Het huis van Hayden

Sophie glimlachte toen hij haar toestemming gaf om te blijven. Ze sloot haar ogen toen Hayden haar nogmaals kuste. Iedere kus voelde weer alsof het de eerste was. Sophie had nooit durven dromen dat ze zoiets zou vinden dat haar al deze gevoelens bezorgde. Het was niet allemaal positief, maar toch had ze het niet anders gewild. 'Nee. Ze weet waar ik ben. Ze moet het nu toch wel begrijpen? Dat ik hier wíl zijn. Bij jou.' Ze glimlachte weer en zette toen haar telefoon terug in elkaar. 'Ik stuur haar wel een berichtje.' besloot ze uiteindelijk omdat ze haar moeder niet al te veel wilde tergen.

Hij pakte het mobieltje over en had hem al snel in elkaar gezet. 'Ik ben een man, ik hoor zulke dingen goed te kunnen,' grinnikte hij. Daarna keek hij haar aan en trok haar weer op zijn schoot. Dat ze in de gang zaten, merkte hij al niet eens meer. Zijn ogen zagen enkel Sophie. 'Dus, we hebben een hele dag om te vullen. Wat gaan we doen?' Zacht drukte hij kusjes in haar hals en op haar sleutelbeen.

Sophie lachte onbezorgd en pakte het apparaat van hem aan. Ze was nooit goed geweest met technische snufjes. Het duurde dan ook even voor ze haar moeder een berichtje had verstuurd. Daarna keek ze op naar Hayden en hield hem tegen toen hij haar overlaadde in kussen. 'Hé, je hebt me de hele dag nog.' grapte ze en kwam toen overeind. 'Mag ik het huis zien? Een rondleiding?' Het huis was immens, maar ze had slechts de woonkamer, keuken en gang gezien. Ze was benieuwd naar de andere vertrekken, ze wilde het donkere dat haar zo onbekend was graag verkennen.

'En de hele nacht,' glimlachte hij veelbetekenend en stond toen op, voordat ze ook maar kon reageren. In een gemakkelijke beweging had hij haar ook omhoog getrokken en leidde haar mee het huis in. 'Laten we anders eerst maar naar de bibliotheek gaan, mijn favoriete kamer van het huis.' Hij pakte haar hand vast en nam haar mee door de woonkamer, om daar door een goed verborgen deur heen te gaan, om daarna te belanden in een reusachtige bibliotheek, van grond tot het plafond gevuld met boeken.

Sophie probeerde alles dat ze zag in haar hoofd op te slaan. Ze wilde haar weg weten in dit huis. En ergens deed het haar aan iets denken. Misschien kwam het omdat het huis er uit zag als een ware horror setting. Het was oud en had iets sinisters, maar toch voelde het warm en vertrouwd aan. Dat kwam waarschijnlijk vooral doordat ze Hayden's aanwezigheid voelde. Sophie keek haar ogen uit toen ze in de bibliotheek stonden. Ze maakte zich los uit zijn grip en slingerde van boekenkast naar boekenkast om de oud kaften voorzichtig aan te raken met haar handen. 'Wauw. Wat mooi. Heb je veel boeken hiervan gelezen?'

Hij keek met een glimlach toe hoe ze de boeken bekeek en zelf nam hij plaats op de comfortabele stoel die er was geplaatst. 'Ik heb er erg veel van gelezen,' gaf hij toe - dat moest ook wel, de meeste van deze boeken bezat hij al eeuwen. Ze waren dan ook in alle mogelijke talen geschreven. 'Houd jij van lezen, Sophie?' Hij trok zacht aan haar jurk en nam haar zo weer in zijn armen. 'Je mag ze allemaal lenen.'

'Soms, maar ik ben geen erg toegewijde lezer. Ik fantaseer er te veel bij. En meestal ben ik buiten en doe ik andere dingen. Maar met zo'n aanbod zou ik best eens wat meer willen lezen.' Sophie kon zich niet eens indenken wat voor schat aan prachtige verhalen er op de planken stonden. Ze trok willekeurig een boek uit een kast en ging toen bij Hayden op schoot zitten. Nieuwsgierig sloeg ze het open en lachte meteen omdat het geschreven was in een ander schrift. 'Hoe kóm je hier aan? Verzamelt je vader vreemde boeken ofzo?'

Hij knikte, blij dat ze zelf al met een smoes was aangekomen, en legde zijn vingers op de tekens. 'Dit is Hebreeuws,' legde hij uit en las een stukje voor. 'Niet erg moeilijk, het kost enkel lang om het te leren. Kijk, dit zou je misschien wel kunnen herkennen.' Hij haalde een boek in het Grieks uit de kast en opende deze voor haar. Afwachtend en hoopvol keek hij haar aan. 'Kan je dit lezen? Of herken je er iets van?'

