Hugh's Huis

'Die altijd eeuwige koppigheid van jou.' mompelde Aria en keek hem na toen hij naar de keuken liep. Als ze hem maar kon laten zien dat hij liefde nodig had, dat hij liefde kon krijgen - misschien dat hij er dan ook daadwerkelijk in ging geloven. Dat werd haar nieuwe project op deze wereld en dit keer zou ze haar krachten niet gebruiken. Ze zou niet iemand verliefd laten worden op hem, dat zou hij doorhebben - daar was hij slim genoeg voor - nee, ze moest hem laten zien dat het uit zichzelf zou gaan. Dat hij wel iemands geliefde kon zijn, zonder dat háár krachten daarbij hielpen.

Hephaistos kwam terug met een volle mok, maar bleef in de deur opening staan. Hij leunde tegen de houten deur post en bekeek de blonde, prachtige vrouw die in zijn huiskamer zat. Soms was ze in zijn grot gekomen, was opvallend was omdat Hephaistos het liefst iedereen buiten hield. 'Aphrodite, waarom tref je me dan niet met jouw krachten? Als jij denkt dat ik liefde nodig heb, waarom geef je me die dan niet?' Zijn toon was triest en misschien zelfs verwijtend, maar bovenal waren het de woorden van een verbitterde man.

'Omdat ik je wil laten zien dat je ook liefde kan krijgen zonder mijn krachten. Dan is het toch de enige keer wanneer je erin gelooft? Je gelooft niet dat er ware liefde kan zijn als een godin ervoor heeft gezorgd, dat is het toch?' Bij haar woorden was ze opgestaan en nu stond ze voor zijn neus. Ze snapte niet dat hij zo verbitterd kon zijn, dat hij niet kon snappen dat er échte liefde bestond in de wereld.

Hugh had in eerste instantie niet eens door dat ze was opgestaan en hem nu recht aan keek. 'Ik vind het werkelijkwaar belachelijk dat die mensen nog geloven in óns. We zijn één grote leugen. Eén grote zooi van belabberde, belachelijke personen die zelf niet eens weten hoe ze goede personen moeten zijn. We zijn niet éen haar beter dan hen.' Zijn stem escaleerde totdat hij schreeuwend voor Afrodite stond met een rood aangelopen gezicht en wilde ogen. Het kwam vaker voor dat hij zijn controle verloor, zeker hier had hij steeds vaker uitbarstingen van woede.

Aria vernauwde haar ogen en schudde haar hoofd. 'Ik snap wel waarom de meeste niet in die grot van jou komen weet je dat.' zei ze zacht, maar keek hem nog steeds aan. 'Hoe kan je überhaupt nog leven met jezelf als je nergens in geloofd, geen dromen hebt en jezelf alleen maar ziet als een gefaald persoon?' vroeg ze zich hardop af, nog steeds tamelijk rustig. 'Misschien zijn we ook niet beter dan andere - dat is ook precies de reden waarom we nu hier zijn en niet in Olympus.'

Hugh kon haar niet meer aankijken en draaide zich om. 'Ik kan ook niet leven met mezelf, maar als onsterfelijk zat ik vast aan een leven als een god en nu-' Hephaistos hield zijn adem in en sloeg met zijn stok gefrustreerd tegen een muur aan. Hij had het geprobeerd, maar was te laf en te zwak geweest en dus moest hij van zichzelf lijden. 'Wat kan mij het ook schelen, ik wíl niet beter zijn dan anderen, ik wil rust.' Hugh keek naar de plek die hij op de muurhad achtergelaten en draaide zich toen beschaamd om. Ze had zijn uitbarsting moeten aanschouwen.

Aria wilde een hand op zijn schouder leggen, maar hij draaide zich al om en beende weg. Toen hij de muur een klap gaf met zijn stok, sloeg ze haar hand voor haar mond en liep naar hem toe. 'Ik weet dat je rust wilt. Dat je wilt leven zonder dat andere daar ook maar erg in hebben, maar dat ga ik niet laten gebeuren. Sorry.' Iedereen had mensen nodig en liefde, en daar zou hij snel genoeg achter komen. 'Ik weet dat je niet van affectie houdt, en van mensen die om je geven, maar -' Ze kapte haar zin af en omhelsde hem maar gewoon.

Hephaistos voelde dat ze dichterbij kwam en probeerde het te negeren. Maar toen ze haar armen om hem heen sloeg kon hij het niet meer negeren en voelde hij zich klein in haar armen. Uiteindelijk maakte hij zich los uit haar omhelzing en liep naar de hal toe. 'Afrodite, ik vraag je weg te gaan.' zei hij op uiterst kalme toon en opende de deur al voor haar.

