Het huis van Hayden

Hij schudde verontschuldigend zijn hoofd en sloeg ook zijn armen om haar heen. 'Nee, nee, jij hoeft je niet te verontschuldigen, het was prachtig, Sophie. Je zingt werkelijk adembenemend.' Zacht drukte hij zijn lippen op de hare en glimlachte toen naar haar. 'Dus, klaar om meer te weten te komen over wat ik je steeds vertel? Jij Persephone, ik Hades, je moeder Demeter? Die dingen?'

Sophie gunde hem een glimlach van haarzelf toen ze zijn gezicht iet wat op zag klaren. Bij zijn vraag keek ze van hem weg en beet op haar lip. Ze was nieuwsgierig, maar ook bang. Hij was er zo van overtuigd dat dit hun verhaal was. 'Oke, vertel het me maar. Ik wil het proberen te snappen.' zei ze zacht. Ze keek hem aan en kuste Hayden voordat ze hem weer los liet en haar armen om haar middel wond. Ze was nerveus, maar ze wist niet eens waarom.

Hij legde beschermend een arm om haar middel heen en nam haar zo langzaam mee, de trap op. 'Het is aan het eind van de gang,' zei hij zacht en haalde een hand door haar haren. 'Je moet niet schrikken, het kan nogal overweldigend zijn.' Voorzichtig nam hij haar mee naar de ruimte en opende toen de deur. Het was een gigantische kamer, vol met schilderijen die aan de wanden hingen. Elk was een portret van één of meerdere goden. In het midden hing het grootste schilderij, waar zij tweeën op stonden, ouder dan dat ze nu waren. 'Toen ik de Onderwereld toegewezen kreeg, gaven ze me elk zo'n schilderij. Alsof het kluizenaren leven zo minder erg werd,' zei hij bitter en verzachtte toen, 'tot jij kwam.'

Sophie liet zich leiden door de sterke arm van Hayden en wachtte ongeduldig af totdat hij de deur open zou maken. Ze stond stijf van de zenuwen om wat ze te zien zou krijgen. Toen ze de ruimte binnen stapte, had ze geen woorden voor het gevoel dat ze kreeg. Er waren honderden, misschien wel duizenden ogen op hen gericht. Van alle kanten werd ze bekeken. Ze herinnerde zichzelf er aan dat het schilderijen waren. Dat het niet echt was. Maar Hayden vertelde haar juist dat dit echt was. Ze liep op het grootste schilderij af dat op de achterste wand hing. 'Dat ben jij.' Het was niet eens meer een vraag, ze wist het.

Peilend en afwachtend keek hij naar haar uitdrukking. Ze ging niet gillen en schreeuwen dat hij een freak was, dus dat was goed. Het was natuurlijk niet erg normaal om duizenden schilderijen in een kamer te hebben hangen, maar hij was dan ook niet normaal. Hij was de god van de onderwereld en van de dood. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en ging naast haar staan. 'En dat ben jij ook.'

Sophie voelde een vreemde rilling over haar rug kruipen toen ze de portretten eens goed bekeek. 'Maar we lachen niet.' constateerde ze terwijl ze dichter naar het immense doek toeliep. De man en vrouw die afgebeeld waren op het schilderij keken streng uit hun ogen en hadden een stugge houding. Zo voelde ze zich helemaal niet als ze bij Hayden was. Toen ze beter keek zag ze de mondhoeken omhoog krullen en nam ze een twinkel in de ogen van de vrouw weer en een vlam in die van de man. Bij een tweede observatie leken ze werkelijk gelukkig.

'Kijk nog eens goed,' fluisterde hij met een kleine glimlach en sloeg zijn armen van achteren om haar heen. Ook hij bekeek het schilderij nog eens goed en zag precies wat zij zag, de krullende mondhoeken en de krachtige uitstraling van de twee. Zacht drukte hij een kus op haar haren en daarna in haar hals. 'Hij is gemaakt in... De Onderwereld. Toen die nog gewoon van ons was.'

Sophie pakte Hayden's hand vast, maar hield haar blik op het stel voor haar gericht. 'Maar van wie is ie nu dan?' vroeg ze gefrustreerd, zonder dat ze wist waar die frustratie vandaan kwam. Het was allemaal maar een vreemde sensatie. Enerzijds herkende ze dingen, maar anderzijds stond alles zo ver van haar af. Die afstand was moeilijk te overbruggen, maar ze kon niet ontkennen dat ze er dingen waren die vertrouwd voelden. 'Staat mama dan hier ook bij?' vroeg ze nieuwsgierig en keek de kamer rond.

