Het huis van Percy en Rhine

'Ik dacht dat je je misschien zorgen zou gaan maken,' snikte ze en veegde haar tranen met de onderkant van haar jurkje weg. 'En me naar allemaal dingen zou meeslepen, zoals de dokter.' Instinctief schoof ze een stukje van hem weg toen hij haar aanraakte. Dat gebeurde altijd als hij daarvoor zo hardhandig was en ze voelde nog steeds pijn komen uit de plek waar hij haar had vastgepakt.

Percy voelde hoe ze zich wegtrok en liet het maar even voor wat het was. 'Als er iets aan de hand is, ben ik altijd bezorgd. En wat is er nou zo erg aan het feit dat je naar dedokter moet? Het is toch juist goed om te weten dat er niets aan de hand is?' De gedachtengang van vrouwen - nou ja, van zijn vrouw - was af en toe lastig om te begrijpen.

'Maar wat nou als er wel iets aan de hand is?' vroeg ze zachtjes en keek hem aan. 'Als er echt iets ergs aan de hand is?' Beetje bij beetje schoof ze weer naar hem toe en legde haar handen in de zijne. 'Ik ben zo bang.' Ook legde ze haar hoofd op zijn schouder en bibberde zachtjes. De grond van de badkamer was veel te koud en ze verlangende alweer naar de warmte van de haard.

Percy keek haar aan en glimlachte liefelijk. 'Er is vast niets ernstigs aan de hand, misschien oververmoeid - of heimwee, zou heimwee dat kunnen veroorzaken?' Hij dacht hardop en trok haar in zijn armen, zodat ze niet meer op de koude grond zat. 'Ik weet heel zeker dat het allemaal goed komt, je neemt gewoon een paar dagen vrij en kijkt daarna hoe het gaat, oké?' stelde hij voor en drukte een kus op haar lippen.

'Het zal vast heimwee zijn naar ons oude leventje.' Ze keek hem liefdevol terug aan en legde haar gezicht tegen net dat het blote stukje huid bij zijn nek. Hij was lekker warm en rook altijd heerlijk - naar de zee, zelfs in deze wereld. Ze knikte, niet helemaal overtuigd, maar toch weer met goede moed. 'Ik zal inderdaad vrij nemen,' besloot ze en legde toen lachend haar hand voor haar mond na zijn kus. 'Durf je me nog wel te kussen na net?'

'Tuurlijk durf ik je nog te kussen.' grinnikte hij en tilde haar gemakkelijk op. Ze mocht dan wel een godin zijn, veel wegen deed ze niet. Met haar in zijn armen liep hij naar beneden toe en plaatste zich weer voor de kachel. 'Zo, veel beter.' murmelde hij in haar oor en weerhield zichzelf ervan om zijn handen weer op haar buik te leggen.

Ze hield hem stevig vast en hield haar gezicht tegen zijn borst. Ze had inderdaad heimwee naar de zee en naar andere wateren. Het chloorwater liep na paar maanden bij haar de spuigaten uit. 'Ik hou zoveel van je, Poseidon,' fluisterde ze in zijn oor en drukte een kus op zijn wang. Zo ging het nou altijd bij hun, eerst was alles prima, dan barstte de bom, en dan deden ze alsof er weer niets was gebeurd. Ze sloeg de deken om hen heen en kroop weer tegen hem aan. 'Zullen we ergens in de volgende dagen dan maar een meer of rivier zoeken?'

Met zijn armen om haar heen knikte hij. 'Dat lijkt me een heel goed plan, mijn liefste.' zei hij zwoel in haar oor en drukte een paar kusjes op haar schouder. Hij hield zo voorwaardelijk veel van deze vrouw die voor hem zat. In welke gedaante, of welke naam dan ook. Ja, de goden hadden vele namen, maar Poseidon hield het het liefste bij Amfitrite.

Het verlangen stroomde door haar heen en ze keerde zich zijdelings om op zijn schoot. Haar mond kwam op de zijne en zo kuste ze hem voor een moment. Gelukkig had ze haar tanden en mond goed schoon gemaakt, wat ook niet anders kon als ze een watergodin was. Ze liet zijn mond met rust toen ze in haar ooghoeken iets zag staan. 'Ons drinken!' Snel pakte ze ze op, maar merkte dat ze weer koud waren geworden. 'Ik warm ze wel even op...' mompelde ze.

