Het huis van Ash

Toen hij zei dat ie aan de rand woonde, bedoelde hij ook echt aan de rand. Aphrodite was nog nooit in dit deel van het dorp geweest, maar ze moest hem nageven - het was een indrukwekkende plek. Niet iets waar zij zou willen wonen, het was hier veel te stil voor haar. 'Ja, ik woon meer in het centrum, waar de mensen zijn.' grinnikte ze. 'Maar dit is ook een indrukwekkende plek om te wonen.' gaf ze toe.

Hij reed het pad van zijn huis op en staarde ondertussen kort naar de bomen die langzaamaan de kleuren van de herfst kregen. Hij was gek op deze plaats. 'In het centrum is het ook leuk wonen,' gaf hij toe en stopte de auto voor zijn huis. Snel liep hij naar haar kant en opende haar deur. 'En daar zijn inderdaad de mensen. Hier vind je enkel mij en allerlei dieren. Ook leuk gezelschap.'

Aphrodite begon te lachen en stapte uit. 'Ik prefereer toch mensen, sorry Asclepius.' Ze moest grinniken om het idee dat ze met enkel en alleen dieren zou leven. Nee, dat zou ze niet kunnen. 'Maar het is wel een mooi huis, dat moet ik toegeven. Weet je hoe oud het is?' Het zag eruit alsof het er al een tijdje stond, maar daar hield ze wel van.

Hij bekeek zijn huis en dacht even na. 'Ik... Ik zou het niet weten. Ik zal het later opzoeken, nu ben ik er ook benieuwd naar.' Hij opende de voordeur en liet hunzelf snel binnen. Het was buiten snel koud geworden. Hij hing zijn jas op en wachtte erop dat hij de hare op kon hangen. 'Ik weet niet waarom dit huis en deze omgeving me zo aansprak. Misschien omdat het zo... anders is dan de Olympus.'

'Het is inderdaad anders dan Olympus, al zou ik liever een onbezorgd leventje in Olympus leiden. Nou ja - niet geheel onbezorgd natuurlijk, maar je snapt wat ik bedoel.' Als ze teveel aan Olympus dacht kreeg ze ontzettende heimwee, dus wilde ze dat zo vaak mogelijk vermijden. 'Ik mis Olympus, en jij?'

'Ik snap wat je bedoelt,' zei hij en leidde haar mee naar de woonkamer. 'Wil je wat drinken? Of wat te eten?' Hij liep naar de keuken die aan de woonkamer grenste en kon zo met haar verder praten. Hij keek verrast op bij haar vraag. 'Ik mis Olympus ook heel erg, maar meer de gedachte dat de Titanen van ons hebben gewonnen. Dat we dus toch niet onverslaanbaar zijn. Dit leven zie ik eerder als een nieuw avontuur, een nieuwe uitdaging.'

'Iets te drinken zou fijn zijn.' Aphrodite ging zitten en bungelde wat met haar benen rond. 'Nee, we zijn niet onverslaanbaar - maar ik weet niet, ik wil gewoon terug. Maar ik moet er niet teveel aan denken, want dan wordt ik sentimenteel, dus ander onderwerp.' Ze lachte er overheen en glimlachte naar hem.

Hij schonk twee glazen met wat drinken in en liep hiermee weer naar Aphrodite toe. De glazen zette hij op de tafel neer en ging op de bank naast haar zitten. 'Ik wil ook graag terug. Maar... tja, oké, ik zal er niet over doorgaan,' glimlachte hij geruststellend en legde even zijn hand op haar schouder. 'En het komt allemaal wel goed, Aphrodite. Heb je hier eigenlijk werk? Of doe je een studie?'

'Ik doe veel met visagie. Blijkbaar is dat het synoniem voor schoonheid hier en ik probeer er iets over op te steken, maar ik ben er niet weg van.' Ze haalde haar schouders op en keek hem aan. 'En jij werkt als dokter, dat hoef ik niet meer te vragen.' zei ze lachend en keek naar zijn hand op haar schouder. Hij was lief, dat was hij zeker - en zijn bedoelingen waren goed.