'De Titanen [toch?],' zei hij bitter en vol afgunst. 'Ze hebben ons onze woonplaats verdomme afgenomen. En ik ga er alles aan doen om die terug te winnen, al moet ik het in mijn eentje tegen ze opnemen. Niemand komt aan míjn leven.' Hij hijgde hard en had zijn handen gebald. Zijn vinger stak hij naar een andere muur uit, naar een geweldig groot schilderij. Demeter stond erop, samen met Persephone, midden in een groot weiland. Hij was gemaakt in de seizoenen dat Persephone bij haar moeder was, vandaar dat hij het schilderij verafschuwde.

Sophie luisterde naar Hayden en kreeg een deel van zijn woede mee. Ze kreeg door dat niemand deze Hades en Persephone had begrepen. Dat bleek ook maar weer eens uit het schilderij van Demeter en het meisje. De moeder leek euforisch en trots en natuurlijk lachte de jonge godin mee, maar Sophie zag het gemis in haar ogen. Ze herkende het. Zo had ze zich de afgelopen weken ook gevoeld. Op haar plaats, maar toch verloren. 'Ze mist hem.' zei ze zacht.

Hij keerde zich om naar het schilderij en keek in de ogen van de oudere Persephone. Het was frustrerend dat ze nog steeds in de derde persoon sprak, alsof ze keken naar allerlei vreemden. Toch zei hij er niets van en knikte. 'Ik miste jou ook elke keer als je weg was,' mompelde hij en liep naar wat andere schilderijen toe, 'de Onderwereld is de meest eenzame plek die er bestaat zonder gezelschap.'

'Waarom ging Hades er dan heen? Hij mocht kiezen, toch?' Sophie herinnerde zich nog dat ze zich dat ook had afgevraagd toen ze aan de school opdracht bezig waren geweest. Ze had alleen nooit een antwoord gevonden. Het was veel voor Sophie om dat allemaal in zich op te nemen. Ze liep langs de muren en bestudeerde de schilderijen aandachtig. Ze hoopte voor hem dat ze het plots zou herkennen als haar eigen wereld.

'Je kent het toch wel, de kleinste en jongste verliezen altijd,' grinnikte hij en keek haar met een droevige glimlach aan. 'Mijn broers hadden allang uitgemaakt wie wat zou hebben. En ik kreeg de Onderwereld en mocht mijn hele leven tussen dode mensen doorbrengen.' Hij wees naar een schilderij, waar hij zelf met zijn broers - Zeus en Poseidon - op stond. 'Herken je ze?'

Langzaam schudde Sophie haar hoofd. Ze herkende de imponerende mannen op het schilderij niet. Het voelde nog steeds alsof ze naar het leven van anderen keek. Naar het leven van Goden. Het idee alleen was al belachelijk, dat Goden zouden bestaan. Ze had er nooit in geloofd. Ze liep naar Hayden toe en klampte zich vast aan zijn arm. 'Mag ik de rest van het huis zien?' vroeg ze hem bijna smekend. Al die gezichten, al die toeschouwers, maakte haar nerveus. Alsof van allen werd verwacht dat ze het zou gaan geloven.

Hij keek haar verbaasd aan en knikte toen. 'Natuurlijk, Sophie,' glimlachte hij en leidde haar de kamer uit. 'Weet je dat dit precies hetzelfde huis is als het huis dat we in de Onderwereld hebben?' zei hij opeens en keek haar glimlachend aan. 'Aan de andere kant van het huis zijn jouw vertrekken, maar daar heb ik geen toegang tot. Enkel jij kan ze openen.' Hij bleef voor een deur staan en glimlachte even verlegen. 'Dit is onze slaapkamer.'

Een last viel van haar schouders toen ze uit de bedompte sfeer van de kamer was verlost. Sophie keek hem verrast aan toen hij haar vertelde over 'hun' huis. Onwillekeurig moest ze lachen. Waarschijnlijk voelde ze zich daarom zo thuis! Toen ze zijn verlegen blik zag, giechelde ze en plukte ze aan haar jurkje. 'Dan slaap ik vannacht hier, toch?' vroeg ze hem en wachtte vol ongeduld tot hij de deur zou openen. Ze was erg benieuwd.

