Het huis van Percy en Rhine

'Triton is een mooie naam,' zei hij met een glimlach en kuste haar zachtjes. Hij zette zijn kop thee weg en draaide zich zo, dat ze tussen zijn benen en tegen zijn borstkas kon zitten. 'Zit je lekker?' vroeg hij aan haar en kuste haar schouder. 'Triton...' herhaalde hij nogmaals en glimlachte. 'Het is een prachtige naam Amfitrite.'

Ze knikte en legde de deken weer over haar lichaam heen. Ze glimlachte bij zijn kusjes en keek hem toen over haar schouder aan. 'Dan wordt het Triton,' fluisterde ze en aaide over haar buik heen. 'Kleine Triton die staat te trappelen om de wereld eindelijk te zien. Ik denk dat de andere goden het ook heel erg op prijs stellen dat we een goddelijke naam hebben gekozen.' Ze pakte Percy's handen vast en kneep er zachtjes in. 'Hoe was trouwens je dag?'

Percy glimlachte naar haar. 'Thom,' zei hij tegen haar en glimlachte even. 'Voor de hedendaagse naam, of Trent, Trevor?' Hij was niet goed in het bedenken van namen uit deze tijd. 'Mijn dag was vermoeiend en hij duurde veel te lang. Ik wilde hier zijn, bij jou en niet in het zwembad.' vertelde hij haar.

'Ik vind Thom een mooie naam,' zei ze en streelde met haar vingers over zijn knie. 'Hij zal niet opvallen op school en een gewone menselijke jongen zijn.' Ze zuchtte en leunde met haar hoofd tegen zijn borst. 'Kon ik maar met je mee zwemmen,' fluisterde ze, 'of kon je maar de hele dag hier zijn. Het is zo saai overdag zonder jou. Soms komen er wat vrienden langs, maar verder zit ik enkel op de bank te lezen.'

'Binnenkort kan je weer mee naar het zwembad. Samen met Thom,' zei hij met een lach. Hij kon niet wachten om zijn zoon in zijn armen te kunnen houden. 'Hij wordt vast een geweldige zwemmer,' zei hij met een glimlach en trok Rhine wat naar zich toe sloeg zijn armen om haar heen. 'Ik heb aankomende week vrij gevraagd.' zei hij tegen haar en glimlachte. 'Dus ik zal er zoveel zijn dat je me helemaal zat wordt.' grapte hij.

Een brede glimlach stond op Rhine's gezicht bij zijn woorden. 'Ik weet ook zeker dat hij een geweldige zwemmer wordt,' glimlachte ze, 'en dan kan hij elke dag met zijn vader in de achtertuin spelen in het zwembad.' Rhine was er van overtuigd dat Percy de beste vader zou worden die ze zich kon voorstellen. 'Echt waar?!' zei ze verbaasd en verrukt van blijdschap. Ze drukte hard haar lippen op de zijne. 'Ik kan je nooit zat worden.'

'Echt waar,' verzekerde hij haar en glimlachte. 'Ik dacht, laat ik mijn lieve vrouw eens verblijden door bij haar te zijn in één van de laatste weken.' glimlachte hij en kuste haar ook zachtjes terug. In alles wat hij deed bij haar was hij uiterst voorzichtig. Hij wilde haar geen pijn doen, of een onverwachte beweging maken. 'Ik ben blij om dat te horen.'

'In de week dat ze hoogstwaarschijnlijk gaat bevallen,' giechelde ze met een brede glimlach. Opnieuw was Triton aan het schoppen en haar gezicht vertrok van de pijn. Enkel kon ze er niets tegen doen. Ze moest de pijn maar gewoon verbijten. Met diepe bewegingen ademde ze in en uit en telde zo tot tien. Als ze alleen thuis was, waren zulke momenten ook erg moeilijk. Ook zat ze steeds met de angst dat de weeën zouden beginnen als Percy niet thuis was.

Percy voelde hoe haar lichaam aanspande en masseerde haar schouders zachtjes zodat ze zou ontspannen. 'Diep ademen.' zei hij tegen haar en streek met één hand zachtjes over haar buik heen. 's Nachts gebeurde het ook wel eens, als ze sliep. Hij had geen idee of ze het dan door had, maar hij vond het vreselijk om te zien. Het idee dat ze pijn had was geen fijn idee.

Enkel het geluid van zijn stem liet haar al ontspannen. Ze haalde diep adem en leunde toen weer tegen hem aan, terwijl ze de tranen die zich in haar ooghoeken van de pijn hadden gevormd weg veegde. 'Bedankt Poseidon,' zei ze zacht en drukte een kus op zijn wang. 'Het is altijd erger als je weg bent. Daarom ben ik zo blij dat je nu gewoon kan blijven.'

'Het is oké.' zei hij met een glimlach. 'Ik blijf bij je.' verzekerde hij haar en streek nog even over haar buik heen zodat ze verder zou ontspannen. 'Je moet wel uitgerust zijn... Wij moeten wel uitgerust zijn.' verbeterde hij zichzelf. 'We zullen de aankomende weken vast niet zoveel slaap krijgen.'

'Inderdaad,' zuchtte ze en glimlachte toen. 'Ik denk dat we een heleboel slapeloze nachten krijgen.' Ze strekte zich uit en stond toen weer moeizaam op, om de mokken op te pakken en richting de keuken te lopen. Ze werd gek van dat stil zitten en meestal werd Triton ook rustiger als ze rond liep. 'Zullen we anders morgen...' Middenin de zin werd ze onderbroken door een raar gevoel in haar buik en van schrik liet ze de mokken op de grond vallen. 'Percy!' riep ze geschrokken.

