Hugh's Huis

Hugh's huis staat in één van de zijstraatjes in het dorp. Het liefst had hij een plek bij de mensen vandaan gekozen, maar omdat zijn mobiliteit hem niet verbrengt, is hij in het dorp gaan wonen. Zijn huisje is in een rijtje tussen andere huizen gepropt. Het is een nauwe straat met oude gevels. Omdat het huis zo ingebouwd is, valt er niet veel licht binnen. Maar daar heeft Hugh totaal geen problemen mee, meestal laat hij het de lampen uit en schijnt alleen het hardvuur een flakkerend licht. De kamers in het gebouw zijn klein, gesloten en staan vaak vol met oude meubels. De boven verdieping is leeg en kil. Hugh heeft nooit de moeite genomen de trap op te gaan. Achter in de lange, smalle tuin is een schuurtje waar Hugh zijn werkplaats van heeft gemaakt.

Spoiler:

Met een cake in haar handen belde Aria aan bij het huis waar Hugh bleek te wonen. Het was niet moeilijk om erachter te komen waar hij leefde, zodra je naar iemand vroeg die moeilijker liep, wezen ze allemaal naar dat huis. De cake was als bedankje voor het maken van haar vaatwasser. Hij was zo abrupt weg te gaan, dat ze hem niet over had kunnen halen om een beloning aan te nemen, dus dan moest het maar zo. Nu alleen nog hopen dat hij opendeed.

Hugh was achter in het huis, in de keuken. Hij had voor zichzelf wat boterhammen gesmeerd, toen hij de bel hoorde gaan. Het was er zo eentje die door het huis galmde, anders zou hij het toch nooit horen. Grommend pakte Hugh zijn stok en hinkte naar de voordeur. Als het weer zo'n verkoper was dan zou ie gek worden. Echter vond hij iemand die Hugh niet verwacht had. 'Afrodi.. Aria.' Hij verbeterde zichzelf snel, wat als iemand dat hoorde.

Aria glimlachte naar hem en hield de cake naar voren. 'Ik weet dat je geen bedankje wilde, maar dit was toch echt het minste wat ik kon doen. Dingen bakken in de mensen wereld is overigens best leuk, weet je dat!' kirde ze enthousiast en glimlachte liefelijk. Ja, bakken was leuk en je kon er eindeloze dingen mee doen. Cake, cupcakes, broodjes en ga zo maar door.

Hugh was ten eerste al overrompeld door haar verschijning in de deuropening te zien staan en vervolgens keek hij haar met open mond aan toen ze een cake omhoog hield. 'Eh, dat had je echt niet hoeven doen?' Hij wilde niet onbeleefd zijn, maar tegelijkertijd had hij hier zo geen zin in. Bovendien wilde hij haar enthousiasme niet de grond in stampen, dat was niet echt Hugh's manier van doen.

'En toch heb ik het gedaan.' zei ze grijnzend. 'Ik moest je op een manier bedanken en ik wist dat je geld niet zou aannemen, dus toen dacht ik - ach een cake kan geen kwaad. Het is iets kleins, maar het is toch een bedankje.' Een glimlach speelde over haar lippen heen, terwijl ze wat op en neer stond te trappelen. 'Ik wil niet onbeleefd zijn, maar - zou ik misschien even mogen binnen komen, het is echt ijskoud buiten.'

Hugh staarde met een frons naar haar lichaam. Hij had niet eens tijd om na te denken toen ze vroeg of ze binnen mocht komen en stapte dus opzij zodat ze er langs kon. 'Ik ga me niet verontschuldigen voor de troep.' zei hij tegen haar, wat indirect toch een verontschuldiging was. 'Bij de haard kun je je opwarmen.' Met zijn stok wees Hugh in de richting van de woonkamer.

'Oh, dat geeft niet.' wuifde Aria zijn verontschuldiging weg en liep in eerste instantie naar de woonkamer toe. 'Oh, ik heb die cake nog steeds - waar kan ik hem neerzetten?' Ze liep terug naar hem toe en glimlachte even. Ze moest hem nageven dat hij er helemaal niet verkeerd uit zag, het was zonde dat hij zijn... handicap nog steeds bezat - maar Aria was niet zo moeilijk en keek daar zonder problemen doorheen.

