Het huis van Percy en Rhine

Het huis van Percy en Rhine is een prominent huis in een mooie straat. Ze hebben een groot stuk land tot hun beschikking, waar dan ook een zwembad te vinden is - hoe kan het ook anders. De inrichting van het huis is klassiek, maar dat is precies hun smaak. Authentiek, maar tegelijkertijd ook erg gezellig. In de woonkamer is een grote open haard te vinden, net zoals in hun slaapkamer. Ook bevindt zich een grote bibliotheek in het huis die vaak bezocht wordt en ook beschikt over een open haard.

Spoiler:

Met nog natte haren van het zwembad liep Rhine het pad van haar huis op. Vandaag was het haar beurt geweest om badmeester te zijn in het zwembad en was Percy vrij - the lucky bastard. Niet dat ze haar werk niet met plezier deed, vrij zijn was gewoon altijd nog fijner. Ze kwam langs hun zwembad en voelde meteen al een steek van verlangen om erin te springen. Toch opende ze de achterdeur - die altijd open was - en stapte binnen. 'Lieverd?' riep ze vragend en deed haar schoenen uit.

Percy zat voor de open haard in de bibliotheek met een boek voor zijn neus. Lezen was een interesse geworden sinds dat hij op de aarde was beland. Die verdomde Titanen. Hij moest toegeven dat het interessant was om te lezen hoe de mensheid de oudheid beschreef. Het liet hem lachen. Net toen hij zijn bladzijde wilde omslaan, hoorde hij de deur dichtslaan en de stem van zijn lieftallige vrouw door de gang galmen. 'Ik ben boven, schat.' riep hij, sloeg zijn boek dicht en liep naar beneden toe. 'Lekker gezwommen?' vroeg hij met een glimlach en zette zijn lippen zacht op die van haar. Hij was vandaag vrij, maar smachtte naar het water.

Ze pakte een handdoek van de bank - ze lagen werkelijk overal in hun huis - en maakte daarmee haar haren droog. Ze glimlachte toen ze haar man zag en sloeg haar armen om zijn nek. Met een knik bevestigde ze zijn vraag. 'Maar ik heb nog steeds dat ene gevoel alsof er iets mis is,' zei ze aarzelend. 'En ik ben er nog steeds niet achter wat het nou is.' Met een bange blik legde ze haar hoofd tegen zijn borst aan. Als God of Godin waren onbekende dingen een marteling.

Percy glimlachte naar zijn vrouw en streek over haar nog natte haren. 'Alles komt goed lieve schat.' zei hij zachtjes en kuste haar kruin. 'Ik weet zeker dat het niets is, ook al voelt het al drie maanden zo. Misschien is het gewoon het feit dat we niet meer in de zee zijn. Het is toch een gemis, niet waar?' veronderstelde hij en pakte haar gezicht in zijn handen en streek met zijn duim liefkozend over haar wang.

Ze voelde de spanning die al de hele dag in haar lichaam zat wegvloeien en sloot voor een kort moment haar ogen. Vaak was ze het niet met hem eens, maar toch kon ze nu niets anders dan instemmen met zijn verklaring. 'Dat chloorwater is vreselijk,' fluisterde ze en drukte haar lippen op de zijne. 'We moeten echt eens een meer of rivier in de buurt gaan zoeken.' Ze gaf hem nog een kus en plofte toen op de bank. 'Wat was je aan het doen?'

Percy keek haar grijnzend aan en knikte. 'Als we konden verhuizen uit dit dorp, hadden we een prachtig huis aan de zee gekocht, waar we iedere dag konden zwemmen in het zoute water.' zei hij dromerig en ging naast haar op de bank zitten. 'Aan het lezen over onze lieftallige goden in de tijd van de Trojaanse oorlog. Wat die mensen toch wel niet allemaal voor een verhalen verzonnen hebben. Je staat er soms van te kijken.' zei hij lachend en sloeg een arm om haar kleine lijfje heen.

Ze lachte gelukzalig met hem mee, maar greep tegelijkertijd naar haar buik. Ze had de laatste tijd naast dat vervelende gevoel ook een vreselijke misselijkheid - ze had zelfs al overgegeven - maar dat alles hield ze voor zich. Ze was doodsbang dat ze iets verkeerd deed of dat er iets aan haar mis was. 'Mensen hebben een veel te grote fantasie, vooral Homerus,' zei ze met een geamuseerde blik en kroop in zijn armen. Ze vond het heerlijk als hij haar zo in zijn sterke armen vast hield.