Hij knikte en opende de deur, om binnen te treden in misschien wel één van de meest imponerende kamers uit het huis. Het bed was van hout gemaakt, sierlijk bewerkt zodat het leek alsof klimop het bed bedekte, en het plafond bevatte een beschildering van de hemel, iets wat niet zichtbaar was in de Onderwereld. De grond was gemaakt van zachte stof en voelde alsof je op het gras liep. 'Wat denk je ervan?'

[fantasie loopt over hellup]

Sophie was meteen verkocht. Het was haar niet eens zo zeer opgevallen wat voor een donkere sfeer er in het huis hing. Ze had bijna geen ramen gezien en alles was minimaal verlicht. Maar hier, in deze kamer, leek het alsof ze buiten stond. 'O, wauw. Hayden! Wauw!' Ze kon niet onder woorden brengen hoe prachtig ze deze kamer wel niet vond. Met een speelse lach liep ze naar het bed en kroop op de kussens. Daar ging ze op haar rug liggen en staarde naar de hemel.

_____
Haha, respect voor jouw fantasie!

Hij was teleurgesteld dat ze het niet leek te herinneren. Ze vond het altijd heerlijk om hier te zijn, ook al was het enkel een slaapkamer. Hij klom ook op bed en ging naast haar liggen, terwijl zijn hand de hare zocht. 'Mooi he?' glimlachte hij en drukte een kus op haar wang. Zo zijdelings bekeek hij haar opnieuw en voelde hoe zijn gezicht oplichtte van blijdschap en geluk. 'Hier ga jij inderdaad vannacht slapen.'

Sophie draaide op haar zij zodat ze Hayden aan kon kijken. 'Het is prachtig. Zo zou ik iedere avond wel in slaap willen vallen.' Haar ogen straalden toen ze er aan dacht dat ze hier zou gaan slapen in deze prachtige kamer en weliswaar naast Hayden. Ze kreeg spontaan kriebels in haar buik toen ze zich dat voorstelde. Sophie kroop dichter naar hem toe en drukte vlinderkusjes op zijn slaap en gezicht. Ze kon zich niemand anders in zijn plaats voorstellen.

'Dat kan, lieve Sophie, dat is mogelijk. Als je wil, dan mag je hier elke nacht slapen,' fluisterde hij tegen haar lippen aan en kuste deze daarna verlangend. Zijn hand kwam op haar heup terecht en zo trok hij haar nog een stukje dichter naar hem toe. 'Mijn koningin,' glimlachte hij en drukte een kus op haar neus, 'begin je het allemaal al een beetje te realiseren?'

'Dat kan ik mijn lieve mama niet aandoen.' zei Sophie, ook al wist ze dat ze loog. Het was tot haar door gedrongen dat ze voor Hayden een hoop zou laten varen. Ze was werkelijk hopeloos verliefd, ook al had ze het zelf nog niet zo zeer door. 'Niet echt, maar dat betekent niet dat ik het niet leuk vind.' giechelde ze onschuldig. Ieder meisje wilde als een prinses behandeld worden, laat staan als een koningin! Sophie moest echter bekennen dat ze het met wat ongemak accepteerde.

Hij zuchtte bij haar woorden en rolde weer op zijn rug. 'Je moeder zal het toch ooit moeten accepteren. We blijven Goden en dus blijf jij mijn koningin, net zoals Demeter altijd de Godin van de landbouw zal blijven. Zulke dingen verdwijnen niet, ook al leven we nu als normale mensen.' Hij draaide zijn hoofd naar haar toe en bekeek met veel aandacht haar lippen. 'Gelukkig maar.'

'Natuurlijk moet ze het accepteren. Ik voel me gelukkig bij je, Hayden, dat kan ze toch niet negeren? Maar ik houd ook van mijn moeder. Ze is misschien wat streng, maar toch-' Sophie zuchtte en legde haar hoofd tegen zijn schouder aan. Ze trok haar benen in en lag zo in een rolletje tegen Hayden aan. 'En jouw ouders, Hayden? Weten zij van ons?' Ze bleef steeds terugvallen op het idee dat hij menselijk was en dus ook een menselijk leven had.

'Sophie, je moet beseffen dat mijn ouders...' Hij fronste - hoe ging hij dit in godsnaam uit leggen? 'Het is een lang en saai verhaal, Sophie. Laten we het erop houden dat ik geen ouders meer heb.' Hij streelde met zijn hand over haar haren en zuchtte. 'Ik weet dat je van je moeder houdt... Ik weet het maar al te goed. Maar ze moet het inderdaad accepteren, Sophie, zoals ze nu doet, dat kan gewoon niet.'