Percy begon te lachen om haar snelle gedragsverandering en schudde zijn hoofd. 'Kom maar hier met de glazen.' zei hij, terwijl hij de glazen van haar over pakte en naar de keuken liep, om deze in de magnetron te zetten. Voor de tijd stelde hij twee minuten in en hij liep weer terug naar Rhine. 'Zal ik morgen ook vrij nemen? Het zwembad heeft nog meer werknemers, dus ons zullen ze vast niet missen.'

Ze sloeg de deken wat dichter om haar heen en bekeek Poseidon toen hij weg liep. Hij was zo enorm groot en gespierd, net zoals zijn broers. Nu ze het zo bedacht, die twee had ze hier nog helemaal niet gezien. Toen hij terugkwam, legde ze speels een vinger tegen zijn lippen. 'Oh-owh, wij tweeën die de hele dag op elkaars lip gaan zitten? Gaat dat wel goed komen?' vroeg ze zichzelf giechelend af. 'Of zullen er nog meer meldingen van aardbevingen of waterschade komen?'

'Als jij geen gekke dingen doet, zullen de aardbevingen wel wegblijven, denk je ook niet.' merkte hij lachend op en wreef zachtjes door haar haren heen. Zijn naïeve vrouw toch ook af en toe. 'Misschien kunnen we dan ook even langs de dokter, je zult toch ooit moeten gaan en we kunnen het maar beter achter de rug hebben. Niet waar?' De magnetron piepte en Percy liep er naartoe om deze te openen en de drankjes eruit te halen.

'Ik doe nooit gekke of rare dingen!' protesteerde ze glimlachend en kuste weer zijn lippen. Ze wilde de sfeer van net weer weg hebben. Ook knikte ze bij zijn voorstel, al zag ze er vreselijk tegenop. 'Het zal wel moeten,' zuchtte ze zachtjes en sloeg de deken weer om haar heen toen hij weg was. Ze had niet per se het idee dat er iets vreselijks met haar aan de hand was, maar meer dat ze er totaal niet op voorbereid zou zijn. Dat het een hele verrassing zou worden. Ze nam haar thee aan en nam er een slokje van.

Percy dronk wat van de koffie en glimlachte naar zijn vrouw. 'Zo erg kan het niet zijn, we zijn en blijven goden.' Wat zou er nou mis kunnen zijn met zijn prachtige vrouw? De half lege beker zette hij op het bijzettafeltje neer en hij ging weer achter Rhine zitten. 'Weet je nog dat ik een dolfijn naar je had gestuurd om je over te halen om met me te trouwen? Ik heb er nog steeds geen spijt van.'

Ze kreeg een gerustgesteld gevoel door zijn woorden en dronk in enkele slokken haar mok met thee op. Ze glimlachte toen hij weer bij haar kwam zitten en keek hem glimlachend aan. 'Nog steeds vind ik dat de mooiste dag van mijn leven,' fluisterde ze. 'En weet je nog onze huwelijksreis? Naar een menselijk eiland in de zee? Daar was het ook prachtig.' Ze pakte zijn handen vast en verstrengelde deze met de hare. Na enkele momenten liet ze deze twijfelend los en legde ze zachtjes op haar buik. De vorige keer voelde het naast het misselijke gevoel zo enorm goed.

Percy keek in de open haard en knikte. 'Dat was inderdaad prachtig. De kleurige koraalriffen en de vissen die ons begroette op onze weg ernaar toe. En dan dat heerlijke eiland, waar we de hele dag lang alleen maar aan elkaar hoefde te denken.' Hij keek terug naar haar en glimlachte. 'Dat waren nog eens tijden.' Zijn blik werd al snel naar haar buik toe getrokken, waar hij even bleef hangen.

Ze keek hem aan en glimlachte gelukkig. 'En dan maar te bedenken dat dat nog niet zo lang geleden is. Toen alles nog normaal was...' Ze volgde zijn blik naar haar buik en werd rood. Ze was de laatste tijd een beetje aangekomen en ze schaamde zich er nogal voor. Dus haalde ze zijn handen er vanaf en hield ze opnieuw in de hare. De laatste tijd had ze expres niet gezwommen als hij er ook was, bang dat hij misschien op haar zou afknappen. God, waarom was ze dan ook zo onzeker?

