 'Dat is een hele klus, 5 paarden, als je er niet gewend aan bent.' Hugh had wat moeite met het trappetje, maar kwam zonder te vallen beneden.

'Dat is het inderdaad, maar ja - ik kan ze gewoon niet wegdoen.' Hij liep alvast richting de stal, waar hij de paarden gisterenavond had ingezet, en opende de grote staldeur. Er bevonden zich vijf boxen in, voor één paard elk, en ze begonnen te hinniken toen hij binnen kwam. 'Heeft u nog iets nodig wat ik voor u kan pakken?' Het viel Oliver nu pas op dat hij mank liep.

Hugh bekeek de stal aandachtig. De paarden waren prachtige wezens en goed onderhouden ook. Op die hoefijzers na dan, maar die kon Hugh zo niet zien. 'Nee, ik heb alles hier.' Hij hield zijn kist op en de hamer in zijn andere hand. Hij had moeten nadenken over hoe hij dit precies ging doen, want in deze mensenwereld kon hij niet zomaar vuur uit zijn handen laten schieten om het ijzer te verwarmen.

Oliver knikte en haalde zijn schouders op. 'Oké, nou als je iets nodig hebt dan hoor je het wel. Kan ik misschien iets te drinken voor je inschenken voor zo meteen?' Oliver vond dat je mensen die iets voor je deden met respect moest behandelen, ook al kregen ze geld voor hetgeen wat ze voor je doen. Ze doen het toch mooi wel.

'Graag wat water.' antwoorde Hugh kort, zijn aandacht ging al niet meer uit naar de man, maar naar de paarden. Misschien had hij meer aandacht moeten besteden aan de man, want het was zo'n bekend gezicht. Echter had Hugh al een box geopend en streek langs de nek van één van de paarden.