Het huis van Hayden

Ergens verborgen in het bos. Erg groot. Ziet er eng uit.

Sophie had een tijd uit het raam gekeken naar de voorbij schietende bomen en auto's, maar ze had haar blik voornamelijk op Hayden gericht. Ze hield zich aan Hayden's schouder vast toen ze zijn grote auto uitstapte en pakte haar tas van de bijrijdersstoel. 'Het is heerlijk weer, vind je ook niet?' vroeg ze toen ze hem losliet en via het pad naar het imponerende huis toeliep. Ze draaide een rondje, zodat haar jurk opbolde en lachte naar Hayden. De zonnestralen deden haar goed, maar het aanblik van zijn gezicht deed nog veel meer.

Hij leunde nonchalant tegen zijn auto aan en keek met liefdevolle ogen naar Sophie, zo'n soort blik die jongens enkel vertoonde als het meisje niet keek. 'Het is inderdaad heerlijk weer,' glimlachte hij en sloeg zijn armen om haar slanke taille, om verlangend zijn lippen op de hare te drukken. Ondertussen had hij haar een stukje opgetild en zo naar zijn huis gelopen. Eenmaal voor de deur liet hij haar lippen met een verontschuldigende blik los en opende de deur.

Sophie onderdrukte een gilletje toen hij haar plots optilde. Ze hield zich stevig aan hem vast, maar verloor haar angst om niet met beiden voeten op de grond te staan toen hij haar kuste. Ze liet hem niet los toen ze naar binnen liep, maar hield zijn hand in de hare en trok hem zo mee. Binnen trok ze haar dikke vest uit en maakte haar schoenen los. Op haar dunne sokken liep ze verder het huis binnen en herinnerde ze zich nog waar de woonkamer met haard was geweest.

Hayden keek met een glimlach toe hoe ze zich al helemaal thuis voelde en zelf deed hij ook zijn jas en schoenen uit. Snel deed hij de lampen aan en liep naar de haard toe, waar hij bukte en zorgvuldig probeerde het vuur aan te krijgen. Toen dat eenmaal gelukt was, pakte hij haar handen vast en trok haar op zijn schoot, waar hij zorgzaam haar gezicht kuste. 'Ik kon er enkel van dromen dat je hier ooit nog zou komen.'

Sophie keek toe hoe de lichten aangingen en Hayden zich toezette op het aanmaken van het vuur. Ze merkte op hoe handig hij daar wel niet in was. Met een glimlach liet ze zich naar hem toetrekken en nestelde ze zich op zijn schoot. 'Onderschat de kracht van dromen niet. Het is belangrijk dat je droomt. Dan heb je altijd nog een beetje hoop.' Ze verkende met haar vingertoppen de ruwe huid op zijn gezicht en en keek met stralende, blauwe ogen in zijn donkere, warme ogen. Het vuur flikkerde in zijn pupillen, maar ze wist niet zeker of dat het alleen van de haard kwam of ook van hem zelf.

(ik ga op weg naar huis, dus reageer straks pas weer, just so you know)

Hayden geloofde niet in hoop en mooie dromen, zelfs niet als het uit Sophie's mond kwam. Hij was een God, één van de sterksten op de wereld, en toch waren zij verslagen. Er was geen hóóp. Hij negeerde dus haar woorden en drukte zacht zijn lippen in haar nek. Na een tijdje keek hij ook in haar ogen en smolt zo ongeveer weg onder haar blik. 'Heb je het al warm?' fluisterde hij liefdevol en kuste zacht haar lippen.

Sophie legde haar armen rond zijn nek en steunde met haar voorhoofd tegen het zijne aan. 'Bloedheet.' gaf ze met een giechel toe en kuste hem toen terug. Ze was nog nooit bemind, zo jong ze nog was, maar toch wist ze te zeggen dat dit zoveel meer was dan alleen beminning. Ze hielden zich aan elkaar vast alsof er niets anders was om aan vast te houden. Het was bijna een soort wanhoop. Alsof ze beiden wisten dat ze ieder moment weer gescheiden konden worden.

'O ja? Is het haardvuur zo heet?' grapte hij en gleed met zijn hand langs haar been, onder haar jurkje, langs haar heup. Opnieuw kuste hij haar hartstochtelijk en hield haar stevig tegen hem aan gedrukt. Opeens stopte hij met kussen en keek haar met fonkelende ogen aan. 'Trouwens, al gemerkt dat ik getraind heb?' grinnikte hij, terwijl hij zijn mouwen opstroopte, en zijn spieren aan haar toonde.

'Hé, dat kietelt.' zei Sophie zacht en pakte zijn hand vast zodat deze niet verder onder haar jurk kon kruipen. Ze lachte toen hij trots zijn spieren liet zien. Met één van haar handen probeerde ze zijn bovenarm vast te pakken, maar uiteindelijk had ze twee handen nodig om dat voor elkaar te krijgen. 'Jeetje.' merkte ze op en giechelde toen met haar hand voor haar mond. 'Spieren en een baardje: probeerde je indruk op iemand te maken?' plaagde Sophie hem.