Percy keek op toen hij de twee mokken op de grond kapot hoorde kletteren en Amfitrite angstig zijn naam hoorde roepen. Met een soepele beweging stond hij op van de bank en liep hij naar haar toe, de scherven ontwijkend. 'Rustig, Amfitrite, ik ben er.' zei hij tegen haar en tilde haar voorzichtig op, zodat ze niet op de scherven zou kunnen gaan staan. 'Ik breng je even naar boven oké?' Misschien als ze even op bed zou liggen, dat het dan wat beter zou gaan.

Het gevoel in haar buik was niet zoals het schoppen, wat pijn deed. Dit was meer een onheilspellend en vreemd gevoel. Pas toen hij haar vast had, merkte ze dat ze trilde en ze sloeg stevig haar armen om hem heen. Toen ze eenmaal op bed lag en het gevoel zo goed als weg was, was ze pas weer in staat om te praten. 'Ik denk dat het een wee was,' zei ze zachtjes.

'Een wee?' vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw en keek haar aan. 'Dat kan niet, je bent nog lang iet uitgerekend? Je moet nog een week.' Dit had hij absoluut niet verwacht. Hij had verwacht dat ze zich veel beter konden voorbereiden hierop en niet dat het zomaar uit het niets zou komen. 'Het is vast niets, Amfitrite,' zei hij tegen haar en glimlachte.

Ze knikte en legde haar hoofd op een kussen. 'Je hebt gelijk, het is vast niets,' zei ze zachtjes en draaide voorzichtig op haar zij. 'Het spijt me van de mokken, Poseidon.' Zachtjes aaide ze over haar buik en keek hem aan. 'Maar we moeten het voor de zekerheid toch over de bevalling gaan hebben. Gaan we het hier thuis doen of in het ziekenhuis?'

Percy haalde zijn schouders op. 'Maak je maar geen zorgen over de mokken.' verzekerde hij haar en ging naast haar liggen, om ook zijn handen op haar buik te leggen. 'Wat dacht je ervan als we het gewoon thuis doen?' vroeg hij aan haar. 'Of wil jij liever naar het ziekenhuis?' Zij was tenslotte degene die moest bevallen, hij niet.

Ze dacht over die vraag na en woog beiden opties tegen elkaar af. 'Ik denk dat ik liever hier beval,' zei ze zacht, maar overtuigd. 'Gewoon in ons eigen huis, in een vertrouwde omgeving. Wat denk jij ervan?' Ze glimlachte naar hem en legde haar handen op de zijne. Ze was zo dolgelukkig met hem en ze was dan ook blij dat ze hem een kind zou schenken. Ze wist hoe dol hij was op kinderen.

Percy knikte. Zo dacht hij er precies over. Ik heb eens gelezen dat je ook kan bevallen in een bad ofzoiets. Ik weet er verder niet veel over, maar ik dacht misschien voel je je daar wel fijner?' zei hij zachtjes tegen haar en drukte een kus op haar schouder. 'Maar jij moet het tenslotte doen, dus je moet maar kijken wat je fijn vind.'

Ze hief haar hoofd verbaasd op en keek hem met grote ogen aan. 'Dat lijkt me heel erg fijn!' zei ze enthousiast en sloeg haar armen om hem heen. 'Dan kan het dus ook gewoon thuis.' Zorgzaam streek ze een pluk haar uit zijn gezicht en voelde toen opnieuw dat rare gevoel in haar buik. 'Het is er weer,' fluisterde ze en rolde weer op haar zij, terwijl ze haar armen om haar buik sloeg.

Percy kroop naar de andere kant van het bed zodat hij haar aan kon kijken. 'Sst,' zei hij zachtjes en streek uiterst voorzichtig over haar buik heen. 'Diep inademen door je neus en uit door je mond.' Stiekem had hij op internet van alles gelezen over bevallingen en wat je als man kon doen voor de vrouw. Het was niet veel, maar alles wat hij voor haar kon doen, deed hij.

Ze volgde zijn woorden op en ademde diep in en uit. 'Zwanger zijn is toch niet zo leuk als ik had verwacht,' lachte ze zachtjes en draaide weer op haar rug. Haar buik was gigantisch en het verbaasde haar dan ook dat ze geen tweeling kreeg. 'Moet je anders niet voor de zekerheid het ziekenhuis bellen? Vragen of ze wel iemand hebben klaar staan die hier heen kan komen als de weeën erger worden?'

Zo gezegd zo gedaan. Percy had het ziekenhuis gebeld en hij kon bellen zodra de weeën erger werden. Ze waren al een paar keer naar een verloskundige geweest, want zo ging dat in deze wereld blijkbaar. 'Alles is geregeld, als het erger wordt kunnen we ze bellen, er staat iemand klaar.' zei hij met een glimlach en ging naast haar op bed liggen.

Toen Percy aan het bellen was, had Rhine haar dikke trui en broek uitgetrokken en was onder de dekens gekropen. Ze voelde zich totaal niet lekker, ziek zelfs. Het was niet fijn om geen baas meer te zijn over je lichaam. Ze was er van overtuigd dat dit weeën waren. Ze hield de dekens voor hem open en zuchtte opgelucht. 'Dat is geruststellend, wetende dat er iemand klaar staat,' glimlachte ze.

Percy legde zijn handen op haar buik en glimlachte. 'Dat is het zeker,' zei hij zachtjes tegen haar en zuchtte even uit. Alles kwam veel sneller dan hij had verwacht. Misschien was hij er wel nog helemaal niet klaar voor om een vader te worden.

- no. inspiration.