Hij haalde verbaasd en verward zijn wenkbrauwen op. 'Iemand die mensen mooier kan maken? Dat kon jij toch altijd alleen?' Als Godin bezat ze zulke krachten op de Olympus. Hij had enkel geen idee welke krachten ze nu nog had. 'Heb je eigenlijk nu nog krachten die je ook op de Olympus had?' Zelf had hij enkel zijn genezingskrachten nog, alhoewel - dat was ook het enige dat hij op de Olympus had. Hij keek ook naar zijn hand op haar schouder en trok hem verlegen weer terug. 'Ik denk dat de vrouwen zich maar gelukkig mogen prijzen dat jij hun mooier maakt als visagiste.'

'Ik kan liefde geven aan mensen en mensen verleiden - al probeer ik het zo min mogelijk te gebruiken.' Ze giechelde even bij de gedachten en keek hem aan. 'Ik mis mijn krachten, alle krachten.' gaf ze toe. Het was een heerlijk gevoel om mensen schoonheid te geven. 'Maar dat is nou juist het hele probleem. Make-up maakt hen niet mooier, alleen maar... kunstmatiger. Make-up haalt de ware schoonheid van mensen weg. De schoonheid die ze misschien zelf niet zien, maar die er wel is.'

Hij werd nieuwsgierig bij het noemen van haar krachten en keek haar aan. 'Dus, jij zou mij spontaan op iemand verliefd kunnen laten worden? Ik moet maar oppassen met jou in mijn buurt,' zei hij plagerig en nam een slok van zijn drankje. Opnieuw keek hij haar verward aan. Hij merkte dat hij zoveel minder dan haar over deze wereld wist. 'M... Make... Make-up? Wat is dat?' Hij voelde zich weer rood en warm worden en keek dus naar de grond. 'Oh, je bedoelt dat spul dat vrouwen op hun ogen, wangen en lippen smeren?' Hij had de eerste keer enkel kunnen staren toen een patiënt van hem opgemaakt was.

'Dat zou ik inderdaad kunnen ja.' giechelde ze onschuldig en keek hem aan. 'Ik zou je verliefd kunnen maken op iedereen op deze wereld als ik dat zou willen.' Bij zijn volgende woorden moest ze lachen. 'Ja, dat is een soort laag huidskleurig spul dat je over je gezicht heen smeert om allerlei dingen te verbergen. Echt walgelijk.' Hij leek de woorden zelf inderdaad ook al te kunnen plaatsen. 'inderdaad, dat bedoel ik ja.'

'Dat is een best wel enge gedachte dat ik naast de beste koppelaarster van de wereld zit,' lachte hij zachtjes en gaf haar glas aan. Even keek hij haar nog aan en kon zich eigenlijk niet herinneren of ze mooier was in de Olympus dan nu. Hier leek ze ook te stralen. 'Dingen verbergen?' Hij trok ook een vies gezicht en kon het toen niet laten om ook nog haar gezicht te bestuderen. Ze was zo'n prachtige vrouw. 'Ik vind je zo op het mooist,' zei hij zachtjes.

'Eng hè.' grapte ze lachend en dronk wat uit het glas. 'Ja, het is vreselijk, ik snap niet dat mensen het zouden willen - maar ja, wie ben ik om daarover te oordelen?' De godin van de liefde, maar ja - die had blijkbaar niet zoveel inleg meer in dit soort dingen. Aphrodite keek op en glimlachte naar hem. 'Dat is lief, Asclepius.' zei ze teder en glimlachte.

Hij glimlachte verlegen om haar woorden en draaide zich wat om op de bank om haar beter aan te kunnen kijken. 'Ik vraag me constant af... Hadden we kunnen winnen van de Titanen? Of zouden we nog kunnen winnen? Want het lijkt erop alsof we krachten hebben verloren toen we hierheen werden gestuurd. Mensen weten zelfs niet meer wát ze zijn. Ik ben zo bang... dat we hier altijd vastzitten.'