'En ik zeg nee op die vraag.' antwoordde ze stug en sloot de deur weer. 'Ik blijf hier net zolang dat nodig is, al moet ik ervoor op de bank slapen, het maakt me niet uit. Maar ik weiger weg te gaan.' Hij was er altijd makkelijk vanaf gekomen, maar dit keer zou het niet zo gaan. Dit keer zou ze hem bewijzen dat hij ongelijk had.

Hephaistos keek naar de gesloten deur en schudde zijn hoofd. Met zijn handen wreef hij verwoed door zijn haar. 'Waarom laat je me niet met rúst? Geef me één goede reden?' Met een blik die woedend, triest en vragend was, keek Hephaistos haar aan en wachtte op het antwoord. Waarom al die moeite voor een verloren zaak? Hij steunde op zijn stok omdat de woede zijn been krampachtig had gemaakt. Voorovergebogen hief hij zijn hoofd op om naar de blonde vrouw te kijken.

'Omdat ik je wil laten zien dat er wel mensen om je geven! En dat je er niet alleen voor staat zoals jij zelf denkt, dat is waarom ik hier blijf!' Ze verhief haar stem enigszins, omdat het maar niet tot hem leek door te dringen. 'Waarom stel je je niet gewoon open? Waarom wíl je het niet?' Het frustreerde haar ontzettend dat hij het niet eens wilde proberen.

Hephaistos sloot zijn ogen kort en zuchte diep. 'Maakt het wat uit? Het is mijn keuze, Aphrodite, niet de jouwe. Ik ben een volwassen, onafhankelijke man en ik mag mijn egen keuzes maken, daar heb jij geen invloed op.' Hij herpakte zichzelf en liep terug naar de keuken, Aphrodite liet hij in de gang achter. Hij zou haar niet zijn huis uit forceren, daar had hij de energie niet voor. Maar hij zou haar niet als welkome gast behandelen.

Aphrodite liep achter hem aan en pakte zijn arm beet. 'Ik wil je alleen duidelijk maken dat je de verkeerde keuze aan het maken bent en daar kom je vanzelf nog wel achter.' Ze verbaasde zichzelf dat ze al die tijd zo rustig was gebleven. 'Geef me een week de kans, één week om je te bewijzen dat je liefde kent en dat iemand je kan lief hebben - lukt het me niet in een week, laat ik je met rust en zal ik niet meer met al mijn gezeik voor je deur staan. Één week Hephaistos, één week.'

Hephaistos trok zijn arm los en streek zijn blouse glad terwijl hij haar aan bleef kijken. 'Príma, als ik zo van ja afkom, dan doe ik het graag.' Hij had nog liever een schreeuw wedstrijd met haar gehad dan dat hij nu de opvliegende was en zij de rustige. Het frustreerde hem dat hij altijd degene was die zichzelf niet in kon houden. 'Ik wens je alvast heel veel succes.' mompelde hij er nog achterna en ging toen verder met zijn verwaarloosde boterhammetjes.

Aphrodite schudde haar hoofd zuchtend en keek hem daarna aan. 'Ik denk dat dat je nog vies gaat tegenvallen.' Het was haar tot nu toe altijd gelukt om mensen te laten geloven in liefde - maar hij was zeker weten de lastigste uitdaging van allemaal. 'Bedankt, dat zal ik wel nodig hebben.' Ze had inmiddels plaats genomen aan de rommelige keukentafel en gleed met haar vinger over het gespleten hout heen. 'Je hebt nog steeds geen antwoord gegeven op mijn vraag.' merkte ze op. 'Waarom wil je er niet in geloven?'

'Waarom?' Hephaistos keek bedenkelijk uit het raam en fronste zijn donkere wenkbrauwen. 'Heb je wel eens naar mij gekeken, Afrodite? Ik ben een kreupele verbitterde man, daar is geen liefde voor bestemd. En eigenlijk vind ik het wel prima zo, affectie stelt je alleen maar teleur.' Hij leunde tegen het aanrecht en at zijn boterhammen rustig op. Hij was al weer een stuk kalmer dan daarvoor.

'Dat heb je jezelf alleen maar voorgenomen. Die bitterheid is je eigen schuld, zo heb je jezelf gemaakt door je af te sluiten van alles om je heen.' vertelde ze hem. 'Het enige probleem is je eigen slechte zelfbeeld. Verder is er niets, maar dan ook absoluut niets mis met je.'