'Het is nu ook normaal, het is alleen anders.' zei Percy en keek naar zijn handen die ze vastpakte. 'Ben je aangekomen?' mompelde hij vervolgens en keek haar aan. 'Niet dat ik het erg vind, maar ik zag het gewoon. Het is net of dat je buik.. ronder is.' mompelde hij erachteraan en keek haar aan. 'Je bent nog steeds mijn beeldschone vrouw, dat weet je hè.'

Beschaamd en verlegen knikte ze met haar hoofd. 'Ja, dat klopt,' zei ze zachtjes en keek hem aan. 'Maar ik ben veel aan het sporten en al is dat vol houd dan is het over een weekje helemaal weg en dan laat ik het nooit meer zo ver komen.' Ze merkte dat ze maar door zat te ratelen en hield daarom maar haar mond. Ze trok haar jurkje op en bekeek haar buik. Hij was echt ronder. 'Mensenvoedsel...' klaagde ze en trok haar jurkje weer omlaag.

'Je bent nog steeds prachtig.' verzekerde hij haar en streek over haar haren heen. Het laatste beetje koffie dronk hij op en zette het lege glas op de bijzettafel. 'Weet je zeker dat het het voedsel is? Had je het in Olympus niet?' vroeg hij verbaast en dacht even na. Voor zover hij wist had ze nergens last van gehad, maar bij vrouwen wist je het maar nooit.

Ze dacht diep en hard na en sloot hierbij haar ogen. Ze had een ander lichaam in de Olympus, een groter en machtiger lichaam, net zoals alle andere goden. Haar buik was daar altijd plat geweest en het kon best zijn dat ze misschien wat minder dun was dan normaal, maar het was haar nooit opgevallen. 'Ik... Ik weet het niet meer. Ik geloof dat het pas de laatste maanden zo is. En hoe hard ik ook sport, het wil maar niet weg. En het is zo rond,' zei ze met afschuw.

Percy keek haar bedachtzaam aan en stond op, om richting de haard te lopen en er wat in te poken zodat het vuur weer oplaaide. 'Zou je... zwanger kunnen zijn?' zei hij uit het niets en schrok enigszins van zijn eigen woorden. Natuurlijk was ze niet zwanger, dat zou belachelijk zijn. Zeker in deze menselijke gedaante. Nee, nee - dat was onmogelijk.

Ze schrok van zijn woorden en schudde automatisch haar hoofd. 'Nee, nee, natuurlijk niet. Dat zou onmog...' Het was niet waar, want het was allesbehalve onmogelijk. Want een zwangerschap zou álles verklaren: haar buikje, de misselijkheid, haar overemotionele gevoelens. Ze sloeg haar hand voor haar hand en schudde ongelovig haar mond. 'Ik... Ik weet het niet. Het is een logische verklaring.' O god, ze was nog lang niet klaar om moeder te worden. Ze was ook nog maar paar maanden met Poseidon getrouwd en nu was ze al zwanger? Als ze het al was, het kon ook enkel toeval zijn.

'Het eiland...' mompelde Percy volledig in zijn eigen wereld en keek op naar zijn vrouw. 'Het eiland, Amfitrite. Hoe lang is het geleden? Vier maanden?' Hij ging het bij zichzelf na en knikte. 'Vier maanden...' Als het waar was, was hij blij. Ontzettend blij, maar hij kon het op dit moment niet bevatten. Misschien moest hij maar nergens van uit gaan. 'Het is ontzettend logisch, tuurlijk is het logisch!' Hij liep naar haar toe en nam haar tengere handen in zijn eigen vast. 'Dat zou geweldig zijn Amfitrite.'

Ze keek hem aan en dacht hetzelfde als hij. Het eiland, natuurlijk... 'Ja, vier maanden geleden,' zei ze zachtjes. 'Nog vijf maanden te gaan. Het klopt, want op dit moment van de zwangerschap begin je het te merken aan de buik.' Ze wist niet hoe ze erover moest denken. Wou ze nu al wel een kind? Ze glimlachte toen hij haar handen vastpakte en sloeg haar armen om hem heen. 'Ik vind het maar spannend,' fluisterde ze en drukte een kus op zijn wang.