'Keuken.' Hugh liep door naar de keuken, waar zijn boterhammetjes nog op hem lagen te wachten. 'Zet hem maar op het aanrecht.' Hij schoof het brood en beleg aan de kant en keek toen wat ongemakkelijk in het rond. Hugh had nooit visite, misschien dat hij daarom nooit opruimde. Hij tikte met zijn stok op de stenen vloer.

Aria liep vrolijk achter hem aan en zette de cake op de tafel neer. 'Ik had geen idee waar je van hield, dus ik heb hem maar gewoon naturel gelaten.' zei ze met een glimlach en liep terug naar de woonkamer, waar ze haar handen voor de open haard hield. 'Weetje, ik vind dat rommelige wel wat hebben. Het is gezellig.' Bij dit huis kon het, maar bij zichzelf zou ze het nooit toelaten: ze zou er nooit fatsoenlijk in kunnen leven.

Hugh keek even naar de cake en vroeg zich af er niet perongeluk zout in zou zitten in plaats van suiker. Of wist hij veel wat er mis kon gaan met cake. Hugh liep maar achter haar aan naar de woonkamer en ging op de leuning van de bank zitten. Hij moest zijn been wat rust geven. 'Het scheelt een hoop werk.' Gezellig was nou niet echt het effect dat Hugh wilde bereiken met zijn troep.

'Dat inderdaad ook.' Aria lachte naar hem en ging op de grond voor de open haard zitten. 'En hoe bevalt het leven je hier?' vroeg ze hardop af, nadenkend of ze hem dat de vorige keer ook niet had gevraagd. Ach - als ze dat had gedaan was ze het in ieder geval weer vergeten. 'Ben je trouwens al eens naar die kraam geweest in het centrum, ze verkopen er iets genaamd "oliebollen" ik heb nog steeds geen idee wat het werkelijk zijn, maar het is echt overheerlijk!'

Hugh wist dat Afrodite altijd zo was, maar toch verbaasde hij zich nog over de spontaniteit van haar handelingen. Ze nodigde zichzelf ui het huis binnen te komen, zonder ook maar een beetje onbeleefd of opdringerig over te komen. Misschien lag dat echter aan haar charmes. 'Ik kom niet zo in het centrum.' gaf Hugh als antwoord.

'Oh, dan moeten we er echt een keertje samen naartoe gaan! Of ik neem er eentje voor je mee, wat jij liever hebt.' Het was Aphrodite wel duidelijk dat hij niet iemand was die graag buiten was. Ze snapte het wel, maar zelf zou ze gek worden van de eenzaamheid die je dan overspoelde. Zo alleen in een huis zitten was niets voor haar.

Hugh keek naar Afrodite en glimlachte zwakjes. Het was weer eens wat anders om iemand niet te zien weglopen bij het aanblik van zijn been, maar Afrodite leek hem aan te zien voor een gezelligheidsdier. 'Ik heb het niet zo op menseneten. Veel te gefabriceerd allemaal. Doe mij maar gewoon iets natuurlijks, iets rauws.' Hugh kwam los van de bankleuning en liep naar de keuken. 'Iets drinken?' riep hij terug naar haar.

'Probeer het alsjeblieft! Al is het maar voor mij.' Ze trok een pruillipje en keek hem aan. Het mensengedrag kreeg ze al aardig onder de knie. Een pruillip trekken was blijkbaar erg populair hier en het leek goed te helpen als het aankwam op overhalen. 'Oh lekker! Doe maar een kopje thee ofzo, of koffie is ook goed.' zei ze enthousiast.

Zelfs Hugh kon haar zielige blik niet weerstaan. Normaal was hij niet keihard, maar werkelijk Afrodite wist altijd wel een manier te vinden haar zin te krijgen. Wat voor voordelen je wel niet had als je de godin van de liefde was. 'Prima, ooit zal ik er een proberen.' In de keuken zette hij het koffiezetapparaat aan. Hij had geen zin én thee voor haar én koffie voor zichzelf te zetten, dus kreeg Afrodite ook koffie.

