Aphrodites huis

Hephaistos lachte zijn harde lach. 'Je bent een sterfelijk schepsel nu Aria. Je hoeft niet meer in raadsels te spreken.' Hij pakte het glas aan en sloeg het in één teug achterover. De drank brandde na in zijn keel, in zijn maag. Dat heerlijke gevoel van vuur dat in je lichaam stroomde. 'Heb je al voor problemen gezorgd hier? Ik neem aan dat je, je hier ook niet in zal kunnen houden om de liefde te verspreiden.' zei hij spottend.

'Ik spreek niet in raadsels, je bent gewoon te koppig om de boodschap ervan in te zien.' zei ze serieus en schudde vervolgens haar hoofd. 'Ik heb me ontzettend rustig gehouden, misschien één of twee sterfelijke die hun ogen niet van me af konden houden, maar verder heb ik niets gedaan.' zei ze zoetjes en dronk wat van haar thee. 'En jij? Wat heb jij uitgespookt?'

'Jij denkt dat ik iets kan uitspoken met dit been?' Hephaistos tikte met zijn stok op zijn enkel en keek Afrodite kort aan. Hij schoof het glas heen en weer over tafel en keek ondertussen de keuken rond. 'Groot huis heb je.' Hij zei het slechts om iets te zeggen en omdat hij geen zin had om weer op zijn knieeën te moeten voor die stomme vaatwasser.

Aphrodite haalde haar schouders op. 'Als je iets wilt doen, kan je het ook doen - ondanks dat been Hephaistos.' verzekerde ze hem en schonk nog wat voor hem in. 'Ja, het is inderdaad groot, maar het is lekker ruim en licht. Zo groot dat niets een rommel is, puur omdat er zo weinig in de kamers staat. Praktisch toch?'

Dankbaar pakte Hephaistos het weer volle glas en liet de drank voorzichtig heen en weer klotsen. Haar opmerking negeerde hij maar, ze had makkelijk praten als perfecte godin én mens. 'Erg praktisch, maar niet echt mijn stijl.' Nee, bij hem thuis stond alles op elkaar gepropt. Het liefst had hij zoveel mogelijk spullen in één ruimte, zodat niets groot leek. Bovendien had hij niets met licht.

'Nee, Hephaistos houdt van donkere, saaie ruimtes.' grinnikte Aphrodite en dronk haar thee op. 'Meer dan dit krijg je niet hoor, ik ga je mooi niet dronken voeren.' waarschuwde ze hem met een speelse lach en zette de twee lege glazen op het aanrecht neer. 'Het is goed je weer te zien, boven zagen we je helemaal niet - je zat altijd maar verstopt in die grot van je.'

'Inderdaad, past veel beter bij me.' Hephaistos keek Afrodite droogjes aan en leegde zijn glas. 'Niet met drank nee.' Hij kwam van zijn stoel overeind en knielde weer neer bij de vaatwasser om de onderste plaat er terug in te schroeven. 'Ik had het veels te druk, nadeel als je de enige god van de goden bent.' echode het vanuit het afwasmachine.

'Ach, wat moet je het toch zwaar hebben gehad.' Aphrodite kon haar lach niet inhouden en begon te giechelen. Ze zette de twee glazen weg en ging weer op haar plek op het aanrecht zitten. 'Nee, maar serieus ik meende het. Het is echt goed om je te zien.' verzekerde ze hem en keek toe hoe hij haar vaatwasser repareerde. 'Gaat het trouwens weer met je hoofd?'

Hugh mompelde wat onverstaanbaars maar ging niet echt in op haar gepraat. Dat deed hij wel vaker, alsof het niet gezegd was. Hij maakte de vaatwasser en kwam pas overeind toen die helemaal gefixt was. 'Omdat ik nu sterfelijk ben, betekent dat niet dat ik niet tegen een stootje kan.' zei Hephaistos terwijl hij zijn handen waste en ze vervolgens afdroogde.

'Rustig maar, ik vroeg het alleen maar.' Ze keek hem aan en keek daarna naar de vaatwasser. 'Bedankt, hoeveel ben ik je verschuldigd?' Aphrodite pakte alvast haar portemonnee uit haar tas - die aan de keukenstoel hing - en opende deze. Al dat geld was verwarrend in deze wereld. Zeker de machines waar het uitgehaald moest worden snapte ze niet.

'Het is maar een vaatwasser, laat dat geld maar zitten.' Hephaistos probeerde te glimlachen, maar haalde slechts zijn schouders op en borg zijn gereedschap op. 'Als er nog iets is, dan moet je maar bellen.' Hij pakte zijn stok erbij en knikte met zijn hoofd naar Aria. 'Fijne dag nog.' Hij prutselde nog met zijn gereedschapskist.

'Nee, wacht nou!' Ze stond op en liep achter hem aan. 'Ik sta erop dat je er iets voor krijgt, het maakt me niet uit was - kies maar iets wat je wilt. Ik kan namelijk echt niet meer leven zonder vaatwasser op deze wereld.' lachte ze en keek hem vragend aan.

Hephaistos stopte en draaide zich om. Met een frons keek hij Afrodite aan. 'Wat wil je dat ik vraag? Ik heb niets te wensen behalve dat ik van die verdomde pijn wordt verlicht en dit gebrekkige lichaam.' Hij keek naar zijn stok. 'Ik hoef niets van je, Afrodite. Zie het als een rondje van de zaak.' Hephaistos draaide zich weer om en zijn stok klikte verder over de vloer.

Aphrodite zuchtte uit, liep achter hem aan en legde haar hand op zijn schouder. 'Weet je zeker dat er niets is behalve dat? Is dat het enige waar je naar verlangt?' Het was haast onwerkelijk voor haar om te bedenken dat hij geen liefde wou. Iedereen wilde toch liefde? Zeker als je het op dit moment niet bezat, zoals hij zelf had gezegd.

Hephaistos schudde haar hand van zijn schouder en wendde zich van haar af. 'Niet iedereen verlangt nog naar iets. Ik hoor bij die groep die het allemaal maar gewoon accepteert.' Kort keek hij haar recht aan, maar verdween toen richting de deur. Hij wilde dit huis graag zo snel mogelijk uit. Zijn eigen donkere, eenzame plek opzoeken. Hij liet zichzelf maar uit, nam niet de moeite om nog op Afrodite te wachten en stapte zijn truck in om rechtstreeks naar huis te rijden.

Gone.

Aphrodite wilde nog achter hem aanlopen, maar de deur werd voor haar neus dichtgegooid. Licht verward, maar ook teleurgesteld, liep ze naar de keuken om een nieuwe kop thee te zetten en liep uiteindelijk naar de zitkamer waar ze haar boek weer oppakte en verder ging met haar roman - waar mensen wel naar liefde zochten.