Hij trok een onschuldig gezicht toen ze zijn hand weg haalde en zuchtte toen. 'Moest ie weg omdat het écht kriebelde, of omdat jij het niet wou? Sophie, ik wil weten wat je wel en niet wilt.' Zacht drukte hij een kusje op haar wang en grinnikte toen ze zijn spieren bewonderde. Ze wou half niet weten hoe hard hij daar voor had gewerkt. Hij glimlachte naar haar en hield zijn hoofd schuin, terwijl hij haar met pret oogjes bekeek. 'Heeft het gewerkt?'

Sophie keek naar het vuur en haalde haar schouders op. Ze had er nooit echt over nagedacht. Tenminste niet voordat ze Hayden leerde kennen. En haar moeder was er altijd nogal discreet over geweest: wacht totdat je trouwt. Daarin was ze nogal traditioneel gebleven. Ze zei altijd dat het kwam omdat zij Sophie op een jonge leeftijd had gekregen. Ze stopte het probleem weg en glimlachte naar Hayden. 'Nou, voor mij had het niet gehoeven hoor, ik vind je geweldig met of zonder spieren en stoppeltjes.' Ze warde door zijn haar en glimlachte.

Hij keek haar aan, terwijl hij realiseerde dat ze geen antwoord zou geven, en ook hij keek hier na naar het vuur. Het was goed aan het branden en gaf een heerlijke warmte in de grote kamer. Langzaam kwam er weer een glimlach op zijn gezicht. 'Oh oké, dan zal ik me zo snel mogelijk scheren en niet meer trainen. Dan word ik weer de gladde, magere jongen van eerder.'

Sophie schudde haar hoofd. 'Hayden, je moet doen waar jíj je goed bij voelt, niet ik. Ik ben allang helemaal weg van je. Je hoeft je niet te bewijzen tegenover mij.' Ze had een hand op Hayden's gezicht gelegd en keek hem zo recht aan. Ze wilde dat hij begreep hoeveel hij voor haar betekende. Net toen ze hem wilde kussen om dat gevoel over te brengen, hoorde ze haar mobiel afgaan. Ze wist wie het was. Niemand anders belde haar ooit op dit tijdstip. Aarzelend keek ze naar de gang waar ze haar tas had liggen.

Hij vertelde maar niet dat zijn hoofddoel om te trainen was om weer een sterke God te worden en dat het baardje er puur door luiheid stond. Toch was hij geraakt door haar woorden en hield haar gezicht tussen zijn handen. 'Sophie, ik hou...' Precies op dat moment ging haar mobiel weg en zijn woorden vervaagde bij dat geluid. Geërgerd keek hij naar de gang, maar realiseerde zich toen wie Sophie aan het bellen was. Kwaad balde hij zijn vuisten en keek Sophie afwachtend aan.

Sophie slikte toen ze zag hoe Hayden's blik veranderde. 'Dat is mama. Misschien denkt ze dat er iets ergs is gebeurd. Ik zeg wel dat ik bij een vriendin ben.' Met smekende ogen keek ze hem aan. Ze hoopte dat hij niet boos zou worden als ze opnam, maar ze kon dit telefoontje echt niet negeren. Ze krabbelde overeind en liep naar de gang om haar mobiel te pakken op te nemen. 'Hé mam, maak je geen zorgen. Ik ben bij Julia samen met- Wat? Nee, natuu-' Sophie kauwde op de binnenkant van haar wang en luisterde naar haar razende moeder. Iedereen op de markt had haar natuurlijk bij Hayden zien instappen. Hoe kon ze nou nog liegen?

Hayden drukte zijn tanden hard op elkaar toen ze weg liep en hij voelde hoe zijn kaak verstrakte. Die verdomde Demeter... Altijd maar denken dat ze het lot kan ontlopen. Sophie en hij waren voor elkaar bestemd. Sophie was van hém. Kwaad stond hij op en ijsbeerde met harde stappen door de kamer. Na even zo gepeinsd te hebben, liep hij naar de gang toe en pakte ruw de telefoon uit haar handen, om deze aan zijn oor te zetten. 'Demeter, ze is inderdaad bij mij,' snauwde hij door de telefoon en wachtte ongeduldig haar tirade af. 'Kom op, je weet dat ik haar niets aan doe. Verdomme, Demeter, ik zal haar thuis brengen. Vanavond.' Hij drukte kwaad het gesprek weg en gooide de telefoon tegen de muur aan.

Sophie wilde haar moeder er van verzekeren dat alles oké was en dat ze vanavond op tijd naar huis zou komen, maar voor ze nog iets kon zeggen pakte Hayden de telefoon van haar af. Met grote ogen keek ze naar hem terwijl hij tegen haar moeder sprak. Ze schrok toen hij de telefoon naar de muur wierp en deze met een klap op de grond viel. Ze liep er naartoe en verzamelde de losse onderdelen. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar Hayden en hoopte ze dat hij snel die donkere blik op zijn gezicht weer zou verliezen.