'Yes!' zei ze enthousiast en ging op de bank zitten. In het begin was Aphrodite terughoudend geweest, maar inmiddels had ze haar plaats in deze wereld gevonden en het beviel haar prima. Ze hield van dit leven, om onder de mensen te zijn. Je leerde mensen kennen, en af en toe was het gewoon leuk om ze te verleiden.

Met twee stomende mokken koffie liep hij terug de woonkamer in. Hugh overhandigde haar de ene en ging zelf met de andere in zijn handen in de leunstoel tegenover Afrodite zitten. Af en toen nam hij een slok koffie en bekeek ongegeneerd haar gezicht. 'Het bevalt je hier wel.' constateerde hij met een afwezige blik. Hij hoopte dat het hem ook beter zou gaan bevallen, want nu had hij er werkelijk een hekel aan.

Ahprodite knikte. 'Het bevalt me hier inderdaad wel goed moet ik zeggen.' zei ze met een glimlach en dronk een slok van de heerlijke koffie. 'Deze mag je wel vaker voor me zetten, het is heerlijk.' Ze moest toegeven dat ze niet zo'n koffiedrinker was, maar dit smaakte erg goed. 'En jou bevalt het niet.' constateerde ze eveneens over hem. 'Dat is aan alles af te lezen.'

'Ben je het nog niet beu?' Hephaistos keek haar aan, maar draaide zijn blik naar de openhaard. Hij nipte aan zijn koffie en glimlachte zwakjes bij haar compliment. Hij gebruikte echte koffie, niet van die voorgemalen supermarkt koffie. 'Ik doe ook niet echt moeite om het te verbergen.' stelde hij droog vast en waagde zich er nog eens aan een blik op haar te werpen. Zelfs in zijn donkere, rommelige en stoffige huis leek ze op haar gemak.

'In het begin was ik het snel zat. Ik wist niet wat ik hier moest doen, dus ik hing maar een beetje rond. Maar nu, ik vind het heerlijk. Het is eens iets anders dan Olympus, je hebt geen verplichtingen, je hoeft geen god uit te hangen - hoewel dat ook heerlijk was - en je kan gewoon doen wat je wilt.' Natuurlijk, als godin door het leven gaan was iets wat veel mensen benijdde, maar in dit leven leerde je het tenminste te waarderen. 'We waren veel te arrogant, nu leren we tenminste hoe het voelt om aan de andere kant te staan.'

'Ik houd niet van verandering.' zei Hephaistos zuur en keek naar de kleurige vlammen. Hij verlangde terug naar zijn donkere grot en het warme vuur, dat was alles wat hij nodig had. En natuurlijk zijn werk. Maar alsnog kon hij niet ontkennen dat dit, deze wereld, iets aparts had. Toch vond hij hier ook niet wat hij verloren was in de godenwereld: zijn trots en zijn gezonde lichaam.

Aria keek haar aan. 'Je moet leren om van je leven te gaan houden Hephaistos.' zei ze eerlijk tegen hem. 'Je doet net alsof alles in deze wereld vreselijk is, alsof jou leven vreselijk is - maar ik kan niet geloven dat je geen dromen hebt, geen doel waar je naar streeft. Geen liefde.' Ze had het idee dat hij niet wilde liefhebben en ze snapte niet waarom hij dat niet zou willen. Iedereen wilde toch liefde?

'Ik ben geen man van liefde, Afrodite. Dat werd al voor me bepaald toen ik nog maar jong was.' Hephaistos had niet de beste tijd gehad op de Olympus. Hij werd er vanaf gegooid door zijn eigen ouders en werd verbannen. Hij was alleen maar teruggekeerd vanwege een list. Niet omdat de goden hem graag terug wílden, maar omdat ze hem nodig hadden. Hij had zijn mok leeg gedronken en stond op om naar de keuken te waggelen en zijn mok bij te vullen. Kort bleef hij in de keuken staan om op adem te komen.