'Dat hebben ze inderdaad.' beaamde hij en keek haar bezorgd aan. 'Gaat alles wel goed?' vroeg hij toen ze naar haar buik greep. Hij was misschien een streng ogende man, en in de mythologie stond hij ook zo beschreven, maar zodra het om zijn vrouw ging, was niets teveel. Zijn vrouw was zijn trots, evenals de zee, samen waren zij één als ze in het water waren. 'Als er iets is moet je het zeggen hè?'

Ze schudde snel en paniekerig haar hoofd. 'Nee, nee, alles gaat prima!' zei ze en struikelde haast over haar woorden. Proberend overtuigend over te komen glimlachte ze naar hem en kroop op zijn schoot. Ze was zo klein gebouwd dat dat makkelijk ging en ze hield hem stevig vast. 'Dan zal ik het zeggen,' zei ze, maar besefte dat ze eigenlijk loog. En dat deed haar misschien nog wel meer pijn dan die misselheid en dat vervelende gevoel bij elkaar.

Percy keek haar ongelovig aan, maar besloot er niets van te zeggen. Hij wist hoe koppig ze kon zijn: als ze het niet wilde zeggen, zou hij het er ook niet uitkrijgen ook. 'Dan is het goed.' Hij drukte zijn lippen op haar slaap en keek haar met een glimlach aan. 'Zal ik de open haard zo aanmaken en een deken erbij pakken?' stelde hij voor en streek door haar haren heen. Hij genoot echt van dit soort momenten.

Ze keek hem liefdevol aan en knikte. 'Dat klinkt perfect,' zei ze en liep naar de keuken om wat warme drankjes klaar te maken. Zelfs Goden en Godinnen hadden daar weleens behoefte aan. Met een gelukzalige blik keek ze de woonkamer in en bekeek haar man. Ze waren een soort van verplicht om te trouwen en Rhine wist nog goed hoe bang ze was dat het een oude, saaie man was. Nou, niets bleek minder waar. Ze was zo enorm verliefd op hem, ook al hadden ze zo hun ups en downs, maar de downs daarvan werden snel vergeten.

Toen Rhine opstond, liep hij direct naar de open haard en had deze in een mum van tijd aan. Het had hem in het begin nog verdomde veel moeite gekost - vuur was niet helemaal zijn ding - maar al snel had hij het onder de knie gekregen. Van boven pakte hij een grote, bruine fleece deken en liep hiermee naar beneden. Hij omhelsde haar van achteren en sloeg tevens de deken om hen twee heen. 'Ik hou van je.' zei hij zacht in haar oor en kuste haar nek met een glimlach. Het huwelijk mocht in het begin dan wel verplicht zijn, maar naderhand was hij er alleen maar blij mee.

Ze had al snel koffie voor Percy en thee voor haarzelf klaargemaakt en liep hiermee naar de woonkamer. Ze zette het op het kleine salontafeltje bij de haard. Toen ze opstond, voelde ze opeens iets warms om haar heen en lippen in haar nek. Vol genot zakte ze door haar knieën samen met hem en ging tegen hem aan zitten. De haard bracht een hitte van zich af die ze niet gewend waren van het water, en misschien daarom juist voelde het zo speciaal en lekker om dichtbij de haard te zitten.

'We zouden dit iedere dag moeten doen.' zei hij zacht en legde zijn hoofd tegen haar schouder aan. Met zijn handen gleed hij over haar armen heen en ondertussen plaatste hij zachte kusjes zijn haar nek en op haar schouder. Het was een speciaal moment en dat was te voelen in de sfeer - die overigens geweldig was. Uiteindelijk liet hij zijn handen rusten op haar buik en glimlachte automatisch.

Ze genoot van zijn aanrakingen en kusjes en kon dan ook niets anders dan compleet ontspannen en meegaan met de extase die dit met zich meebracht. Dit was bijna net zo fijn en geweldig als het gevoel wanneer ze samen in het water waren: dan was het werkelijk magie. Haar adem stokte enkel toen hij zijn handen op haar buik legde en wat plotseling het ook voor compleet gevoel met zich meebracht, ze werd ook door de lichte druk erop kotsmisselijk.

Percy voelde hoe het lichaam van zijn lieftallige vrouw ontspande door zijn aanrakingen en plots verstrakte toen zijn handen haar buik raakte. 'Weet je heel zeker dat er niets aan de hand is, Amfitrite?' Hij noemde haar altijd bij haar volledige naam als hij wilde dat ze aandacht voor zijn vraag opbracht. Op een of andere manier klonk dat... officiëler en dat eiste meer aandacht op.