Hij greep met zijn handen in zijn haren en liet een kwade kreet horen. 'Sophie, je moeder is werkelijk een heks, een vuile feeks. Ik haat haar!' schreeuwde hij als een klein kind en sloeg boos tegen de muur aan. Daarna liep hij met grote stappen de kamer weer in en zocht naar iets om mee te gooien of kapot te maken, tot zijn ogen opeens vielen op een schilderij. Het was een schilderij van de Onderwereld, donker en onheilspellend, met enkel de blonde haren van Sophie die daarbij afstaken, zittend op een troon naast hem. Enkel leken ze er niet op; beiden waren ouder en volwassener. Sophie zou nooit denken dat dat schilderij van haar was. Langzaam werd hij rustiger en bleef er naar kijken.

Sophie keek vol ontzetting toe hoe Hayden tekeer ging en toen hij de kamer in verdween ging ze tegen de muur aanzitten en sloeg haar armen om haar benen heen. Ze wilde niet huilen, maar de tranen kwamen al snel opzetten. Ze was niet bang voor Hayden, dat was ze nooit geweest en ze realiseerde zich dat ze nooit bang voor hem zou hoeven zijn. Nooit zou hij háár iets aandoen, maar tegelijkertijd begreep hij niet hoeveel ze van haar moeder hield. Dat hij die woorden over haar zei deed pijn. De twee mensen om wie ze gaf, gaven niet om elkaar en dat feit verontrustte Sophie ten zeerste. Waarom was het zo oneerlijk?

Hayden ging op de leuning van de bank zitten en wachtte geduldig tot Sophie ook weer de kamer in zou komen, zodat hij zich kon verontschuldigen. Toch kwam ze maar niet en fronsend liep hij weer de gang in, om haar op de grond aan te treffen. Hij hurkte voor haar en schrok toen hij de tranen zag. 'O Sophie,' murmelde hij en trok haar armen van haar benen weg, zodat hij haar kon knuffelen. 'Het spijt me.'

Sophie wilde haar tranen maar al te graag stoppen, maar ze maakte zich alleen maar meer druk en hapte naar adem. Toen ze Hayden aan zag komen, wendde ze haar betraande gezicht af en wreef ze verwoed de tranen uit haar ogen. 'Nee, nee, je hoeft je niet te verontschuldigen. Het is niet jouw schuld. En ook niet die van mama. Het is allemaal ook zo knullig. Waarom luistert mama nou niet naar me? Er is toch helemaal niets mis met je, Hayden?' Ze keek hem met rode ogen aan en streek haar natte haar achter een oor.

Hij ging naast haar tegen de muur zitten en sloeg een arm om haar heen. Met zijn hoofd leunde hij tegen de hare aan en zo staarde hij naar de muur tegenover hen. 'Je weet wat er met mij mis is,' fluisterde hij en streelde zacht door haar haren. 'En als je eens goed na denkt, weet je ook waarom je moeder zo'n hekel aan mij heeft en niet wil dat ik met jou om ga, Sophie. En als je dat snapt, dan weet je pas hoe knullig dit hele gedoe is.'

Sophie snikte nog na en luisterde naar zijn woorden, maar ze kon het gewoon niet snappen. Alsof het een wiskundige formule was waarvan ze één stap had overgeslagen en dus steeds op het verkeerde antwoord kwam. 'Nee, Hayden, er is niets mis met je. Je bent de meest geweldige jongen die ik ken. En misschien ben ik maar jong en roekeloos en weet ik niet genoeg van de wereld, maar toch wil ik bij je zijn. Dat mama dat niet wil accepteren-' Sophie haalde diep adem en schudde haar hoofd. 'Hayden, mag ik vannacht hier blijven? Ik wil niet naar huis. Ik wil niet dat mama weer boos op me is.' Hoopvol keek ze hem aan.
____

Ik bedacht me net iets: weet je nog dat verhaal/gedicht dat op tumblr stond over persephone dat ze zelf was gesprongen. Ik kan me al helemaal voorstellen dat sophie er ook voor kiest om te blijven..

Hayden keek haar met een verwarde blik aan. 'Natuurlijk.. Natuurlijk mag je blijven, Sophie,' zei hij, terwijl er al snel een glimlach op zijn gezicht kwam. Als het aan hem lag, dan zou ze hier voor altijd blijven. Zacht pakte hij haar kin vast en kuste opnieuw haar zachte lippen. 'Wil je je moeder anders nog even bellen? Het was fout van mij om zomaar jullie gesprek te onderbreken. Het spijt me.' Zacht streelde hij met zijn hand over haar rug en glimlachte naar haar.

[gaaf trouwens! Ik zie het Sophie inderdaad ook doen --- desperate in love]