Het huis van Oliver

'Water zal het zijn.' mompelde Oliver, terwijl hij de stal al uitliep. Ja, hij moest respect hebben - maar deze man was toch niet echt geweldig gezelschap. Eenmaal weer in zijn huis, pakte hij een glas uit de koelkast en vulde deze met ijskoud water uit de koelkast. Zelf had hij geen behoefte aan iets te drinken, dus hield hij het hierbij en liep weer terug naar de stal, om het glas water op een van de brede balken te zetten.

Hugh hield er van om alleen te zijn en dus ook om alleen te werken. Hij was blij toen de man de stal verliet en leidde het paard de box uit. De hoeven waren inderdaad erg versleten. Niet zo gek dat ze zo onrustig leken. Hugh streek over de rug van het paard en keek om toen Oliver met zijn water kwam. 'Ik kan nu de hoeven eraf halen, dan zullen de paarden rustiger zijn, maar ik kan hier geen nieuwe hoeven smeden, dus dat doe ik thuis in mijn werkplaats.' Hij deelde het simpelweg mee, toestemming vragen daar deed Hugh niet aan.

Oliver knikte en keek hem aan. 'Lijkt me prima.' zei hij, stond een beetje te kijken en liep toen richting de uitgang van de stal. 'Als je me nodig hebt dan ben ik binnen -' melde hij en liep de stal uit. Het was raar dat hij de man ergens van leek te herkennen, maar hij kon zijn vinger er maar niet opleggen. Hij kende hem, maar waarvan?

Hugh negeerde de man al en probeerde al één van de hoeven los te wrikken. Ze waren zo versleten dat het eerste paard ze binnen een mum van tijd kwijt was. Hugh streek over de manen en leidde het paard met een glimlach terug de box in. Toen Hugh de helft van de paarden had gehad, vroeg hij zich af of hij deze paarden niet eerder had gezien. Ze leken hem zo vertrouwd. Maar dat was een belachelijk idee.

Oliver zat op een stoel aan de keukentafel met één van de bibliotheek boeken voor zich. Zoals het meisje al had voorspeld was het een ontzettend goed boek, misschien wat vrouwelijk maar ja, daar moest hij dan maar doorheen lezen. Hij hoorde achter zich dat de koffie die hij had gezet klaar was en met een warme kop liep hij weer terug naar zijn boek.

Hugh had de hoefijzers los gekregen en liep met zijn spullen terug naar het huis. Hij vond de man in de keuken en liep naar binnen. 'Ze zijn er af.' deelde hij aan Oliver mee. Kort keek hij de keuken rond en vroeg toen nog: 'Zeg, die tante, waar kwam zij vandaan?' Het zat Hugh dwars dat de dieren hem zo bekend leken.

'Volgens mij heeft ze haar hele leven hier gewoond, voor zover ik weet tenminste.' Hij had eigenlijk geen idee waar ze vandaan kwam en voor zover hij wist had ze altijd in dit landhuis gewoond. 'Bedankt trouwens, ik hoop dat ze inderdaad wat rustiger worden - ze waren zo luidruchtig 's nachts.

'Oke, ik dacht misschien dat ik de paarden al eens eerder hoefijzers aangemeten had, maar dat zal wel niet.' Hugh mompelde het meer dan dat hij zijn gedachten hardop uitsprak. Hij was niet iemand die zijn gedachten openlijk met anderen deelde. 'Waarschijnlijk wel, die hoeven waren echt in een belabberde staat.' Hugh verschoof zijn gewicht van het ene naar het andere been en keek Oliver sceptisch aan: 'Wordt er nog wel eens met ze gereden?'

Oliver schudde zijn hoofd. 'Nee, ik heb werkelijk geen idee hoe ik paard moet rijden en ik heb er de tijd ook niet voor.' De paarden deden wat ze wilde: Ze stonden of in de stal, of lekker te grazen op het land. Oliver zorgde wel goed voor ze, echter bereed hij ze nooit. 'Hoeveel ben ik je verschuldigd?' vroeg hij aan de man en toverde zijn portemonnee tevoorschijn.

Hugh keek de man ongeloofwaardig aan. Waarom had hij dan die paarden nog? Ze snakten er naar om eens een echt ritje te maken in plaats van op het beperkte stuk grond te moeten blijven. Hugh zei er echter niets over en keek naar de portomonnee. Als er iets was waar hij niets van begreep dan was het geld. Wat moest je er mee? Als iemand jou hielp, dan zou jij ze de volgende keer helpen, zo simpel was dat. 'Zoveel je er voor over hebt.' zei Hugh onverschillig en wachtte af.

Oliver grinnikte even onbegrijpelijk, maar realiseerde zich toen dat hij het serieus meende. Aan geld had hij geen gebrek, dus hij kon er ook wel wat van missen. 'Honderd moet genoeg zijn toch?' vroeg hij zich hardop af en pakte vijf briefjes van twintig uit zijn portemonnee. 'Wanneer denk je dat de nieuwe hoeven klaar zijn?'

Hugh keek naar het vreemde geld en pakte maar één briefje aan. 'Laat de rest maar zitten of betaal dat als ik de hoeven klaar heb.' Wat moest hij met zoveel geld? Hij gebruikte het toch niet. 'Ik heb ze sowieso volgende week klaar. Ik bel wel als ze klaar zijn?' Hugh keek hem vragend aan. Hij werkte op zijn eigen tempo, maar dat leverde wel goede resultaten op.

Oliver knikte naar de man. 'Prima,' zei hij en stopte het geld terug in zijn achterzak. Hij vond het raar dat hij het geld niet aan wilde nemen, maar hij zou er verder ook niet over doorgaan. 'Dan kijk ik uit naar uw telefoontje,' zei hij en opende de deur zodat hij naar buiten kon. Over een week zouden de paarden wel weer rustig zijn.