Ze maakte een bepaalde hoofdbeweging, iets tussen knikken en schudden, en sloeg toen een hand voor haar mond. Snel stond ze op en rende naar de badkamer, om daar boven de WC over te geven. De tranen liepen tegelijkertijd uit haar ogen en ruw veegde ze ze weg. Normaal huilde of kotste ze nooit. Ze kon zich niet eens herinneren of ze ooit wel ziek was geweest? Of zich zo zwak had gevoeld?

Verward en verbaast stond Percy op en liep achter Rhine aan. 'Wil je me alsjeblieft vertellen wat hier aan de hand is.' zei hij nadat hij de badkamer deur zorgvuldig achter zich had gesloten. Zijn geduld begon al op te raken en als ze hem niet vertelde wat er aan de hand was, moest hij zich echt inhouden. Percy was iemand die graag de touwtjes in handen wilde hebben en als hij niet wist wat er aan de hand was, kon dat niet. 'Moet je naar de dokter toe?' vroeg hij uiteindelijk toch bezorgd en wreef over haar rug heen.

Ze keek hem besluiteloos aan - moest ze nou de waarheid vertellen of niet? 'Ik heb waarschijnlijk wat verkeerds gegeten. Ik denk dat ik nog aan al dat mensenvoedsel moet wennen.' Haar ogen werden groot bij zijn voorstel en ze schudde paniekerig haar hoofd. 'Nee, dat is nergens voor nodig. Je kent me, ik kan overal tegen.' Kon, bedacht ze zichzelf. Hier had ze echter helemaal geen controle over. 'Zullen we zo maar weer teruggaan?' Ze pakte een tandenborstel en begon haar mond en tanden zorgvuldig schoon te maken.

Percy sloot zijn ogen, deels omdat hij geërgerd was aan haar antwoord, maar ook omdat hij haar koppigheid zat was. 'Dit is niet iets wat een paar dagen speelt, dit speelt al langer - niet waar?' vroeg hij aan haar en keek haar via de spiegel aan. 'Ik snap niet waarom je blijft liegen Amfitrite, ik ben niet blind weetje.' Het verhief zijn stem licht en zette zijn handen in zijn zij. Automatisch ging hij rechter op staan en liep naar haar toe. 'Ik wil de waarheid horen en niet een of ander leugen over mensen voedsel.'

'Ja, ik eet al een tijdje mensenvoedsel,' zei ze en staarde hem terug aan via de spiegel. Kort bekeek ze zichzelf, haar gezicht emotieloos en strak. Ze zag er zelfs anders uit, net zoals ze zich voelde. 'Dus het speelt inderdaad langer.' In plaats van zelf ook rechter te gaan staan en hem uit te dagen, kromp ze nu ineen en keek hem afwachtend aan. 'Ik lieg niet en anders wil ik het gewoon niet vertellen, Poseidon!' Haar stem werd nu ook harder en ze liep naar de badkamerdeur toe.

'Verdomme Amfitrire!' riep hij gefrustreerd uit en pakte haar arm beet zodat ze niet weg kon gaan. 'Je verlaat deze ruimte niet voordat je me de waarheid hebt vertelt, of je het nou wilt of niet!' De grond onder hen begon zacht te trillen, maar werd uiteindelijk heftiger. Met nog steeds haar arm in zijn hand ademde hij diep in en uit. Het was lastig om zichzelf in de hand te houden, met als gevolg dat hij kleine - plaatselijke - aardbevingen veroorzaakte.

Ze probeerde zich los te trekken, maar wist dat het toch geen nut zou hebben. 'Laat me los!' gilde ze boos en zakte door haar knieën toen de grond onder haar begon te trillen. Ze begon weer te huilen en sloeg boos met haar vuist op de grond. 'Ik ben misselijk, de hele tijd, al een week lang. Ik moet om elk stom ding huilen en voel me gespannen en moe.' Ze trok nu echt haar arm los en verborg haar gezicht in haar handen. 'En dan doe jij nu ook weer boos, dat kan er ook nog wel bij!' riep ze wanhopig uit.

Percy gooide geïrriteerd zijb handen in de lucht. Hij was kalmer dan net, maa hij was gefrustreerd over het feit dat et zoveel moeite kostte om dit eruit te krijgen. 'Waarom heb je me dat niet meteen gezegd? Was dat nou zo moeilijk om te vertellen?' Soms was het voor Percy lastig om haar te begrijpen, zeker in situaties als dit, waar hdt om vrouwendingen gaat. 'Kom hier..' Hij ging naast haar op de grond zitten en sloeg een arm om haar heen.