'Hebreeuws..' Bewonderend luisterde Sophie naar de woorden die hij zo makkelijk uitsprak. 'Hoe kan je dat? Ik geloof dat ik ook maar thuisstudie moet gaan doen!' Ze lachte en keek toe hoe hij een ander boek pakte. Ze staarde naar de tekentjes en knikte met een lach. 'Ja! Het is Grieks!' Ze sloeg een aantal bladzijdes om en keek naar de tekens die op het alfabet dat ze zo gewend was leken, maar toch anders waren. 'Als mama Griekse yoghurt koopt dan staat er ook altijd Grieks op. Heb je wel eens tsatsiki op? Het is echt lekker en heel makkelijk zelf te maken.'

Hij lachte. 'Ja, mijn vader heeft het mij geleerd. Hij wou dat ik me op verschillende terreinen ontwikkelde,' schudde hij makkelijk uit zijn mouw en keek haar toen verbaasd aan. 'Je kan dus Grieks lezen? Kan je het ook praten?' Grinnikend schudde hij zijn hoofd als antwoord op haar vraag. Het was amuserend om te zien hoe ze geen flauw benul had waar hij nou eigenlijk op doelde. 'Kan je het vanavond maken?'

'Nouja, ik kan het niet echt lézen, maar ik herken sommige letters. Mama kan het geloof ik wel lezen. Ik dacht dat ze eens heeft verteld dat ze Griekse familieleden heeft.' Bij zijn laatste vraag klapte ze enthousiast in haar handen. 'Ja! Als je alles in huis hebt. En anders maak ik wel wat anders. Ik wil heel graag voor je koken!' Ze stond op uit de stoel en trok Hayden met zich mee. 'Wil je me nog meer laten zien? Het is echt een groot huis, hè?'

Hayden keek haar een beetje bleekjes en afwezig aan. Hoe kon ze het nou nog steeds niet zien, terwijl alle feiten zo hard onder haar neus werden gedrukt? Hij wist dat Persephone altijd naïef was geweest, maar deze gestalte overtrof toch alles. Snel schudde hij zijn hoofd en glimlachte weer. 'Ik heb veel in huis. En anders laten we de benodigdheden bezorgen.' Hij liep achter haar aan, richting een andere kamer. 'Dit is de muziek kamer. Ook, ehm, een van mijn favoriete kamers,' zei hij met blozende wangen. Niemand wist dat hij zo gek was op muziek.

Sophie was al onderweg naar de volgende deur. De blik van Hayden ontging haar compleet. 'De muziek kamer?' opgewekt liep ze naar binnen en keek in het rond. Ze beet op haar lip toen ze de instrumenten zag en voorzichtig raakte ze de snaar van een gitaar aan. 'Kun je die instrumenten allemaal bespelen?' vroeg ze ongelovig toen ze zich terug naar hem omdraaide. Hij verbaasde haar steeds met alles dat hij kon. Deze jongen was ongelooflijk. 'Ik had je al eens verteld dat ik zing, toch?' vroeg ze met een verlegen blik.

Hij ging achter de piano zitten en knikte. Zelf dacht hij ook na: wat kon hij eigenlijk niet? En vroeger... Persephone was samen met hem zo machtig geweest, ze kon zoveel meer dingen beter dan hij kon. En dat zou allemaal terug komen, als ze eenmaal besefte wie en wat ze was. 'Ja, dat heb je me inderdaad eens verteld,' glimlachte hij en gebaarde naar de piano en gitaar. 'Ik kan je begeleiden als je wil? Of je kan jezelf begeleiden? Maakt mij niets uit.'

Sophie wilde heel graag voor hem zingen, maar ze wist niet of ze het durfde. Ze zong nooit voor iemand anders. Het was iets dat voor zichzelf hield. Bovendien wist ze niets dat gepast was om te zingen. Iet wat besluiteloos ging ze naast hem op de pianokruk zitten en drukte een toets in. 'Ik kan geen instrumenten bespelen. Alleen zingen.' Ze legde haar hoofd op zijn schouder en glimlachte. 'Wil jij eerst iets spelen? Dan durf ik misschien voor je te zingen.'

Hij keek haar afwachtend en vooral verwachtingsvol aan. Met een vertederde blik streelde hij door haar haren bij haar woorden en drukte een zachte kus op haar voorhoofd. Daarna draaide hij zich om naar de piano. 'Eens even kijken, wat zal ik gaan spelen...' Hij zocht in zijn hoofd door de beroemde componisten die hij kende, maar bedacht zich toen opeens ook iets. Het nummer dat hij zelf voor haar gecomponeerd had. Dat moest ze toch wel herkennen? Het was iets wat hen al die jaren had verbonden. Diep haalde hij adem en begon te spelen.