Aphrodite haalde haar schouders op. 'Ik weet niet of we hadden kunnen winnen, als we niet zo aan het kibbelen waren geslagen misschien wel. Maar - ze waren gewoon goed voorbereid en dat waren wij niet. Ze hebben dit waarschijnlijk al jaren zitten plannen en wij hebben gewoon nooit iets opgemerkt en dat was ons zwakste punt. We waren téveel bezig met ons eigen leventje in Olympus en dat heeft ons de kop gekost.' Ze keek hem aan en glimlachte. 'We zitten hier niet voor eeuwig, we hebben deels onze krachten nog, dus de hoop is nog niet verloren.'

Hij moest onwillekeurig lachen. 'Ja, dat kibbelen was wel vreselijk he?' Hij keek haar aan en zuchtte. 'Ach, ik ben al blij genoeg dat ze ons hebben laten leven. Het had zoveel erger kunnen aflopen. En ja, je hebt gelijk, ze moeten dit al jaren hebben zitten plannen. Ze zijn jammer genoeg heel erg slim, die titanen.' Hij keek naar hun lege glazen en liep weer naar de keuken om ze te vullen. 'Nog speciale wensen, Aphrodite?' vroeg hij en knikte instemmend. 'Hopelijk, want ik geloof dat ik het licht in mijn kamer op de Olympus aan heb laten staan,' grapte hij.

Aphrodite moest lachen om zijn opmerking. 'Nou dan moeten we maar weer snel terug, anders heb je dadelijk een energierekening waar je u tegen zegt.' grijnsde ze droog en haalde haar schouders op. 'Ze zijn inderdaad slim, maar niet erg attent - en dat hebben wij wel. Wij zijn degelijk, hebben manieren - hun zijn gewoon beesten.'

Hij schonk de twee glazen in en liep hiermee terug naar Aphrodite. 'Daarom juist! Dat gaat me boven de pet. Dan moet jij voor mij een zoencollecte houden: mannen betalen een euro, jij geeft ze een kus,' plaagde hij en wreef even over zijn kaak. 'Hoewel, ik zou dan wel miljonair worden, zoals ze dat hier noemen.' Met een speelse lach ging hij weer zitten naast haar en overhandigde haar de beker. 'Ze zijn inderdaad beesten, maar wel slimme en vechtende beesten,' zuchtte hij en nam stilletjes een slok.

'Nou, dat zal wel meevallen. Ik zit niet meer in mijn goddelijke gedaante.' zei ze met een grijns en knikte. 'Dat zijn ze inderdaad.' Haar handen vouwde ze om haar beker heen en ze nam er een slok uit . 'Maar goed, we zijn nu hier en we moeten er het beste van maken, vind je ook niet?' Ze konden wel gaan speculeren over hoe het beter had kunnen gaan, maar daar schieten ze helemaal niets mee op.

Hij keek haar ongelovig aan. Kon ze dan echt niet zien wat voor effect ze op mensen had? Wat voor effect ze op hém had? 'Oh, wat zou ik je nu toch graag willen uitdagen,' glimlachte hij en legde weer even zijn hand op haar schouder. 'Het zal je verbazen hoeveel je zou opbrengen.' Hij nam ook weer een slok en knikte. 'Dat moeten we inderdaad. En heel vreselijk hebben we het ook niet? We zitten hier nu en drinken wat samen. Ik had niet beter kunnen wensen.'

Hij was te goed voor haar. Tuurlijk hield ze van aandacht, ze hield van liefde - maar hij zag haar als een godin die hij waarschijnlijk al tijden aanbad, maar zo voelde ze zichzelf helemaal niet. 'Je bent een schat.' zei ze uiteindelijk maar en grinnikte, om vervolgens een slok uit haar glas te nemen. 'We hebben het inderdaad erg goed ja.'

Hij keek weer verlegen naar zijn glas bij haar compliment en schraapte zijn keel om weer dat beetje moed bij elkaar te rapen. Hij keek haar weer aan en glimlachte. 'Ik vind het gewoon heel leuk om zoals nu tijd met je door te brengen,' gaf hij toe. 'En, ehm, als je nog iets wilt, wat anders te drinken, wat te eten, als ik je ergens een lift naartoe moet brengen, moet je het zeggen he?' zei hij een beetje wanhopig. Hij wou haar ook niet opdringen. 'Of we kunnen hier misschien nog een film kijken, als je wilt?'