Sophie sloot haar ogen automatisch toen hij begon te spelen. Ze liet zich meevoeren door de muziek en betrapte zichzelf er op dat ze mee kon neuriën met de melodie. Het was vast iets dat ze vaker had gehoord. Langzaam maar zeker kon ze zelfs voorspellen wát hij ging spelen. Ze wist hoe dit stuk ging. Haar frons werd steeds dieper toen het einde van het stuk naderde. Het was geen fijn gevoel te weten dat dit zou eindigen. Het mocht van haar eeuwig doorgaan.

Hayden voelde hoe hij steeds intenser en dieper de muziek in ging. Zijn handen bewogen nog sneller over de toetsen en hij had zijn ogen gesloten. Hij kon dit stuk wel dromen. Toen het stuk af was, opende hij langzaam zijn ogen en haalde diep adem. Vervolgens keek hij haar verwachtingsvol aan. 'Wat vond je er van?' Zacht drukte hij een pluk achter haar oor en zocht wanhopig naar tekens van herkenning.

De laatste noot klonk was al vervlogen in de ruimte, maar Sophie hield haar ogen gesloten. Pas toen ze Hayden hoorde praten opende ze haar ogen en keek hem met een glimlach aan. De droom waar ze zojuist in had gezeten was bij donderslag weer verdwenen. Hoewel ze zelf nog steeds het idee had dat ze in een droom leefde zo met Hayden. 'Het was prachtig. Hoe heet het? Ik herken het, maar ik kan het niet plaatsen? Zit het niet in een reclame ofzo?'

De wanhoop was nu echt op zijn gezicht te lezen en vermoeid haalde hij een hand door zijn haren. 'Een reclame? Verdomme, Persephone, dit is óns lied, dit speelde ik altijd voor je. In de... In de...' Hij stond op en ijsbeerde door de kamer, terwijl hij bedenkelijk over zijn kaak streek met zijn hand. 'Je kan grieks lezen, je herkent de muziek, je moeder wordt altijd boos als je het over mij hebt, je hebt zo ongeveer een obsessie voor de natuur... Begrijp je het nou nog steeds niet?'

Sophie keek hem stompzinnig aan en probeerde het oprecht te begrijpen. Ze vond het vervelend te zien hoe erg dit alles hem leek te tergen en vooral vond ze het vreselijk dat ze er niets aan kon veranderen. Hoe kon ze het geloven? 'Zal- Zal ik voor je zingen?' vroeg ze zacht. Ze hoopte dat dat hem zou opvrolijken. Misschien konden ze dit dan weer vergeten en gewoon genieten van de dag samen.

Hij stopte abrupt en keek haar met een trieste blik aan. Langzaam ging hij op een stoel zitten en knikte. 'Graag, Sophie, heel graag,' fluisterde hij en leunde naar voren op zijn ellebogen. Ze was van hem, maar aan de ene kant ook weer niet. Ze zouden nooit samen kunnen zijn als ze de waarheid niet zou accepteren. Maar hij wist dat hij zou doorgaan tot ze het zou begrijpen. Dat had Persephone ook gedaan als het andersom was geweest.

Sophie draaide om op de pianokruk zodat ze Hayden aan kon kijken. Wat onzeker schoof ze heen en weer terwijl ze bedacht welk lied ze voor hem zou zingen. Ze zocht iets dat speciaal voor haar was. Iets dat ze met alle liefde met hem wilde delen. Uiteindelijk besloot ze en begon een lied dat ze heel haar leven al kende, tenminste dat dacht ze. Ze zong het vaak tijdens het oogsten als ze alleen door de boomgaarden liep en genoot van al het groen en het verse fruit. Haar stem sleepte zich door de muziek heen en omwond iedere noot. Ze vond het heerlijk om te zingen.

Afwachtend keek Hayden Sophie aan tot ze zou gaan zingen. Bij de eerste noten verstijfde zijn lichaam en voelde hij hoe zijn handen begon te bibberen. Tijdens het zingen kon hij haar niet aan kijken: het was misschien wel te pijnlijk. Toen ze klaar was met zingen, zong hij het refrein na en stond op. 'Dat lied ken ik,' mompelde hij en sloeg zijn armen over elkaar heen. Net zoals vroeger zong ze nog steeds prachtig, alsof ze een engel was. Alsof ze een godin was. Hij voelde hoe zijn wenkbrauwen weer fronste toen hij aan vroeger dacht, toen alles nog gewoon normaal was. Dit was het lied dat ze zong als hij weer eens zijn zelfbeheersing verloor.

Sophie keek vol verbazing naar Hayden toen hij het refrein nazong. 'Je kent het?' Ze hoefde echter geen antwoord. Zijn gezicht zei genoeg. Meteen had Sophie spijt van haar keuze en stond ze op om haar armen om zijn stevige middel heen te slaan. 'Sorry.' zei ze zacht en legde haar hoofd tegen zijn borst aan. Misschien was dit wel een lied dat voor hem een hele andere betekenis had dan voor haar. Ze had iets anders moeten zingen.